Πρωί πρωί γυμναστική και πολύ κακώς έκανα κι έφαγα πρωινό. Και μάλιστα αυγά. Κι ας ήταν 8 το πρωί. Από τη μύτη κόντεψαν να μου βγουν.
Δέκα και μισή πιλάτες, στον Πυρήνα, με την Εύη. Δεν ήμουν η πιο νέα, ούτε η πιο χοντρή, ούτε η πιο αγύμναστη, ούτε η πιο τίποτα. Ήμασταν ένα γκρούπ γυναικών που αφιέρωνε ταυτόχρονα προσπάθεια για να βοηθήσει τον εαυτό του να νιώθει καλύτερα. Και ακαριαία μας έδεσε αυτό το κοινό ζόρι, οπότε γελάσαμε περίπου όσο ιδρώσαμε! Είναι και ο Πυρήνας τέτοιο μέρος. Είναι τόσο θετικά όλα του, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.
Πιλάτες, λοιπόν, με την Εύη.
Ζορίστηκα, ξεφύσηξα, κοκκίνισα, ίδρωσα, προσπάθησα κι ένιωσα καλά με τον εαυτό μου, όταν τελείωσα. Δεν τα είχα πάει άσχημα.
Το μεσημέρι και τσιμπολόγησα- δεν πλακώθηκα. Απ’ το φόβο μου- μη φανταστείτε! Μην τυχόν και δεν ανταπεξέλθω στο μάθημα! (να τα καλά της γυμναστικής που λέγαμε και πως σε κρατάει σε σειρά).
Λίγη ξεκούραση και στις 7.30 το δεύτερο μάθημα της μέρας. Πυρήνας και … Μάρκος: το μάθημα σοκ.
Από που να το πιάσω.
Καταρχήν τράβηξα έναν επικό καβγά με το σύζυγο, μου γύρισε η ψυχολογία ανάποδα και ήθελα να κάτσω σε μια γωνιά κι αφού ουρλιάξω για κανένα δεκάλεπτο να κουρνιάσω και να βάλω τα κλάματα. Το μικρό, μαζί μας, να θέλει να κάνει κακά του έτσι για αντιπερισπασμό και να έχει τη γκρίνια του αιώνα. Ετοιμάστηκα να τα παρατήσω όλα, να πάρω το παιδί και να γυρίσω σπίτι. Κάτι με κράτησε. 20 μήνες αυτό κάνω. Βάζω συνέχεια σε προτεραιότητα το παιδί, το σπίτι, τη δουλειά. Ποτέ εμένα. Για 4 μέρες όμως είχα πει ότι θα το άλλαζα αυτό.
Ούτε το παιδί θα πέθαινε αν πήγαινε με το μπαμπά σπίτι να πλυθούν και να καθαριστούν όπως συνηθίζουμε μετά τα κακά, ούτε με τον άντρα μου έπρεπε να το λύσω εκείνη την ώρα. Είχα μάθημα και δε σκόπευα να το χάσω. Επιβλήθηκα στον εαυτό μου με επιτυχία.
Φτάνω στον Πυρήνα με ψυχολογία σκατά και κοιτάζω από τη μισάνοιχτη πόρτα: καμιά δεκαριά άτομα, κυρίως γυναίκες, ανάποδα, σε θέση κατακόρυφη, ιδρωμένοι, αναψοκοκκινισμένοι με φλέβες πεταγμένες και κάτι χαμόγελα από το ένα αυτί έως το άλλο.
«Α, μάλιστα, εδώ είμαστε», σκέφτηκα κι ετοιμάστηκα να την κάνω με πλάγια. Ο καλός μου εαυτός κι η καλή μου δασκάλα η Εύη, δε με αφήσαν.
Αυτό που συνέβη τα επόμενα τριάντα λεπτά ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχει ζήσει το σώμα μου στην παρούσα ηλικία και –πλαδαρή- κατάσταση: μια προπόνηση ανάλογη εκείνης που κάνεις όταν εξασκείσαι στην ενόργανη. Κυβιστήσεις, γέφυρες, κατακόρυφα, στηρίξεις.
Στην επόμενη ώρα δεν είχα μείνει τίποτα επάνω μου που να μην έχει ξυπνήσει και να καίει με χίλια ό,τι ενέργεια βρήκε στον οργανισμό προκειμένου να ανταπεξέλθει. Όσο για τον προπονητή Μάρκο, ξέρει τόσο καλά αυτό που κάνει που σου μεταδίδει όχι μόνο τη γνώση του, αλλά μια απίστευτη αίσθηση ασφάλειας. Συγκλονιστικό ξύπνημα όλου του σώματος.
Και μετά αλλαγή ρυθμού, ανοίγματα, σωστή αναπνοή και δύναμη σε όλο το σώμα. Ή με άλλα λόγια: 20.30 και ώρα για γιόγκα με την Εύη.
Τι να πω γι’ αυτό το παιδί. Θα μπορούσα να ξεκινήσω από το ότι είναι δασκάλα πιστοποιημένη από τη yoga alliance αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Η Εύη είναι γιόγκα άνθρωπος κι όχι δασκάλα γιόγκα. Αν τη δεις θα καταλάβεις κι αν τη δεις να κάνει γιόγκα μόνη της, θα καταλάβεις καλύτερα. Καμία απορία γιατί η κεντρική αίθουσα του Πυρήνα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από τα πρώτα λεπτά του μαθήματός της.
Οι ασκήσεις με σειρά, με καλές οδηγίες, με φοβερή βοήθεια για όποιον δεν ξέρει τι είναι ο «κάτω σκύλος» ή το τσαταράνγκα και σωστό ρυθμό.
Γιόγκα άνθρωπος. Σε αγκαλιάζει, σε βοηθάει και σου δίνει μια αίσθηση ότι πιστεύει τόσο σε σένα και στις δυνάμεις σου που εσύ επί μιάμιση ώρα που κρατάει το μάθημα παλεύεις να τη δικαιώσεις. Κι έρχεται η ώρα να φύγεις από εκεί. Μαζεύεις το στρωματάκι, την κουβερτούλα, τη ζώνη και το τουβλάκι που φιλόξενα σου παραχωρεί προς χρήση ο Πυρήνας και ανακαλύπτεις ότι… δε θες να φύγεις.
Καμιά δεκαριά άτομα καθόμασταν εκεί μετά το τέλος του μαθήματος λες κι ήμασταν στο αγαπημένο μας στέκι. Και πράγματι ήμασταν.
Γύρισα σπίτι εντελώς ευτυχισμένη, βρήκα τη μικρή ξύπνια, την έκανα μπάνιο και αφού την έβαλα για ύπνο, κοιτάχτηκα λίγο στον καθρέφτη.
Σκατά. Φαινόμουν πιο χοντρή από τη μέρα που ξεκίνησα και δεν είχα ιδέα τι φταίει μόνο ότι ήταν απογοητευτικό.
Αθλιότητα.
Υπομονή.
Δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψω στον εαυτό μου να απογοητευτεί από τόσο νωρίς. Φυσικά και ήταν νωρίς για να δω αποτέλεσμα. Όχι όμως και για να το νιώσω.
Τα πόδια μου και η κοιλιά μου ένιωθαν πιο ζωντανά ενώ ένιωθα όλο μου το σώμα να ξυπνάει σαν από λήθαργο βαρύ.
Εννοείται πως δεν ήθελα να φάω το βράδυ.