Είναι σαν το ανέκδοτο με το γεωσκώληκα η μέρα. Ό,τι και να μου πεις στο γλυκό θα πάει ο νους μου.
“Χαλάρωσε. Σκέψου κάτι ευχάριστο. Ένα πράσινο λιβάδι, με λουλουδάκια, τον ήλιο να χαιδεύει τα φύλλα των δέντρων, ένα ποταμάκι με κελαρυστό νερό κι ένα παραμυθένιο ουράνιο τόξο να ρίχνει το μαγικό φως του παντού.”
Να.
Που να τολμήσει να μου πει ο άνθρωπος για το μέλανα δρυμό…
Θα γλυστρούσε από τα σάλια…
Καληνύχτα κι όνειρα… ξελιγωμένα!
