Το πόνυ μας σφίχτηκε γύρω από το σκοινί του και σιγά-σιγά στραγγαλιζόταν. Μέχρι που βγήκα να το δω και λιποθύμησε επάνω μου. Η Δάφνη βλέποντάς με να σπαρταράω κάτω από τον όγκο αυτό που έσκασε σαν κομήτης επάνω μου άρχισε να ουρλιάζει. Τα σκυλιά, στο άκουσμα της Δάφνης άρχισαν να γαβγίζουν κι εν μέσω αυτού του σκηνικού είναι που προσπαθούσα να καταλάβω τι φταίει, τι παθαίνει το ζώο, ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΝΙΓΕΤΑΙ και να χαλαρώσω τη θηλιά.
Συνερχόμαστε ομαδικώς και σταβλίζω το άλογο, βάζω μέσα τα σκυλιά. Διαπιστώνω ότι δεν τους έχω βάλει νερό. Ανοίγω την πόρτα να βγουν να πιούν. Βγαίνουν, υπάρχει γάτα, το μπόξερ διαφωνεί, γίνεται μάχη, πάει η γάτα, πάνε τα μούτρα του μπόξερ, πάει και η όποια ηρεμία διατηρούσα.
Αυτά ένα κοινό Σάββατο βράδυ.
…
Σαν την εξοχή δεν έχει.
:/
Καλό σας βράδυ.
