Η δεύτερη μέρα δεν είχε θεαματικά αποτελέσματα ούτε αλλαγές. Είχε ανάλυση, περισυλλογή και οργάνωση. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις να δαμάζεις το χάος κι αν και η ανυπομονησία φώναζε ΤΩΡΑ ήξερα ότι έπρεπε να κάνω υπομονή.
“Πώς αλλάζεις τις βρομερές σου συνήθειες των τελευταίων δύο χρόνων και πως ξαναβρίσκεις το σώμα που σου αξίζει, αυτό που μπορεί να στέκεται νωθρό και κρυμμένο κάτω από στρώσεις αγύμναστων μυών και λίπους;
Δεν έχω ιδέα. Γι’ αυτό και το μυαλό μου έτρεξε στην Εύη. Εκείνη τα ήξερε όλα αυτά τα μυστικά.
Η σκέψη της μου έφερε τον συνειρμό: Γυμναστική.
Έπρεπε να κάνω γυμναστική για να νιώσω το σώμα μου απαραίτητο. Όταν στη δουλειά σου κάθεσαι και το μόνο τρέξιμο που κάνεις είναι πίσω από ένα μωρό, τι διατροφή να κρατήσεις; Βράχος πρέπει να είσαι κι εγώ δεν τα κατάφερα να είμαι και σε αυτό βράχος τα τελευταία δύο χρόνια. Το παιδί στα ώπα- ώπα, ο σύζυγος με κάποια ολίγα παράπονα αλλά μαζί, κι εγώ αρκετά έως πολύ αφημένη. Συνειδητά και συνειδητοποιημένα. Από τι άλλο να έκοβα για να προλάβω όλα αυτά αν όχι από τα δικά μου;
Να. Βλέπεις τι γίνεται. Δεν είναι μια «δίαιτα» είναι μια διαδικασία ψυχανάλυσης που πρέπει να κάνεις. Να πεις στον εαυτό σου, γιατί δεν είμαι όσο υγιής και όμορφη μπορώ; Τι με εμποδίζει να γίνω αυτό που θαυμάζω; Τι νομίζω ότι μου λείπει και πως θα το αποκτήσω;
Κι ενώ τσούκου τσούκου απαντάς στα παραπάνω, κάνεις και μια προσπάθεια να κόψεις λίγο τη ζάχαρη, να κι αν γίνεται και το βραδινό, πότε επιτυχημένα και πότε μη.
Μα πεινάω! Πεινάω. Πεινάω στ’ αλήθεια; Ναι. Πεινάω στ’ αλήθεια. Μα γιατί πεινάω όταν έχω φάει παραπάνω απ’ ότι χρειάζομαι; Γιατί συχνά παίζω βουλιμικά στο γλυκό- αρμυρό- γλυκό- αρμυρό συνεχόμενα μέχρι να σκάσω;
Γιατί πεινάω, αλλά όχι για φαγητό.
Πεινάω για ζωή: για κάτι νέο που θα με συγκινήσει, για κάτι διαφορετικό. Δε νιώθω χορτάτη από αυτά που κάνω, από τις εμπειρίες, από την καθημερινότητά μου και καταλήγω να χορταίνω με τον πιό εύκολο και οικονομικό τρόπο: το φαί.
Να η ρίζα του δικού μου προβλήματος.
Άρα; Άρα πρέπει να αλλάξω το παραπάνω για να αλλάξω το σώμα μου. Να φτιάξω ξανά τη ζωή μου έτσι που να τη χαίρομαι πιο πολύ, έτσι που να νιώθω χορτάτη.
Ωραία. Και μέχρι να γίνει αυτό στο βαθμό που χρειάζομαι;
Γυμναστική.
Γυμναστική και μάλιστα βραδινή. Εκεί, 8-9 το βράδυ. Να τελειώσεις 10- 10,30 μέχρι να πας στο σπίτι, να κάνεις ένα μπάνιο, να πάει 11, να κάνεις υπομονή, να πέσεις για ύπνο.
Κι ήδη την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις λίγο πιο ρουφηγμένη.
Το ήξερα το έργο. Να το εφαρμόσω δεν μπορούσα.
Με την κατάλληλη καθοδήγηση όλα γίνονται.
Πήρα μια εβδομάδα άδεια και την όλη υπόθεση «αλλάζω την καθημερινότητά μου και το σώμα μου» πολύ πολύ σοβαρά. Επίσης διάλεξα με προσοχή τους συμμάχους μου. Εξήγησα στον άντρα και την οικογένειά μου τι χρειάζομαι κι έσπευσα να τηλεφώνησω στη φίλη μου την Εύη Χατζηπαππά- για να τη συστήσω και πιο επίσημα- που διδάσκει ορθοσωμική, γιόγκα και πιλάτες στον Πυρήνα.
Εκείνη κατάλαβε ακριβώς τι χρειαζόμουν κι εγώ πάσχιζα να αντιληφθώ αν θα την παλέψω με το πρόγραμμα που κράταγα στα χέρια μου και ξεκινούσε με το που θα έφτανα στη Θεσσαλονίκη!
Κάτι που δεν το πιασα – γιόγκα στις 20.30. Με τη Σάσα. ”
Άλλο κεφάλαιο αυτό όμως αυτό, άλλη σελίδα.
Σελίδα Τρία.
Την Πέμπτη.
Καληνύχτα!
