Αν ισχύει πως είσαι ό,τι διαβάζεις, όπως λέει εδώ από κάτω, τότε τη βάψαμε.
Δε διαβάζω τίποτα. Αυτή την περίοδο. Τίποτα ολοκληρωμένα.
Τσακίζω, γυρνάω, αλλάζω, σαλιώνω, διπλώνω σελίδες αλλά σπασμωδικά.
Μόνο η ποίηση καταλαβαίνει πόσο συμπυκνωμένη χρειάζεται να είναι η πνευματική μου τροφή αυτή την περίοδο.
Κι όμως μου λείπει το διάβασμα ως καθημερινότητα.
Χωρίς αυτό μοιάζει,
η θάλασσα πιο σκοτεινή,
η βροχή καταθλιπτική,
η θέση στο παράθυρο ανόητη
και
οι νύχτες πολύ, πολύ σκοτεινές.
Θα ξανάρθει ο καιρός, όμως, ας μην είμαι πλεονέκτρια.
Αν πάλι έχετε υπ’ όψιν κάτι εξαιρετικό, μη ντρέπεστε!
Αφήστε ένα τιπ!