Εσείς τώρα, φαντάζομαι, περιμένετε να σας επεξηγήσω τον τίτλο και να σας πω για ποιο λόγο μου μπήκαν ψύλλοι, τι έμαθα, ποιος και τι. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι οι 9 στους 10 που διαβάζουν αυτό το κείμενο μένουν σε κάποιους είδους ημι-αστική το λιγότερο περιοχή, αν όχι σε μια μεγάλη πόλη.
Εγώ πάλι που σας τα γράφω αυτά ζω στη Σαμοθράκη, μέσα σε έναν ελαιώνα πέντε στρέμματα όπου φυτρώνουν κάθε λογής αγριολούλουδα και χόρτα. Κι όσο ειδυλλιακό κι αν ακούγεται αυτό, είναι ταυτόχρονα το δραματικό περιβάλλον στο οποίο ο ψύλλος είναι μια εντελώς πραγματική κατάσταση και παύει να είναι μεταφορά!
Ο ψύλλος λοιπόν έχει πόδια, φτερά, πηδάει, τσιμπάει, πρήζεσαι, πονάει, ξύνεσαι, η οικογένειά σου με την οποία μοιράζεσαι το κρεβάτι σου σε κοιτάει σαν τρελή γιατί μόνο εσύ το παθαίνεις – μέχρι που έρχεται ο καλός κύριος δερματολόγος (ευδοκιμεί εκτός Σαμοθράκης όπως και το υπόλοιπο ιατρικό είδος) και σου εξηγεί ότι ο ψύλλος έχει προτίμηση στο αίμα εκείνο που έχει (ή δεν έχει;- θα σας γελάσω) ένα συγκεκριμένο ένζυμο. Τέτοιο αίμα στους τρεις μας- ευτυχώς για το παιδάκι μου με το κορμάκι του το τρυφερό- έχω την τύχη να έχω μόνο εγώ. Όπως και ψύλλους άλλωστε.
Ο ψύλλος όπως και οι κοριοί έχουν επανακάμψει έμαθα διότι απαγορεύτηκαν ως τοξικά κάποια φάρμακα, εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα, που μέχρι τη δεκαετία του 1960 τους ρήμαζαν το σπίτι- όπως και το υπόλοιπο οικοσύστημα άλλωστε.
Σήμερα τόσο σε Αμερική όπως και σε Ευρώπη τα δύο βαμπιρο-ζωύφια μαστίζουν κάμποσα σπίτια και ξενοδοχεία και σε αυτά ήρθε να προστεθεί και το δικό μου.
Όσο οι ράμπο της απεντόμωσης θα ψεκάζουν το σύμπαν μας κι εγώ θα ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά και δε θα υπάρξουν αυγά που θα εκκολαφθούν κάνοντας τη ζωή μου μια αέναη κόλαση, αναλογιστείτε εσείς που φαντασιώνετε μια μαγική ζωή στη φύση πως υπάρχουν και καλά πράγματα όταν μένεις σε μια πόλη και σε ένα διαμέρισμα!
Mary Pitiakoudi
λύθηκε το μυστήριο τελικά!