Διαβάζω αυτές τις μέρες για θαυματουργές κρέμες, για τροφές που καίνε το λίπος, για κυτταρίτιδα που εξαφανίζεται και νιώθω τη μαζική ελπίδα να γίνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς κόπο. Στα 36 μου, ούτε πιστεύω στα …μαγικά, ούτε τα θέλω. Προτιμώ τη δύσκολη οδό. Όπως φαίνεται κι από το ημερολόγιο που είναι ήδη μιας πρώην χοντρής!
” 4η συνεχόμενη μέρα εντατικής γυμναστικής.
Συμβολικό πρωινό και βουρ για Πυρήνα.
10:30 πιλάτες με τη Σάσα.
Ασκήσεις για ανόρθωση ηθικού και κώλου.
-Πάμε σφιχτά τους γλουτούς!
-Έλα ρε Σάσα, όχι άλλο, να παραπονιέται το τμήμα
– Πώς γίνεται ο πωπός ωραίος, με κοιλιακούς, νομίζετε;, να απαντάει εκείνη και να πέφτω κάτω από τα γέλια εγώ!
50 λεπτά τέλεια οργανωμένα και μοιρασμένα σε ζέσταμα, ενδυνάμωση και διατάσεις.
-Καλά, εσύ περπατάς ακόμη μετά το χθεσινό insanity?, να με ρωτάει η Σάσα με ύφος που έλεγε «θα το πάρω προσωπικά!» και να γελάω εγώ, ενώ να μπαίνω και σε σκέψεις: «θα μπορούσα να είμαι τόσο πιασμένη που να μην περπατάω;!;! Και δε θα ήταν καν το τέλος του κόσμου. Μόνο η απόδειξη ότι το σώμα δούλεψε σκληρά!».
4η μέρα όμως σήμερα που χτυπάω διπλές και τριπλές προπονήσεις κι ούτε τράβηγμα, ούτε πιάσιμο. Μπράβο στα κορίτσια του Πυρήνα, σκέφτηκα!
Το απόγευμα έπαιζε ο Μάρκος. Old school προπονητική. Πονάς και σου λέει «μη στενοχωριέσαι, από τον πόνο είναι» και δε σου φτάνει που πονάς, γελάς και με τα χάλια σου από πάνω που είσαι όχι μόνο πλαδαρή σα ζελέ αλλά και γκρινιάρα!
Πωρώνεσαι και συνεχίζεις. Μιάμιση ώρα community acro ή αλλιώς ας γυρίσουμε στην εποχή που ήσουν 9 κι έκανες σπαγγάτο. Σπαγγάτο, αυτόματη διόρθωση, όχι σπαγγέτι- μην ταράζεσαι!
Το πιο υπέροχο ξεπάτωμα που υπάρχει.
Αίσθηση δύναμης. Δεν κάνεις βλακείες τύπου να τραβάς μια λαβή με βάρη και κάτι έκανες. Κάνεις κατακόρυφο, τροχούς, γέφυρες κι ένα κάρο πράγματα που όμως ξέρεις ότι αν δε βάλεις το σώμα σου σωστά δε θα καταφέρεις να κάνεις την άσκηση. Και για να το βάλεις σωστά «μέσα η κοιλιά, έξω ο θώρακας, δυνατοί ώμοι, σφιχτή λεκάνη, πέτρα γλουτοί».
Μιάμιση ώρα τα σώμα σου θυμίζει πόσα πράγματα μπορεί να κάνει. Αρκεί να πείσεις το μυαλό σου ότι μπορεί. Κι από αυτή την άποψη το μάθημα μου έκανε περισσότερο καλό ψυχικά, απ’ ότι σωματικά.
Μου θύμισε ότι μπορώ να είμαι δυνατή σα λιοντάρι κι όμορφη σα γαζέλα. Αρκεί το μυαλό μου να καταφέρει να εντοπίσει τι με κρατάει ακινητοποιημένη στην καθημερινότητά μου και να το επανασχεδιάσει. Τρώω βραδινό ας πούμε. Κινούμαι λίγο. Δε γυμνάζομαι. Μαγειρεύω με πολλά λιπαρά.
Ένα- ένα όλα θα τα αλλάξω.
Εδώ κοτζάμ παιδί καταφέραμε και φτιάξαμε. Στο σώμα μας θα κολλήσουμε.
Ανέβηκα στη ζυγαριά.
Καμία διαφορά.
«Ο γυμνασμένος μυς είναι πιο βαρύς από το λίπος. Στα κιλά ίσως ανεβούμε. Στους πόντους όμως θα πέσουμε», είχε πει η Σάσα. Κι αυτό το κράτησα.
Το σώμα μου αντιστεκόταν να αφήσει τα κιλά του.
Σιγά-σιγά. Επιμονή.
Ήδη η εικόνα ήταν ελαφρώς διαφορετική.
Κι αύριο ερχόταν μια καινούρια μέρα.
Θα έφευγα από τη Θεσσαλονίκη και τη σιγουριά του Πυρήνα και θα έπρεπε να βρω άλλες λύσεις για να συνεχίσω να γυμνάζομαι και να αλλάζω λίγο-λίγο την εικόνα μου.
Μου δημιουργούσε ένα μικρό πανικό αυτό, αλλά το συναίσθημα ήταν γνώριμο.
Έφαγα ένα κομμάτι σοκολάτας αμυγδάλου, ένα τετραγωνάκι μόνο, ένα μήλο, ένα πορτοκάλι και έπεσα χωρίς να πεινάω άλλο. Σαν κούτσουρο.
Επισημαίνω ότι είμαι ο άνθρωπος που μπορεί και να έτρωγε δύο πιάτα μακαρόνια ή μισή πίτσα την προηγούμενη εβδομάδα πριν τον ύπνο.
Τώρα όμως, δέκα ώρες Πυρήνα μετά, ο μεταβολισμός είχε φάει κλωτσιά, το σώμα είχε ξυπνήσει και οι κακές συνήθειες των τελευταίων μηνών άλλαζαν χωρίς καμία προσπάθεια.
Άντε να δούμε από αύριο.”
Το αύριο ήταν όντως δυσκολότερο. Το περίμενα όμως κι έτσι, με βοήθεια, η λύση βρέθηκε!
