Χαρούκι Μουρακάμι, “Νορβηγικό δάσος”

I once had a girl, or should I say, she once had me… She showed me her room, isn’t it good, Norwegian wood?

Λέω να ξεκινήσω την περιπέτειά μας στο χώρο του βιβλίου με ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Κάθε βδομάδα θα σας μιλώ για ένα από αυτά, με μικρά αποσπάσματα, με συνοδευτικές μελωδίες, με το κλειδί για να εισέρθετε σε ένα από τα θαυμαστά αυτά μικρά δωματιάκια του κόσμου μου, που μπορεί να είναι, να γίνει ή να μοιάζει με τον δικό σας.
Τόρου Βατανάμπε, Ναόκο και Μιντόρι. Τουλάχιστον σε όσα βιβλία του Μουρακάμι έχω διαβάσει θα συναντήσεις ένα τρίγωνο, όχι από εκείνα που πρωταγωνιστούσαν στα Άρλεκιν, αλλά από αυτές τις σχέσεις που μόνο κινηματογραφικές μπορεί να είναι, που σε γυρνάν βαθιά μέσα σου σκαλίζοντας πτυχές ή πληγές που δεν ήξερες ότι κρύβεις ή ότι προσπαθούσες να καλύψεις. Ακίνδυνο ή επικίνδυνο το παιχνίδι αυτό, με τις λέξεις και τους στίχους τραγουδιών, σαν να βρίσκεσαι μέσα σε ένα από αυτά τα μπαρ που δούλευε ο Μουρακάμι και ξεφυλλίζεις σελίδες.
Ένα βιβλίο και μια ιστορία για την ενηλικίωση και τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο, πώς όλα αυτά ως στοιχεία αλληλένδετα σηματοδοτούν επιλογές ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, εποχές παθών, ερωτισμού αλλά και άτυχων επιθυμιών, απώλειας και ματαίωσης.

“Αυτός είναι ο λόγος που γράφω τούτο το βιβλίο. Για να σκεφτώ. Για να κατανοήσω. Έτσι είμαι εγώ. Για να καταλάβω τα γεγονότα πρέπει να τα γράψω”. Κι έτσι αρχίζει την πρωτοπρόσωπη μακρά αφήγησή του για το ταξίδι

Μία γυναίκα, δύο άντρες δεμένοι σε μια ιδιαίτερη φιλία, μία αυτοκτονία, και ο δεσμός γίνεται πιο ισχυρός. Μια βόλτα στην πόλη, έρωτας μία και μοναδική φορά, χρόνια μετά ο πόνος για το θάνατο παραμένει έντονος.
“Ένα πράγμα είχα μάθει από το θάνατο του Κιζούκι και πιστεύω πως το είχα κάνει κτήμα μου με τη μορφή φιλοσοφίας. Ο θάνατος υπάρχει. ωστόσο δεν είναι το αντίθετο της ζωής αλλά μέρος της. Μέσα από τη ζωή καλλιεργούμε το θάνατο”.

Ένας άντρας, δύο γυναίκες. Όσο η μία νοσηλεύεται στην προσπάθεια να παλέψει την απώλεια και τη ματαίωση, αυτός έρχεται κοντά με την άλλη. Για τις δύο αυτές γυναίκες μιλά : “Πάντα αγαπούσα τη Ναόκο κι ακόμα την αγαπώ. Αλλά υπάρχει κάτι το γήινο και το οριστικό ανάμεσα στη Μιντόρι και σ’ εμένα. Υπάρχει μια αναπόδραστη δύναμη που δεν μπορεί να σταματήσει. Αυτό που νιώθω για τη Ναόκο είναι τρομερά ήρεμο και τρυφερό, μια διάφανη αγάπη, ενώ τα συναισθήματά μου για τη Μιντόρι είναι τελείως διαφορετικά. Είναι μια αγάπη αυτοτελής, ζωντανή και παλλόμενη που με κυριεύει ολόκληρο και με σείει”.

Αφήστε τον Μουρακάμι να σας ταξιδέψει, σε μια διάσταση της οποίας δεν μπορείς να ορίσεις τόπο ούτε και χρόνο, σαν να είσαι κάπου μέσα στο πράσινο του θεραπευτηρίου της Ναόκο και στην πρασιά της πολυκατοικίας της Μιντόρι, μέσα στο μυαλό του Βατανάμπε αλλά και στη βαθιά χαρμολύπη που σου αφήνει κάθε σελίδα.

Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, ανατρέχω στα υπογραμμισμένα μου κάπου σε μια σοφίτα στην Άνω Πόλη, μετά από ένα ξαφνικό μπουρίνι..
Σας ζητώ ανεπιφύλακτα να τον αναζητήσετε όπου και αν σας βρίσκει το κείμενό μου. Ψάξτε τις μουσικές που ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες του. Δείτε και την ταινία που σιωπηλά κυκλοφορεί.
Σαν το βιβλίο όμως, την υφή και μυρωδιά του, δεν έχει….
Καλή ανάγνωση!