Η τελευταία διεκδίκηση της επιστροφής της Θεάς άνοιξε ένα ακόμα κλαδί σε αυτήν την δενδροστήλη. Τα προηγούμενα τρία άρθρα εκφράστηκαν σε δύο διαφορετικές αλλά αλληλοσυμπληρωματικές γλώσσες. Η μία επιστημονική και η άλλη πνευματικό-συναισθηματική. Όλα χρειάζονται στη ζωή αρκεί να βρούμε την χρυσή τομή, την κρυμμένη αρμονία. Σήμερα όμως θέλω να χωρέσω σκέψεις πέρα από την ανατομία και την φυσιολογία μας μέσα σε αυτό το κενό πλαίσιο. Με απασχολούν πολλά θέματα σε σχέση με τη Γυναίκα και ένα μεγάλο μέρος αυτών είναι τόσο πυκνό που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους τίτλους. Κάποιες αγαπημένες φίλες με πειράζουν που λέω τόσο συχνά τη λέξη μήτρα, που κοιτάζω το φεγγάρι για να δω πόση ενέργεια έχω προς διάθεση, που συνεχώς αναζητώ και μελετώ το γυναικείο σώμα, που με ενδιαφέρει τόσο η ενδυνάμωση μας. Ναι, δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω! Είναι το κάλεσμα μου, τραγουδά η ψυχή μου και ταυτόχρονα κλαίει με τα τόσα δεινά μας.
Στην ουσία εμένα ψάχνω, εμένα προσπαθώ να θεραπεύσω και να συγχωρέσω. Η σύνθετη λέξη συν-χωρώ σημαίνει προσθέτω χώρο, σημαίνει αποδέχομαι και δημιουργώ χώρο για να χωρέσω τις πλευρές εκείνες του εαυτού και της πραγματικότητας που αρνούμαι. Εδώ και αρκετά έτη συνειδητοποιώ συνεχώς πως αρνούμαι την θηλυκή μου φύση με διάφορους τρόπους από τους οποίους οι περισσότεροι είναι επίκτητοι – πολιτισμικοί – εθνοκουλτουριάρικοι – πατριαρχικοί – θρησκευτικοί – ασυνειδητοποίητοι κοκ.
Προσπαθώ να κατανοήσω και να θεραπεύσω την δυσμηνόρροια για αυτό γράφω για αυτή. Δεν μπορώ να δεχτώ προσωπικά πως αν πάρω τεχνητές ορμόνες, παυσίπονα ή αντισυλληπτικά θα θεραπεύσω την αιτία αυτού του συνδρόμου. Ίσως απλά την καλύψω γιατί δεν έχω κάποια άλλη ολιστική πρόταση.Έχω ακόμη ακμή αλλά γνωρίζω πως υπάρχει μια δυσαρμονία μέσα μου που δε θέλω να τη σιωπήσω, είναι εκεί και περιμένει πότε θα σπάσω τον κώδικα της γλώσσας της, παρουσιάζεται στο πρόσωπο μου ως ενθύμηση καθημερινά. Όταν πονώ στην περίοδο (όλο και λιγότερο, όλο και πιο σπάνια) δεν παίρνω χάπια. Επιλέγω να ακούσω τις κράμπες, να πάρω τον χρόνο μου και το ρεπό μου, να ξαπλώσω βάζοντας τα χέρια μου στην κοιλιά μου και να αναπνέω. Στον τελευταίο κύκλο αγχώθηκα γιατί τις ημέρες που περίμενα είχα πολύ δουλειά διότι ξεχάστηκα και προγραμμάτισα πολλά. Το στρες μου εισακούστηκε κι έτσι εκείνη άργησε δέκα μέρες. Θα προτιμούσα βέβαια να ερχόταν κανονικά κι ας ξεκανόνιζα γιατί δέκα μέρες ένιωθα σαν να είμαι στο πλυντήριο σε αργή πλύση.
Αυτή είναι η ιδεολογία μου και ο τρόπος μου. Δεν θέλω να κρίνω κανέναν για ό,τι επιλέγει όσο ακριβώς δεν θέλω να αυτολογοκρίνομαι . Ο καθένας ανταποκρίνεται όπως κρίνει η αντίληψη του. Όμως η αντίληψη διευρύνεται συνεχώς μέσω της γνώσης, της ακρόασης, της αποδοχής, της σωματικής συνειδητότητας, των μαθημάτων ζωής, των συναισθημάτων και των σχέσεων που αποτελούν τους καθρέπτες της ίδιας μας της ψυχής.
Δεν πιστεύω πως είναι τυχαίο που τόσα και τόσα σύνδρομα μαστίζουν την γυναικεία υγεία. Είναι μια συλλογική αδυναμία αυτή που βιώνουμε. Προεμμηνοριακό σύνδρομο, δυσμηνόρροια, αμηνόρροια, μητροραγία, πολυκυστικές ωοθήκες, ενδομητρίωση, ινομυώματα, άπειρες καισαρικές επεμβάσεις ακόμα και εκεί που δε χρειάζονται, άρνηση της εμμηνόπαυσης, υστερεκτομή, καρκίνος, υπογονιμότητα, απουσία σεξουαλικής ορμής και πραγματικά δεν έχει τέλος η λίστα.
Δεχόμαστε όλα αυτά τα αφύσικα σύνδρομα ως φυσιολογικά πια ενώ δεν είναι. Από το πιο απλό εως το πιο πολύπλοκο σας βεβαιώνω πως η φύση μας είναι η υγεία και η απαλή ροή. Σας προτρέπω να πάψετε να δέχεστε τον πόνο ως φυσιολογικό. Κάτι έχουμε να μάθουμε από την παρουσία του, χρειάζεται να εξελιχθούμε ,να επαναφέρουμε την γνώση και να πάρουμε την δύναμη μας πίσω στα χέρια μας. Πολλά μας έχουν επιβάλλει τα πατριαρχικά πρότυπα εδώ και αιώνες. Είναι καιρός για επ-ανάσταση κορίτσια.
Όχι δεν προτείνω να πάρουμε τους δρόμους και να κατεδαφίσουμε το σύστημα με φεμινιστικές υαχές. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο απλά και τα πιο βασικά. Να μπορούμε να αποφασίσουμε για το ίδιο μας το σώμα, την υγεία μας ,τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να γεννήσουμε και να απολαύσουμε. Να γνωρίσουμε, να ενδιαφερθούμε, να συσπειρωθούμε, να αυτοσυγκεντρωθούμε. Μέσα στην ημέρα μας περνούν από τα χέρια μας όλα και ποτέ δε μένει χρόνος να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, να μας φροντίσουμε ουσιαστικά. Πόσα από αυτά τα πολλά μας θρέφουν και πόσα μας απομυζούν; Πόσα είναι πραγματικά δική μας ευθύνη και πόσα αφορούν την ευθύνη κάποιου άλλου; Πώς μπορούμε να μειώσουμε τον χρόνο που ασχολούμαστε με τις υποθέσεις άλλων και να αυξήσουμε το ενδιαφέρον για την δική μας υπόσταση; Πόση συμπόνοια αισθανόμαστε για την ίδια μας την ύπαρξη και πόσο χώρο αφήνουμε για εμάς τις ίδιες; Πόσες από εσάς δίνουν τα πάντα για το παιδί τους αλλά τίποτα για την φροντίδα του συστήματος που έφερε στον κόσμο το παιδί αυτό;
Ψάχνω να βρω τις ρίζες που μπορούν να μας επαναφέρουν στην ιερότητα του κορμιού και του πνεύματος μας γιατί πιστεύω πως η κρίση που βιώνουμε είναι βαθύτερη από απλά οικονομική. Οι αγωνίες και οι ανησυχίες μας χρειάζονται μια μητρική αγκαλιά και μια κατανοήση που δεν είναι απαραίτητο να είναι τόσο επικεντρωμένη στον αριστερό γραμμικό εγκέφαλο. Προσωπικά δε πιστεύω πως έχουμε ανάγκη από περισσότερη ανάλυση και αναζήτηση νέων στρατηγικών επιστημονικών λύσεων για τα προβλήματα που μας απασχολούν. Μας λείπουν ποιότητες όπως διαίσθηση, αποδοχή, απλότητα, ταπεινότητα, σεβασμός, ενδιαφέρον, άγγιγμα, αγκαλιά, φροντίδα, απαλότητα, αληθινό αφούγκρασμα και αλληλεγγύη. Ίσως θα μπορούσα φιλολογικά να αραδιάσω σελίδες τέτοιων θεάρεστων θηλυκών ποιοτήτων που εκφύονται από τον δεξί θηλυκό εγκέφαλο.
Μπορεί να είμαι ονειροπόλος, έτσι κι αλλιώς από παιδί με έχουν εντάξει σε αυτήν την κατηγορία. Συχνά πυκνά με παίρνει από κάτω η ορμονική κατρακύλα και χάνω το φως μου. Από την λίστα με τα σύνδρομα μετράω αρκετά στο ενεργητικό μου. Είμαι όμως αποφασισμένη να βρω την άκρη του νήματος γνωρίζοντας πως αυτός είναι ο δρόμος μου. Και χαίρομαι που σε αυτήν την βάρκα τα διπλανά κουπιά μου είστε όλες εσείς! Συνεχίζω να βροντοφωνάζω λοιπόν την λέξη Μήτρα με τιμή και με καμάρι!
Καλή εβδομάδα σε όλες μας!
