Η Γη είναι γυναίκα.
Δε ξέρω τι την έκανε να κουνηθεί τόσο δυνατά το περασμένο Σάββατο.
Ίσως μια βαθιά θλίψη μέσα της βρήκε επιτέλους διέξοδο μέσα από το ρήγμα της Ανατολίας, παλιά πληγή.
Ίσως ένα θραύσμα οργής κατάφερε να βρεί την επιφάνεια και να την αφυπνίσει με τόσα γερά ταρακουνήματα.
Η σταθερότητα του εδάφους της κλονίστηκε και μαζί της κι εμείς.
Αλίμονο σε μας αν πιστεύουμε πως η Γη δεν έχει ψυχή να αισθανθεί την άκαρδη συμπεριφορά μας προς εκείνην!
Ξυπνάμε με φόβο για μια στιγμή όταν παύει να μας είναι δεδομένη η στήριξη της και μετά από λίγο ξαναγυρνάμε στις αστείες ανυπόστατες καθημερινές ανησυχίες μας. Ναι πολλές από τις ανησυχίες μου είναι ανούσιες. Δε ξέρω για εσάς.
Ακόμα και την τραγωδία ξεχνάμε και δύσκολα μαθαίνουμε να εκτιμούμε την απέραντη φροντίδα της Μεγάλης μας Μητέρας. Ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε ετούτη τη φορά.
Η σεισμική δόνηση με βρήκε την ώρα που «χαιρετούσα τη σελήνη» ακολουθώντας μια ροή της γιόγκα και αναπνέοντας βαθιά στηριζόμενη πάνω στη Γη όταν εκείνη ξαφνικά άρχισε να κουνιέται δυνατά προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Ο χρόνος αλλάζει σύσταση όταν αλλάζουν τα δεδομένα. Είναι δεδομένο πως αντιλαμβανόμαστε τη Γη ως «ακίνητη» και πως εμείς ζούμε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που όταν κλονιστεί μας φέρνει σε μια εσωτερική αναμέτρηση με τον φόβο.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές χάνουμε εντελώς την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Συνειδητοποιούμε περίτρανα την μικρότητα της ύπαρξης μας πάνω σε αυτή την σφαίρα, όλη μας η ανθρώπινη αλαζονεία και ματαιοδοξία εξατμίζεται την στιγμή που τρέχουμε τρεμάμενοι προς την έξοδο κινδύνου. Που είναι αυτή η έξοδος ασφαλείας όμως; Χωρίς να θέλω να σας ταράξω δεν υπάρχει. Όσο είμαστε παραδομένοι σε αυτήν την μοναδική ζωή δεν μπορεί τίποτα και κανείς να μας εγγυηθεί ασφάλεια. Είναι μια περιπέτεια η ζωή μας και μακάρι κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε γιατί με πρόφαση τη δημιουργία μιας τέτοιας ψευδαίσθησης ασφάλειας γίνονται άπειρα εγκλήματα.
Η Γη είναι η μάνα μας, είναι μια γυναίκα που στο βάθος του χρόνου λατρευόταν ως θεότητα με σεβασμό και δέος.
Τώρα πια που βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας;
Την βιάζουμε συστηματικά με κάθε τρόπο, την δηλητηριάζουμε με φυτοφάρμακα, εντομοκτόνα, βιομηχανικά απόβλητα, σπαταλάμε και μολύνουμε το νερό της, την τρυπάμε ανελέητα για να κλέψουμε με απληστία ότι απλόχερα μας χαρίζει και να το πουλήσουμε λες κι είναι δικό μας, κόβουμε τους πνεύμονες της-τα δάση της για να χτίσουμε και άλλα εκτρώματα,να φτιάξουμε περισσότερα έπιπλα,να ζεσταθούμε, να παράγουμε εκατομύρια ψηφοδέλτια που αμέσως πετάμε. Σκλαβώνουμε, βιάζουμε, σκοτώνουμε τα παιδιά της για το κέρδος, την απληστία, την ασφάλεια και το συμφέρον. Ποιοί και για πόσο;;
Δε με ενδιαφέρουν οι ιστορίες συνωμοσίας, ούτε με νοιάζει να καταδικάσω τους λίγους που ελέγχουν τάχα μου τον κόσμο.Έτσι παραδίδω την ευθύνη του εαυτού μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι χάνω τη δύναμη μου και την γήινη ανθρωπιά μου,κατηγορώντας πάντα κάποιον άλλον για να βάλω μια μάσκα πίσω από την προσωπείο της παραίτησης μου από το θαύμα. Η συλλογικότητα ξεκινάει από την ατομικότητα. Αν θέλω να αλλάξει ο κόσμος, να μάθει να φροντίζει και πάλι την Γη του χρειάζεται να ξεκινήσω να την αγαπώ, να την φροντίζω και να τη σέβομαι πρώτα εγώ. Αυτό είναι που μπορώ να κάνω προσωπικά για τη Γη μου. Αυτή είναι η μοναδική μου ευθύνη. Να τη σκέφτομαι, να αγωνίζομαι για αυτήν, να την χαίρομαι, να την σέβομαι, να μη σιωπώ και να μην την ξεπουλάω για κανέναν λόγο. Σήμερα μπορώ να κάνω τόσα και αύριο ίσως ακόμα περισσότερα. Το θέμα είναι θέλω να βάλω την υγεία της Γης ως μια πρόθεση στις πάνω στήλες της προσωπικής μου ιεραρχίας.
…εσύ…εκείνος κι εκείνη…εμείς
Ας ξεκινήσουμε τώρα με την πρόθεση να στηρίξουμε τη Γη μας. Μπορεί να αυτοθεραπευτεί αν της το επιτρέψουμε και αν αρχίσουμε να τη στηρίζουμε. Είναι η πιο ικανή θεραπεύτρια, μας φροντίζει όλους, μας στηρίζει όλους, μας παρέχει την αφθονία της και την ατέρμονη αποδοχή της, μας χωράει όλους ανεξάρτητα από το ποιοί είμαστε και τι κάνουμε, μας χαρίζει απλόχερα τον εαυτό της και τα υλικά της για να δημιουργήσουμε μέσα από αυτήν, μας τρέφει και μας ξεδιψά.
Μπορώ μόνο να την ερωτευτώ και να την αγαπήσω για όλα όσα είναι και προσφέρει!!!Να την Θαυμάζω, να θέλω να την προστατέψω, να ξαπλώσω πάνω της και να αναπαυτώ, να την αφήσω να θεραπεύσει την καρδιά μου και τον πόνο μου. Όσο ξεκουράζομαι συνδεδεμένη με το πνεύμα της θεραπεύομαι, ηρεμεί το σώμα, βαθαίνει η αναπνοή μου, μελώνουν τα συναισθήματα μου.
Ναι είναι απρόβλεπτη γυναίκα η Γη μας!Δε ξέρεις τι να περιμένεις κάθε μέρα, μπορεί να είναι συννεφιασμένη, ανεμώδης, μουντή, ηλιόλουστη, βροχερή ή λιωμένη σα βούτυρο..Μπορεί τα ιόντα της να έχουν ξεσαλώσει και να ρίχνει κεραυνούς κι αστροπελέκια. Μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να τραντάζεται και να σφαδάζει κάτω από τα πόδια μας. Την γνωρίζουμε όμως και πάμε με τα νερά της γιατί είναι η μάνα όλων μας.
Κάτι άλλες μέρες μας σιγοτραγουδά νανουρίσματα στα απέραντα λιβάδια της, μας αγκαλιάζει με την απέραντη ζεστασιά της, απελευθερώνει απαλά σταγονίδια δροσιάς για να ξεδιψάσει τα μικρά στοματάκια των πουλιών…μας αποκοιμίζει με τον γουργουριστό ήχο της βροχής της..μας ταίζει στο στόμα με καλούδια νόστιμα και ζουμερά.
Είναι η Μεγάλη μας Μητέρα και είναι πάντα εδώ για εμάς, για όλους μας. Μπορούμε μόνο να την εμπιστευτούμε και να αφεθούμε στην αγκαλιά της. Μπορούμε μόνο να καλλιεργήσουμε μια νέα σχέση μαζί της ισότιμη από εδώ και μπρος διότι πραγματικά αν ήμουν η γη δε ξέρω πόση ακόμα υπομονή θα έκανα με τόσο ανυπόφορα κακομαθημένα εγωκεντρικά παιδάκια.
Να θυμόμαστε δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν και όλα χάνουν το νόημα τους αν δεν υπάρχει η Γη κάτω από τα πόδια μας!
Καλημέρα μας!