Γράφω, σβήνω ώρες τώρα. Όχι μόνο στο χαρτί- αλλά στο μυαλό μου. Προσπαθώ να σας καλωσορίσω στο νέο μαμ φατάλ και δε μπορώ. Κι όμως. Δεν ξέρω από μπλοκαρίσματα όταν κάθομαι να γράψω. Δώσε μου ένα λευκό χαρτί και ένα μολύβι κι άσε με. Θα σου πω σίγουρα μια καλή ιστορία. Ίσως και πολύ καλή. Οπότε; Τι γίνεται τώρα κι έχω παγώσει έτσι;
Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο γιατί δε βλέπω τη μύτη μου.
Το σοκ του να πραγματοποιείς ένα όνειρο είναι μεγάλο και επειδή δε γίνεται ούτε μονομιάς ούτε χωρίς κόπο, χρειάζεσαι χρόνο προσαρμογής. Σε αυτή τη φάση ακριβώς με βρίσκετε.
Εκεί που πετιέμαι να πάρω ένα κραγιόν, να πατάω τρία w τελεία momfatale τελεία gr και να προσπαθώ να δω που πήγαν οι ρίγες, το ανθρωπάκι, το δυσλειτουργικό στήσιμο και ο άβολος σχεδιασμός! Και ξανά, και ξανά και ξανά. Παγωτό η φάτσα κι ερωτηματικό αγελάδας. Κι ενώ πάω να νοσταλγήσω, σκέφτομαι πως όσο υπέροχο είναι ένας μεγάλος να διατηρεί την παιδικότητά του, τόσο φρικτό θα ήταν ένα μικρό να μη μεγαλώσει.
Έτσι, εν μέσω διακοπών κι αλλαγής ρυθμού, ζω το γεγονός ότι το μαμ φατάλ, μια ιδέα στην αρχή, μεγαλώνει. Κι όσο κι αν με πονάει να το βλέπω να χάνει την αρχική του εμφάνιση και αθωότητα, έχω διδαχτεί από το παιδί μου να στέκομαι στην άκρη και να απολαμβάνω την ευτυχία του να το βλέπω να κάνει τα πρώτα του βήματα σε ένα νέο επίπεδο.
Δεν είναι λίγο πράγμα να πραγματοποιείς ένα όνειρο και δε συμβαίνει κάθε μέρα- δώστε μου λίγο χρόνο και μερικές ώρες δουλειάς να αφομοιώσω τις αλλαγές και να ξανανιώσω ένα με το περιβάλλον και θα σας καλωσορίσω όπως σας αξίζει!
Εύχομαι σε όλους σας υγεία, αγάπη και οικογένεια.
Θα τα πούμε σύντομα!
Σας ευχαριστώ που περάσατε!
Καλό σας βράδυ!