Ο μπαμπάς καπνίζει, η μαμά ελάχιστα, η μικρή είναι αναποφάσιστη για το τι πράγμα είναι αυτό. Και πως διαχωρίζεις κι εξηγείς ότι κάποιος καλός κάνει κάτι κακό κι αυτό δεν τον κάνει κακό. Ήδη. Και σε αυτή την πρόταση χωράει πολύ νερό και μεταξύ ενηλίκων. Όχι με το δύο χρονών παιδί.
Άν όμως το να προσπαθείς να εξηγήσεις σε ένα νήπιο τις βλαβερές συνέπειες του καπνού είναι μάταιο, τι τρόπος σου απομένει;
Α! Εδώ αρχίζει το γλέντι.
Στραβομουτσουνιάζεις λες και βρέθηκες ξαφνικά μέσα σε κάδο σκουπιδιών και ταυτόχρονα τραγουδάς περιπαιχτικά «Μυρίζει σα να καπνίζει- μυρίζει σα να καπνίζει».
Να ‘ναι η γοητεία του μιούζικαλ, η ομοιοκαταληξία, η μαγεία της κοροιδίας, η ηλικία, δεν ξέρω πάντως το μήνυμα μοιάζει εντυπωμένο.
Πραγματικά όμως, αν χρειάζεται αυτή η σύντομη παράσταση για να πείσεις ένα δίχρονο για κάτι, τι θα γίνει μεγαλώνοντας…
Μην απαντήσετε.
Φοβάμαι!
:) :)
:)
Καλό βράδυ σε όλους.
