Μόλις είχα κλείσει τα 30 και έτρεχα πάνω κάτω σε μια ακρογυαλιά μέσα σε μια ατμόσφαιρα Αυγουστιάτικου πυκνού καύσωνα για να σερβίρω τους πελάτες του μαγαζιού στο οποίο εργαζόμουν. Αισθανόμουν όλο μου το κορμί να χύνεται στην άμμο σαν τσιμέντο απευθείας από την μπετονιέρα, τα πόδια μου βαριά σαν να τραβούσα από τις γάμπες και τους αστραγάλους μου δυο ακόμα σώματα. Στο πρόσωπο μπορούσες να δεις την αγωνία ζωγραφισμένη, οι κάθετες γραμμές μεταξύ των φρυδιών αυλάκια βαθιά και η νοητικό-συναισθηματική μου κατάσταση χολώδης.
Θα μπορούσα να περιγράψω τα νεύρα μου ως υπερευαίσθητες τεντωμένες χορδές που μεταφέρουν ασυνάρτητες έντονες ώσεις πέρα δώθε τις οποίες δεν προλάβαινα να επεξεργαστώ και μου προκαλούσαν αβάσταχτο άγχος. Συμβάντα και συμπεριφορές που άλλες μέρες διαχειριζόμουν με ευκολία αυτή την ημέρα έμοιαζαν απροσπέλαστα κάστρα τα οποία χωρίς οίκτο ήθελα να αμολήσω μουσκέτα και κανόνια για να κατεδαφίσω. Ταυτόχρονα να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα με τον ιδρώτα και την έλλειψη χρόνου για να φροντίσω τις βασικές ανάγκες μου. Ε λοιπόν, εκείνη την ημέρα που περιπλανιόμουν σαν άδικη κατάρα ανάμεσα στους συνανθρώπους μου τους οποίους προσπαθούσα να υπηρετήσω και να φροντίσω δε θα την ξεχάσω!
Φυσικά τώρα θα την θυμάστε κι εσείς μαζί μου.
Ήταν ένα από εκείνα τα σημεία στην καμπύλη της ζωής που άστραψε μέσα στο νου μου μια νέα αντίληψη. Χρειάζεται πολλές φορές να φτάσει κανείς στον πυθμένα του πηγαδιού μετά από σπρώξιμο για να συνειδητοποιήσει τα εξής : πρώτον το πηγάδι είναι άδειο οπότε την πατήσαμε και δεύτερον πως παρόλο που τα κόκκαλα είναι τσακισμένα μετά την πτώση,από τον πάτο μπορώ να ατενίσω μια νέα αισιόδοξη θέα του ουρανού!
Θα αναφέρω επί τροχάδην πως τον άκουσα τον εξάψαλμο μου για την κολλώδη γλύτσα και την οργή που μετέφερα εδώ κι εκεί . Θα έχετε καταλάβει φαντάζομαι πως είχα αυτό που λέμε «περίοδο»! Εκείνη λοιπόν την περίοδο βαθιά χαραγμένη στο μεδούλι των οστών ήταν χαραγμένη η πληροφορία πως όταν έρχεται η κόκκινη κυρία από τη Ρωσία (άκου τώρα κωδικό που χρησιμοποιούσαμε στο λύκειο!) με επισκέπτεται η βαριά θηλυκή κατάρα, αισχύνη ,αμαρτία και ενόχληση. Όλες αυτές οι μοναδικές ποιότητες πλεγμένες με την ενθύμηση του πόνου, του προεμμηνοριακού συνδρόμου, της δυσμηνόρροιας και του ταμπού που συνοδεύει την έμμηνο ρύση. Τότε ήταν που άκουσα αυτά που δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό μου!!! Μερικές πεποιθήσεις μένουν φωλιασμένες στο μυαλό μας και μπορεί να μην βρουν την ευκαιρία να επανεξεταστούν ποτέ.
Συζητούσα λοιπόν ήρεμα το βράδυ της ίδιας μέρας με την αγαπημένη μου φίλη (η οποία νωρίτερα μου είχε προσφέρει τον εξάψαλμο) και οι λέξεις αλλάξανε…
Η κατάρα μεταμορφώθηκε σε θείο δώρο.
Η αισχύνη μεταλλάχθηκε σε περηφάνεια.
Η αμαρτία έχασε το άλφα το στερητικό της και έγινε μαρτυρία με την έννοια της παρουσίας στο μυστήριο.
Η ενόχληση και ο πόνος βιώθηκαν ως δύναμη δημιουργίας που προσφέρεται στη Γη.
Πως μπορεί η δημιουργική δυναμική της μήτρας μας να είναι ευχή όταν γονιμοποιείται φέρνοντας στον κόσμο ένα παιδί και κατάρα όταν απλά προσφέρεται πίσω στη Γη; Αν δεν γονιμοποιηθεί η πιθανότητα γέννησης ενός νέου κόσμου τότε η ίδια ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλες δημιουργικές κατευθύνσεις. Είναι τό ίδιο αίμα που φροντίζει να προετοιμάσει το ενδομήτριο για να δεχτεί φιλόξενα τον σπόρο μέσα στον ιερό μας χώρο αυτό για το οποίο ντρεπόμαστε να μιλήσουμε!
Τι γίνεται όμως αν η δύναμη μας δεσμευτεί από τις πεποιθήσεις μας;
Αν πιστεύω πως το αίμα μου είναι ακάθαρτο πως μπορώ να θρέψω τα όνειρα μου;
Μήπως τελικά ο πόνος μας δημιουργείται από τις επίκτητες σκέψεις μας και δεν είναι κάτι που οπωσδήποτε συνοδεύει τον έμμηνο κύκλο μας;
Σας βομβαρδίζω με πολλές ερωτήσεις.
Εγώ συνεχίζω να αναρωτιέμαι και να δίνω νέες απαντήσεις πάνω στο θέμα αυτό. Μα πάνω από όλα έχω σταματήσει να θεωρώ δεδομένα κάποια πράγματα. Μέσα από τις παρατηρήσεις μου γνωρίζω πως ο πόνος είναι ένα ξυπνητήρι, ένα μήνυμα προς αποκωδικοποίηση. Έτσι αρνούμαι να δεχτώ πως οι γυναίκες “πρέπει” να πονάνε γιατί κουβαλούν την αμαρτία της Εύας κι άλλα τέτοια κακόγουστα αστεία και ψάχνω να βρω που έχει μπλοκαριστεί η φυσική μου ροή για να την απελευθερώσω. Με την αλλαγή των πεποιθήσεων μου και μόνο η εικόνα μου και η εμπειρία μου κατά τη διάρκεια του κύκλου δεν έχει καμία σχέση με το πρίν εκείνης της ημέρας.
υπάρχει συνέχεια αλλά..
Η τελευταία μου λέξη για σήμερα είναι η Ευγνωμοσύνη!