Όταν μένεις έγκυος, όλοι χοροπηδάνε σα μαιμούδες και σου λένε συγχαρητήρια. Κι εσύ, αν μοιάζουμε, είσαι χεσμένη από τη χαρά, σχεδόν δεν το πιστεύεις, πανηγυρίζεις, σκέφτεσαι φορμάκια, πάνες, χνουδωτά και απαλά πράγματα κι όλη τη διαδικασία που έχεις να κάνεις για να ετοιμαστείς για το μωρό που τόσο χαίρεσαι που ήρθε.
Ένας, δε βρίσκεται να κάνει τη σκατοδουλειά;
Να κάτσει και να σου πει:
Έλα έδω κόρη μου που κουβαλάς και φτιάχνεις τη νέα ζωή.
Είσαι προετοιμασμένη και για τα δύσκολα;
Ετοιμάσου να δεις το όμορφο κορμάκι σου να μεταλάσσεται σε κάτι νέο κι άγνωστο. Δε θα σου αρέσει. Ακόμη κι όταν όλοι θα σου λένε ότι δείχνεις πιο όμορφη και πιο γλυκιά κλπκλπ, δε θα σου αρέσει. Και θα έχεις δίκιο. Γιατί χρειάζεται χρόνος, προσπάθεια και λίγη τύχη για να καταλάβεις και να αποδεχτείς αλήθειες. Όπως ότι όταν γίνεσαι γονιός, χάνεις την παιδικότητά σου.
Χώρια που το σώμα σου δεν είναι πια μόνο δικό σου. Πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες που εξαρτώνται από αυτό. Από θηλασμό μέχρι σεξ.
Εκείνη είναι που αρχίζει το χάος.
Ετοιμάσου να δεις την όμορφη σχέση με τον άντρα σου τεντώνει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Γίνεται καλώδιο, ηλεκτροφόρο.
Είναι σίγουρα το σεξουαλικό.
Για σένα φυσικά και συνδέεται με το πως βιώνεις το σώμα σου. Για εκείνον το δικό του παραμένει ίδιο. Άντε να συντονιστείς! Θέλει εκείνος, δεν είσαι ακόμη έτοιμη εσύ- θέλεις εσύ, δεν είναι έτοιμος εκείνος- θέλετε κι οι δύο, δεν κοιμάται το μωρό- δε θέλει κανένας. Κι όλο το μέτα-. Γιατί δε θέλει ό,τι θέλει αυτός που δε θέλει και πότε θα θελήσει και θέλει να θελήσει αλλά δε μπορεί ή δε θέλει; Όλα παίζουν και στριφογυρνάνε σα ρουλέτα.
Μπορεί να νιώσεις ότι είναι χαμένη υπόθεση. Μπορεί να αισθανθείς προδομένη. Σαν να έδωσες ένα κομμάτι από την καρδιά σου κι ο άλλος … το έχασε. Μπορεί να είναι έτσι και να έχεις δίκιο. Μπορεί και όχι. Χρειάζεται υπομονή και χρόνος, δύο πράγματα που με ένα μωρό στην αγκαλιά δε θα σου περισσεύουν, προκειμένου να βεβαιωθείς. Προετοιμάσου.
Η αυπνία. Βαράει κόκκινο. Λες βλακείες, θυμώνεις, παρεξηγήσε, δεν καταλαβαίνεις, άλλα καταλαβαίνεις -πάντως σίγουρα δεν είχες συνειδητοποιήσει ποτέ παραπάνω τις διαφορές των γυναικώς από τους άντρες όσο στον καιρό της μητρότητας. Αυτό που κάποτε ήταν φυσική σύγκλιση συχνά πλέον κλείνει μόνο για να κόψει. Κι αυτό πονάει. Όσο κι οι διαφορετικές πραγματικότητες που οι κάποτε-μαζί-κι-αχώριστοι θα αρχίσετε να ζείτε.
Όλα έχεις να τα βρεις μπροστά σου κι όλα να τα χειριστείς. Και μην ακούς που λένε “ας είναι γερό”, όπως δε θα άκουγες στα σοβαρά κάποιον που σου εύχεται “να αναπνέει”. Αν κάποια πράγματα δε τα θεωρήσεις αυτονόητα, ζαλίζεσαι. Λες “η γη δε γυρίζει” κι έτσι μετράς τη δική σου ταχύτητα.
Θα θελήσεις άπειρες φορές να τα μαζέψεις και να φύγεις. Ή να τα μαζέψει εκείνος και να φύγει. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να συμβεί αυτό. Μη φοβάσαι. Το κάθε ζευγάρι βρίσκει δικές του λύσεις και πατήματα και μπορεί στους απ’ έξω να μην πολυαρέσουν αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.
Το αίμα δε σταματά στον τοκετό.
Δεν είναι κυνισμός. Είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Και μακάρι να την ήξερα και να είχα προετοιμαστεί αντί να νιώθω πως αυτή η κατάσταση συμβαίνει μόνο σε μένα.
Πάρτε τις αποστάσεις σας, απλωθείτε στο χρόνο, χαλαρώστε όσο γίνεται, δείξτε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας που διάλεξε αυτό τον άνθρωπο για σύντροφο και πατέρα, αντιληφθείτε ότι η ζωή δεν είναι μόνο το εδώ και το τώρα και πως οι άνθρωποι είμαστε τα ζώα εκείνα που ξεχνάν να εκτιμήσουν αυτό που έχουν, διαπραγματευτείτε από την αρχή, συζητήστε και δώστε χρόνο στους εαυτούς και τις σχέσεις σας να εξοικειωθούν με αυτή την αδιανόητα συγκλονιστική πραγματικότητα που λέγεται πρώτο παιδί.
Δε θα είχα χαμογελάσει, ούτε θα είχα χαρεί, αν κάποιος με έβαζε κάτω και μου τα έλεγε αυτά.
Αλλά θα το είχα εκτιμήσει.
Κι αν όλο αυτό σας ακούστηκε ξένο και πρωτάκουστο, θεωρείστε τους εαυτούς σας τυχερούς, κι απολαύστε διπλά τη μέρα σας. Μια για εσάς που είστε ήδη “εκεί” και μια για μένα που πασχίζω να φτάσω!
Καλό σας βράδυ.