Στην Ελλάδα δεν το πολυέχουμε να πηγαίνουμε σε ένα φωτογράφο και να του λέμε, κοίτα φίλε μου, θέλω μια σειρά ωραίων φωτογραφιών, τώρα που είμαστε όλοι, νέοι, γεροί, αγαπημένοι! Πρέπει να παντρευτούμε σε εκκλησία ή να βαφτίσουμε παιδί, ή κάτι ανάλογο για να το πάρουμε απόφαση να πληρώσουμε για αναμνηστικά. Διαφωνώ αλλά όσο κι αν αυτό είναι άλλη συζήτηση, στις παρακάτω φωτογραφίες συμφωνώ. Απόλυτα. Τι με ωθεί εκεί…; Ε γκουχου γκουχου.. δείτε:
Η ομορφιά της αγάπης, το διάστημα και η στάση της γάτας.
Κάτι σχεδόν πολιτικό.
Μωρό: “γλιστράώώώώώ”
Δόντια παντού.
Αποκλείεται να μην αγαπήθηκαν με την πρώτη ματιά.
Πήλιο, να υποθέσω;
Το μωρό είναι σούπερ.
Δελφινάριο φάση.
Αλλοτινή περηφάνεια για το τωρινό αυτονόητο.
Ανάμεσα στο “κοίτα να δεις” και το κοινό μπλιάχ.
και το αγαπημένο μου:
Παππούς πίτα αγχωτικός. Από στιγμή σε στιγμή δηλάδη.
Καλό σας απόγευμα!
Lucy
Τους κάνω παρέα. Άνετα. Όλους!