Βιβλίο…αόρατη ουσία…Αριστοτέλης…πεμπτουσία του σύμπαντος… όλα δημιουργούνται μέσα στο τίποτα…σκοτεινή ύλη…έρωτας…συμπαντικό βάρος..
«Μέρες Σκοτεινές, Νύχτες στα Λευκά»
Κάπως έτσι τιτλοφορείται μία από τις πολλές εσωτερικές αφηγήσεις εντός του σημερινού μας βιβλίου. Πρόκειται πραγματικά για ένα μωσαικό χαρακτήρων και αφηγήσεων, τόσο ως προς το περιεχόμενο και το ύφος όσο και ως προς το πρόσωπο α΄, β’ και γ’ ενικό.
Αν με ρωτούσες καιρό πριν αν αγόραζα ένα βιβλίο με τον συγκεκριμένο τίτλο θα σου έλεγα όχι γιατί δεν το χω πολύ με τους ρομαντικούς τίτλους, όσους προμηνύουν ρομάντζα και ανεκπλήρωτους έρωτες κάτω από το σεληνόφως. Και για καιρό ακόμη όταν έμαθα ποιος το είχε γράψει, καθυστερούσα… Περίμενα την αποφασιστική στιγμή να έρθει για να το πιάσω στα χέρια μου μαζί με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για να επιβεβαιωθώ ή να αυτοαναιρέσω την προκατάληψή μου… Όπως και έγινε….
Οι προτάσεις των βιβλίων στη στήλη μας αυτή γίνονται από τη βαθιά εσωτερική ανάγκη να μιλήσω για κάτι που αγαπώ και με αγγίζει, βιβλία που με σημάδεψαν, παλιά και καινούρια, και που σημειωμένα θα ακολουθούν κάθε μετακόμιση (δόξα το Θεό έχω κάνει πολλές από αυτές) και κάθε καινούρια μου βιβλιοθήκη. Όταν ειδικά έχω την ευλογία να γνωρίζω και κάποιους από τους συγγραφείς τους από κοντά, τότε η χαρά και η ανάγκη είναι διπλή.
Κάπως έτσι είναι με το προηγούμενο μου άρθρο, κάπως έτσι είναι και με το σημερινό μας βιβλίο.
Τον Κυριάκο Γιαλένιο τον γνωρίζω από τον Ιανό, εδώ στη Θεσσαλονίκη, είναι ο άνθρωπός μου για κάθε αναζήτηση, μια κομψή και διακριτική φιγούρα, σαν Δάντης παλιού καλού καιρού, που ξέρει να σε διαβάζει και να σου προτείνει το κατάλληλο βιβλίο για τη συγκεκριμένη φάση. Πηγαίνω κάθε φορά με μία διαφορετική αναζήτηση και πάντα τελειώνω το προτεινόμενο από τον Κυριάκο βιβλίο με μία καινούρια συγκίνηση. Δεν ήξερα για πολύ καιρό ότι έγραφε, κάποια ανύποπτη στιγμή ξεφύλλιζα τη Lifo και εκεί έπεσα πάνω στο όνομά του
Ξεφύλλισα μια από τις πολλές φορές στον Ιανό το βιβλίο του και έπεσα στη φράση « Ήταν μια εμμονή τα ημερολόγια για μένα. Μια εμμονή που κρατούσε τα εφηβικά μου χρόνια, Με τον καιρό απέκτησα και άλλες… τις σοκολάτες με αμύγδαλα, το Παρίσι, τα δάχτυλα των ποδιών σου, τον καφέ με γεύση καραμέλα, την Ζαν Μονρό, τον Κέρουακ… αλλά καμιά δεν υπήρξε τόσο μακροχρόνια και έντονη..και απελευθερωτική»…έβρισκα τον εαυτό μου μέσα και ήξερα ότι θα ερχόταν η στιγμή μου να το διαβάσω.
Χτες μέσα στο αεροπλάνο, επιστρέφοντας από Αθήνα, έκλεινα τις σελίδες του υπογραμμίζοντας «Η ζωή πολλές φορές ξεκινάει όταν εμείς πιστεύουμε πως έχει τελειώσει» πραγματικά συγκλονισμένη. «Ο,τι και αν σου πουν τα δάκρυα δεν ξεπλένονται με δάκρυα. Ξεπλένονται με λίγο χιούμορ και πολύ αγάπη. Τόσο απλά. Αλλά και τόσο δύσκολα» Εκεί που περίμενα να διαβάσω για έναν έρωτα, βρέθηκα χαμένη μέσα σε ένα μυστηριακό περιβάλλον, στο οποίο μπερδεύονται αλλεπάλληλα σε ένα ασαφή χωροχρονικό πλαίσιο σε κάποιο παραθαλάσσιο θέρετρο κάποιο χειμώνα οι ιστορίες έξι ηρώων, ενός δημοσιογράφου, δύο μοναχών και ενός ακόμη υποτιθέμενου – του τσιγγάνου, μίας μονόφθαλμης μετανάστριας και μίας μυστηριώδους γυναίκας. Και πόσων άλλων μέσα στις ιστορίες αυτών. Ο καθένας τους κουβαλάει το δικό του ξεχωριστό δράμα, όμως ο σύνδεσμος των προσωπικών τους ιστοριών είναι η νόσος των εραστών. Υπάρχει. Επιστημονικά ονομάζεται λοιμώδης μονοπυρήνωση. Εδώ δεν την αντιλαμβανόμαστε με όρους ιατρικούς αλλά μέσα από τις σχέσεις που πλέκονται στις αφηγήσεις, αγάπη, έρωτας, πάθος, φιλία, οικογένεια, μητρότητα, χαμένη παιδικότητα, πόνος, απώλεια, φρίκη, θρησκεία, πολιτεία.
«Τη Θρησκεία και τον Έρωτα. Κατά πάσα πιθανότητα μπορείς να επιβιώσεις χωρίς το ένα από τα δύο στη ζωή σου. Σίγουρα όμως δεν θα τα καταφέρεις, αν στις κρίσιμες στιγμές που θα σε βρούν δεν έχεις μια πρόχειρη προσευχή να ξεστομίσεις ή ένα χέρι δίπλα σου να πλέξεις μέσα τα δάχτυλά του»
Γιατί « Όλη μας η ζωή κρίνεται στις λεπτομέρειες. Στη σκιά ενός κλαδιού που πιστεύουμε ότι μας κρύβει, στα τυχαία αγγίγματα, στα λάθος τηλεφωνήματα, στις φευγαλέες μυρωδιές, στα δευτερόλεπτα που δεν μας έφεραν πιο κοντά»
και κυρίως «Γιατί όταν σε χτυπήσει ο έρωτας, όταν σε κεραυνοβολήσει σαν αστροπελέκι στην καρωτίδα, χωρίς να καταλάβεις τι και πως, αν κοιμήθηκες ερωτευμένος ή αν ξύπνησες έτσι, τότε μόνο συνειδητοποιείς πως ότι διάβαζες δεν είναι παρά απλά τυπογραφικά στοιχεία, τοποθετημένα στη σειρά»
Με αφηγηματικά τεχνάσματα δένονται όλες οι παραπάνω φαινομενικά αταίριαστες ιστορίες σε μία παράλληλη πορεία, όπου στο τέλος όλες μαζί και κάθε μία χωριστά κορυφώνονται, σαν μια μικρή τραγωδία όπου για τον κάθε ήρωα έρχεται η απάντηση στα ερωτήματά του, η κάθαρση των συναισθημάτων και η λύση σε κάθε αίνιγμα.
Δεν θα σας πω πολλά για την ιστορία, θα είναι σαν να σας αποκαλύπτω μυστικά της, θα σας πω ανεπιφύλακτα να ταξιδέψετε μαζί της, φανταστείτε όποιο μέρος θέλετε, ετοιμαστείτε για μυστήριο, για συγκίνηση (είχα καιρό να κλάψω με βιβλίο, το έκανα χτες διαβάζοντας το γράμμα του ενός μοναχού της ιστορίας), αναθεωρείστε κάποιες σχέσεις και σκεφτείτε ότι οφείλετε να δίνετε δεύτερες ευκαιρίες πριν τα συμπεράσματα.
Βάλτε ένα ποτηράκι κρασί, λίγη από την φωνή του Leonard και αφεθείτε στο «μαύρο που γίνεται λευκό και μετά όλα μοιάζουν με κυριακάτικο ξύπνημα στο σπίτι που μεγάλωσες μαζί με τα αδέλφια σου» μέσα από τις σελίδες του…
Γιατί σαν το βιβλίο, την υφή και μυρωδιά του, δεν έχει….
Καλή ανάγνωση!
υ.γ 1 Αν είστε τυχερή / ος μπορεί να πετύχετε τον Κυριάκο στον Ιανό να σας το υπογράψει
υ.γ 2 Ακόμη περιμένω την πρότασή του για κάποιο βιβλίο που η ιστορία του να διαδραματίζεται στο Παλέρμο..αν έχει πέσει στη δική σας αντίληψη κάποιο, θα χαρώ τρελά να μου το προτείνετε!
Κυριάκος Γιαλένιος, Η νόσος των εραστών
