Ξανάνοιξα προχτές το τελευταίο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη, “Ο Μικρός Έλληνας”, από τις εκδόσεις Εξάντας.
Γράφει στη σελίδα 173:
“Το πάθος που είχε ο πατέρας μου για το θέατρο το μετέδωσα στο γιό μου χωρίς να μ’αγγίξει”
Κι επειδή ο μεγάλος συγγραφέας από τις μεταφορές του φαίνεται συνεχίζει:
“όπως παραδίδει κανείς μια επιστολή αγνοώντας το περιεχόμενό της.”
Διαπιστώνω ότι σε δυό σειρές καταφέρνει να με κάνει να κατανοήσω (τόσο βαθειά που αμέσως το νιώθω κιόλας) για ποιό λόγο οι γονείς οφείλουμε να κρατάμε το κανάλι επικοινωνίας με τους παππούδες ανοιχτό.
Έχουμε χρέος να παραδώσουμε τις… επιστολές κι ας μην έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται.
(Εντωμεταξύ, μισό λεπτάκι λίγο να γκρινιάξω. Το θεωρώ άδικο να αναφέρομαι στη γιαγιά και τον παππού ώς “παππούδες”. Ο όρος παραποιεί την αλήθεια που είναι ότι οι γιαγιάδες είναι πολύ πιο κοντά στα εγγόνια . Από εδώ και πέρα θα επιλέγω το θηλυκό γένος. Να ξέρετε.)
