μ’ ένα δίχρονο στην πόλη. ή αλλιώς: δύσκολα τα πράγματα.

Δε μπορώ να κοιμηθώ. Χρόνια τώρα, από την εφηβεία σίγουρα. Κι όσα χρόνια κρατάει η αυπνία κρατάει κι η απορία: ΓΙΑΤΙ (σε μένα); Μέχρι που κατάλαβα την απάντηση με τίμημα βέβαια τα κοντά σαράντα χρόνια που υπάρχω στον πλανήτη. Δεν κοιμάμαι όταν δε γράφω, μιας και γράφω για να κατανοώ τον κόσμο και μου χρειάζεται να τον κατανοώ γιατί αλλιώς δεν τον αντέχω.

Δεν αντέχω στην ιδέα ότι έχω νικηθεί από ένα κοπάδι ψύλλων που με έχουν διώξει από το σπίτι μου στη Σαμοθράκη και θα πρέπει να καταφύγω στη χειρότερη λύση για να πεθάνουν επιτέλους και να μπορέσω να γυρίσω κάποια στιγμή-

δεν αντέχω το κοντραστ με τη ζωή στη Θεσσαλονίκη όπου ζω αυτές τις μέρες. Μοιάζει οι άνθρωποι να έχουν βυθιστεί σε μια κατάσταση γεμάτη βιασύνη, καθόλου χαμόγελο, καθόλου χρόνο, βάναυση ζέστη, πολύ κινητό, πολύ μοναξιά, πολύ κίνηση, πολλά νεύρα, πολύ χρόνο στη διαδικασία και λίγο στην ουσία, χώμα και πετραδάκια στο νερό της βρύσης κι ένα κοπάδι νυχτερίδες που κατέφθανε στις δώδεκα κάθε βράδυ στον ακάλυπτο του πολύ κεντρικού σπιτιού μου για να σπάσει τις ελπίδες για όποια αναγέννηση ένας ήρεμος ύπνος υπόσχεται.

Δεν αντέχω και τόση εξωτερική δυσκολία με τη μικρή. Πώς τα καταφέρνετε, γύναικες των πόλεων;! Στη Σαμοθράκη ήταν τόσο απλό! ‘Άνοιγα την πόρτα του εκατοντάχρονου σπιτιού μου το οποίο χλεύασε το σεισμό και η Δάφνη ξεχυνόταν να παίξει μέσα στους βασιλικούς και τις άγριες μολόχες, γινόταν χάλια από χώμα που το άρωμά του θυμίζει φρούτα και βότανα μαζί και ξέπλενε το χάλι της με νερό του ποταμού, ενώ τα δέντρα της παρέχουν ό,τι φρούτο λαχταράει εκείνη κι η εποχή. (Ναι, είναι ο παράδεισος αλλά ο παράδεισος έχει ψύλλους για την ώρα, ενώ του λείπει τουλάχιστον ένας παιδίατρος κι άλλες χαρές του πολιτισμού, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση).

Πόσο δύσκολο όλα γύρω σου να είναι βρόμικα κι απαγορευμένα για το παιδί- μικρές οάσεις οι δύο παιδικές χαρές που βρήκα στο κέντρο, αν κι εκεί για να κάνει το παιδί κούνια χρειαζόσουν νούμερο, σα σε τράπεζα και πάλι δεν ήσουν για να το δένεις και κόμπο. Για να μη μιλήσω για τα κάγκελα που ορθώς τοποθετούνται για να προστατεύσουν το χώρο και τα παιδιά εντός, αλλά δεν παύουν να κάνουν την παιδική χαρά να μοιάζει… φυλακή χαρά.

Και τόση επιθετικότητα! Τυχαίο; Τόσο σκούντημα, τσιρίδα, παραμέρισμα και γενικά ένταση κι αρνητική ενέργεια δεν έχει φάει η Δάφνη από άλλο παιδάκι τα δύο χρόνια που ζει και μέσα σε μια εβδομάδα τα είδε κυριολεκτικά όλα!

Υπάρχουν κι οι παιδότοποι, σου λέει. Α, εντάξει βρε τότε. Γιατί είμαι από τις μάνες που με τη μέρα να λάμπει έξω και στόχο τη σωματική εξόντωση, θέλουν το παιδί τους να χωθεί σε ένα πλαστικό κατασκεύασμα σε σημείο που δεν το βλέπω παρά μόνο από μόνιτορς, δεν το ακούω και μου το κουβαλάνε έξω οι εκάστοτε κοπέλες γιατί χτύπησε, βαρέθηκε ή έκανε κακά.

Όχι, δεν είμαι αυτή η μάνα. Αν κι εκτιμώ κι εκμεταλλεύομαι μέχρι τελικής πτώσεως τις στιγμές που η Δάφνη δε με χρειάζεται, δε θέλω ούτε να την «παρκάρω», ούτε να την ξεφορτωθώ. Θέλω να περνάει τόσο καλά που να μην τη νοιάζει αν υπάρχω και το περιβάλλον δε βοήθησε καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε φυσικά και κατέφυγα στον κοντινό παιδότοπο, ενώ η μέρα έλαμπε και πλήρωσα κάτι σαν δέκα ευρώ, ένα κρύο τσάι, ένα μπουκαλάκι νερό, το απαίσιο φρουτοποτό που τολμά να λέγεται χυμός και το άψητο τοστ με το σιχαμένο ζαμπόν που το σκυλί μου αρνήθηκε να φάει.

Δύσκολη επίσης παράμετρος η επαιτεία. Κάποιος μονίμως κάτι σου ζητάει κι αν είσαι μπούφος σαν κι εμένα χαλιέσαι για τρία δευτερόλεπτα  κάθε φορά που συνειδητοποιείς ότι δε μπορείς να το δώσεις, αλλά παραπάνω ακόμη που μπαίνεις στη διαδικασία της εξακρίβωσης των λεγομένων του άλλου. Αυτή η θλιβερή καχυποψία, το μισόκλειστο ψυλλιασμένο μάτι με το οποίο αναγκάζεσαι να κοιτάς τα πράγματα για να μη φύγεις ξεβράκωτος, υλικά ή συναισθηματικά αποδεικνύεται σύμμαχος παντού: στην γυναίκα που ισχυρίζεται πως δεν έχει λεφτά να πάρει γάλα για το παιδί της, στο τσιγγανάκι στην παιδική χαρά που κάνει «διάλλειμα» από το μεροκάματο του χαρτομάντηλου, στους τύπους που κατουράνε απροκάλυπτα πίσω από το Μπέη Χαμάμ και αποτελούν το «καλημέρα» στη βόλτα μας και στον μπαλονά που έχει τοποθετηθεί στρατηγικά έξω από την παιδική χαρά κάνοντας το παιδί σου ζόμπι προς τέσσερα ευρώ παρακαλώ,

Το ίδιο γκρίζο, μίζερο και καταθλιπτικό πράγμα που με είχε κάνει να φύγω τρέχοντας από την Αθήνα, τότε που η λέξη κρίση συνοδευόταν από τη διευκρίνιση «πανικού» κι αφορούσε ελάχιστους ανθρώπους, το ίδιο ένιωσα και τώρα. Και δεν έχει να κάνει με τη Θεσσαλονίκη, που επιμένω – και δια της ψήφου μου- ότι βρίσκεται στα καλύτερα χέρια, όσο με την πόλη, ως περιβάλλον μεγαλώματος βρέφους.

«Εσύ είσαι που κάνεις φασαρία;», απάντησε η γριά από κάτω με ύφος απόλυτα κακορίζικο στη Δάφνη που μόλις την είχε δει και της είπε με ένα πλατύ χαμόγελο που μόνο ένα δίχρονο μπορεί να προσφέρει «γειά σας». Ζωή στην πόλη. Ζωή στοιβαγμένη.  Mοναδική όαση η γιαγιά.

Νομίζω δε θα καταφέρω σύντομα να ζήσω σε πολυκατοικία- μετά από 32 χρόνια που τη θεωρούσα δεδομένο habitat  ξαφνικά τη βλέπω μέσα μου να γίνεται ταυτόσημη με την μεγαλύτερη καταπίεση. Ένα γιγάντιο μπετονένιο σάντουιτς με γέμιση ανθρώπους, καταδικασμένο να απογοητεύσει και να συνθλίψει τους πάντες. Θόρυβος, κακή μουσική, ξένοι καβγάδες, ηλεκτρικές, χαλιά, κάποιος τηγανίζει ψάρια (το κέρατό μου!) κι η Δάφνη που σε τρία δευτερόλεπτα είχε σκαρφαλώσει τη μισή διαδρομή από το κάγκελο του μπαλκονιού μου, στον όγδοο. Εγκεφαλικό.

Πολύ ζόρι, πολύ άγχος, πολύ βάρος, πολύ γρήγορα όλα. Έχασα τρία κιλά σε δέκα μέρες. Το ακούς και λες, άντε τυχερούλα, κι αν ήσουν στη θέση μου, απλώς παρακαλούσες να πάψει να πονάει το στομάχι σου και να νιώσεις ξανά καλά.

Είμαι στην Αλεξανδρούπολη τώρα που τα γράφω αυτά, in transit, για Σαμοθράκη κι ήδη αναπνέω με ολόκληρες, βαθιές ανάσες. Νιώθω την αλλαγή να έρχεται και προσπαθώ να καταλάβω από πού και τι θα είναι, ενώ ξέρω ότι είναι ακόμη  νωρίς για να μου αποκαλυφθούν όλα αυτά.

Θα αφήσω τον έλεγχο λοιπόν για την ώρα, θα στήσω μια αιώρα στο μυαλό μου και θα χαζέψω το Δαφνάκι που παίζει απορροφημένο με τα κουβαδάκια του μέσα στο καινούριο της φουστανάκι, τον άντρα μου να καπνίζει παίζοντας με ένα φύλλο βασιλικού στα χέρια και θα απολαύσω τη ζωή, ενώ το ελληνικό καλοκαίρι θα έρθει σα μαύρισμα να αναδείξει την καλύτερή της όψη.

Άναρχα, για την ώρα, απρογραμμάτιστα αλλά κι αναγκαστικά για μένα, θα τα λέμε λίγο πιο συχνά αυτές τις μέρες.

Εσείς, ειδικά οι μαμάδες των πόλεων, δώστε καμία συμβουλή επιβίωσης! Πού πηγαίνετε; Τι δραστηριότητες κάνετε με τα παιδιά; Υπάρχει κάποιος δημόσιος χώρος που απολαμβάνουν τα παιδιά περισσότερο;

Περιμένω με χαρά τα σχόλιά σας!