Για αρχή να δηλώσω την απέχθειά μου για τη λέξη υποκατάστατα. Είναι σχεδόν προκλητικό να έχεις τεσσερα άλφα σε σύνολο έξι φωνηέντων αλλά αφήνω τη γραμματική νεύρωση για άλλη ώρα.
Ξύπνησα θέλοντας να φύγω, να πάω ταξίδι. Φυσικά και εν μέσω μιας κανονικότατης εβδομάδας εργασίας είναι αδύνατον. Πώς χειρίζεσαι λοιπόν κάτι που το βιώνεις σα ανάγκη αλλά δεν μπορείς να το καλύψεις;
Με υποκατάστατα.
Βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ, πας μια βόλτα, μιλάς με τη φίλη σου που μένει στη Χιλή στο σκαιπ, διαβάζεις το άρθρο by_aspi που σε ταξιδεύει εγγυημένα κάθε Τετάρτη, τρως λίγη σοκολάτα και όταν πάει 23.00 λες “πάει. πέρασε κι αυτή η μέρα”.
Πράγματι.
Οι μέρες περνούν σε αντίθεση με τις ανάγκες που μένουν. Ανικανοποίητες. Μέχρι να αλλάξει ο χειρισμός ή η ψυχολογία μας. Επομένως καλό και αστείο και το δακτυλιδάκι, αλλά ταξίδι θέλω.
:)
Σας φιλώ γλυκά!
