Ό,τι διαβάσετε παρακάτω το έχω γράψει πριν περίπου 3 εβδομάδες. Ο λόγος είναι ότι περίμενα να δω αν θα είμαι συνεπής στον εαυτό μου, πριν το δημοσιεύσω και είμαι!
Άλλαξα με πολύ βοήθεια, όπως θα δείτε, τις κακές μου συνήθειες κι ήδη, 3 εβδομάδες μετά, βλέπω μια γυναίκα με πολύ βελτιωμένο σώμα και διάθεση.
Θέλει και κόπο και τρόπο είναι η αλήθεια. Αλλά γίνεται να αποκτήσουμε ένα πιο σώμα ικανό και όμορφο. Γιατί αυτό που λέμε ομορφιά είναι συχνά μια αντανάκλαση καλής υγείας.
Γυρνάω, λοιπόν, σήμερα στην αρχή της προσπάθειας ελπίζοντας να βοηθήσω όσες περισσότερες γυναίκες μπορώ να πιστέψουν ότι μπορούν να αλλάξουν ό,τι τις «χαλάει», ξεκινώντας από τον εαυτό και το σώμα τους!
Σελίδα ένα.
“Είμαι ψεύτρα γιατί δεν είμαι και τόσο χοντρή. Είμαι αυτό που οι άνθρωποι λένε «μια χαρά». Και δυό τρομάρες, συνήθως προσθέτω.
Όταν είσαι «μια χαρά», φοράς ένα παντελονάκι φαρδούτσικο, ρούχα γενικώς άνετα και ριχτά από πάνω, κανένα κουλτουρέ κρεμαστό, φτιάχνεις και το μαλλί στην εντέλεια, δε βγαίνεις άβαφη για κανένα λόγο, βάζεις κι ένα παπούτσι με «στρατηγικό» τακούνι και πριν το καταλάβεις ποστάρεις φωτό στο φβ και σε αποκαλούν «κούκλα» και «θεά».
Η ψυχούλα μου το ξέρει όμως.
Ήταν πιο απλά τα πράγματα όταν είχα ένα σώμα γυμνασμένο, λεπτό και ικανό να ανταπεξέλθει με χάρη ακόμη και στο πιο απαιτητικό πρόγραμμα. Δεν ήταν θέμα αισθητικής τόσο όσο υγείας και μάλιστα κυρίως ψυχικής: το μυαλό, έχοντας καταφέρει να δαμάσει το σώμα, ένιωθε ικανό να πετύχει όποια πρόκληση του προέκυπτε.
Είχα φτάσει να τρώω ένα καλό πρωινό, άπειρα φρούτα, χυμούς κι ένα γεύμα την ημέρα (συνήθως μια σύνθετη σαλάτα) κι ένιωθα να πετάω και να έχω ενέργεια τετραπλάσια από την τωρινή.
«Και γιατί δεν γυρίζεις σ’ εκείνη την κατάσταση;», ρωτάω προκλητικά τον εαυτό μου;
Γιατί κάπου χάθηκα.
Κάπου εκεί στον 7ο μήνα εγκυμοσύνης έχασα ολοκληρωτικά ό,τι ήξερα για τόσα χρόνια και μαζί με το παιδί, γέννησα κι έναν καινούριο δικό μου εαυτό. Έγινα «η μάνα». Και επειδή το παιδί γεννιέται και είσαι ο κόσμος του όλος, απαρνήθηκα με χαρά τον δικό μου.
Πέρασαν μήνες από τότε, όμως. Κοντεύουμε τα δύο χρόνια. Κι έχω κουραστεί από το σαθρό αυτό πράγμα που σέρνω επάνω μου. Βαρέθηκα με την πλαδαρότητα, την κοιλιά, τα μπούτια που στέκονται στο δρόμο μου προς την απλότητα.
Ευχαριστώ τα παραπανίσια κιλάκια που με συνόδευσαν τα τελευταία δύο χρόνια. Στ’ αλήθεια τα ευχαριστώ! Μου στάθηκαν πολύτιμος σύμμαχος στις μωρουδιακές κλωτσίτσες που έτρωγα όσο θήλαζα, όσο κράταγα το μωρό αγκαλιά κι όσο κοιμόμουν μαζί του. Αυτή η επιπλέον στρώση λίπους νιώθω πως κράτησε τα ζωτικά μου όργανα ασφαλή μέχρι να έρθει η ώρα το παιδί να αρχίσει τη μακρά του πορεία προς την αυτονομία.
Ήρθε αυτή η ώρα για μένα. Είναι τώρα. 20 μήνες μετά τον τοκετό, ήρθε η ώρα να εξαφανίσω από επάνω μου ό,τι με ενοχλεί κι ακριβώς επειδή το έχω ξανακάνει αυτό στη ζωή μου κι είμαι σίγουρη ότι γίνεται, σας παίρνω μαζί μου.
Στο κάτω- κάτω, είμαι μια από σας. Αν εγώ μπορώ να κάνω τη διαφορά, εσείς γιατί όχι;
Πάμε!
Αύριο μέρα #1!”
Δυνατό μυαλό θέλει κι όλα γίνονται και σιγά-σιγά θα σας το από-δείξω.
Έχω φωτογραφίες, ονόματα, τηλέφωνα, τιμές, χρονοδιαγράμματα, αριθμούς, κιλά, ζυγαριές όλα έτοιμα!
Επόμενη σελίδα την Τρίτη!
Καλό σας βράδυ.
*ξανακοιτάω το κείμενο σήμερα- 1 ιουλίου. κοιτάω και τη φωτογραφία με την κοιλιά έτοιμη να εκραγεί και χαμογελάω. τελικά το δύσκολο δεν ήταν να αλλάξω διατροφή, αλλά ζωή- αυτά όμως θα τα γράψω σε μια καινούρια σελίδα του ημερολογίου!