Η καρδιά πονάει φρικτά όταν ψηλώνει το επιβεβαίωνω και θέλω να το μοιραστώ και ας με πείτε συναισθηματική ή δραματική. Είμαι σαφώς μια τέτοια πίτα με από όλα! Από παιδί μετρώ τις απώλειες και δυσκολεύομαι πραγματικά να τις χωνέψω και να τις απελευθερώσω. Φυσικά είναι καλοκαίρι και μια τέτοια συζήτηση δεν είναι και τόσο χαρούμενη. Ίσως ταιριάζει περισσότερο στο “μενταλιτέ” του φθινοπώρου. Έλα μου ντε όμως που δεν έχουν κατάλληλη εποχή αυτές οι συζητήσεις ή μονόλογοι.
Τις τελευταίες εβδομάδες σκέφτομαι έντονα την στάση μου. Πόσα κρατάει το κορμί μου στοιβαγμένα. Πόσα συναισθήματα ασυνειδητοποίητα μένουν φωλιασμένα σε σημεία και αγκομαχούν μέσα στο ασφυκτικό λεωφορείο της κοιλιάς μου. Μια φορά είχα πει σε μια φίλη “το σώμα θυμάται, τίποτα δεν ξεχνά” και την τρομοκράτησα. Είναι αλήθεια όμως μέσα στα κύτταρα μας αποθηκεύονται οι απώλειες, τα πένθη, τα ανομολόγητα μυστικά μας και ίσως μείνουν εκεί για πάντα αν δεν τα ξεσκεπάσει η συνειδητότητα μας. Σηκώνω το χαλάκι και πετάω από κάτω όσα δε θέλω να δω, όσα δε θέλω να νιώσω. Αφού τα κρύψω εκεί ξεχνάω την κρυψώνα τους όμως αυτό δε σημαίνει πως δε σκοντάφτω όταν περνάω από πάνω τους.
Και σιγά σιγά για να αποφύγω τον πόνο τους αποσυνδέομαι από το σώμα, αποστασιοποιούμαι από τα συναισθήματα. Όμως μην επιτρέποντας τη θλίψη κλείνω και για τη χαρά. Αν αποσυνδέσω το καλώδιο ισχύει για όλα τα συναισθήματα. Δεν υπάρχει επιλογή. Ή τα νιώθω όλα και τα αποδέχομαιι ή τα αποφεύγω όλα και με κυνηγούν σαν σκιά. Μιλάω σε πρώτο πρόσωπο διότι μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω. Ο καθένας έχει τον Λόγο του και θα ήθελα πολύ να ακούσω τον δικό σας αν σας παρουσιαστεί μια τέτοια ανάγκη.
Πολλές φορές αισθάνομαι σαν ένα κινούμενο κεφάλι. Ευτυχώς που δέκα χρόνια ενασχόλησης με το σώμα μου έχουν αποδείξει ότι υπάρχει και μιλάει προσπαθώντας να μου επικοινωνήσει όλα όσα αποθηκεύω μέσα του αβίωτα. Συνεχώς ξεροκαταπίνω σαν κάτι να μου έχει κολλήσει στο λαιμό…λόγια και όρια που δεν ειπώθηκαν και δεν διεκδικήθηκαν.
Άνθρωποι πάνε και έρχονται από το πουθενά προς το πεπερασμένο. Σχέσεις και κομμάτια του εαυτού μου που γίνονται θραύσματα της μνήμης..όνειρα που ναυάγησαν στο πρώτο τους ταξίδι, δημιουργικότητα που δεν πέταξε ποτέ και δεν υποστηρίχθηκε. Στιγμές που δεν μπόρεσα να ακολουθήσω την καρδιά μου από φόβο και από συμβιβασμό με τη μιζέρια μου. Έρωτες με μισή εμπιστοσύνη και μισή παράδοση που ποτέ δε θα ολοκληρωθούν. Γονιμότητα περιοριστική με συνεχείς αποβολές αυτοπεποίθησης..Κάποιες από τις απώλειες…υπάρχουν και οι νίκες οι καθημερινές που συνήθως είναι μικρά βήματα επιτυχίας!!
Μέσα σε όλα αυτά έχω χάσει κάπου την αληθινή μου φύση και αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια. Είμαι γυναίκα και είμαι κορίτσι αλλά αισθάνομαι πως ζω ακόμα σε ένα κόσμο που δεν αναγνωρίζει την θηλυκή υπόσταση σε όλο της το μεγαλείο συρρικνώνοντας έτσι ολόκληρη την ύπαρξη πάνω στη Γη. Έχουμε τόσο αποστασιοποιηθεί από το σώμα μας και τα συνασθήματα μας που δε μας αγγίζει τίποτα. Μούδιασμα καθολικό. Δε ξέρω για εσάς αλλά εγώ αγανακτώ και πονώ όταν σκέφτομαι πως υπάρχουν γυναίκες που βιάζονται, παραβιάζονται, λιθοβολούνται, κατακρίνονται, πωλούνται και αγοράζονται σαν αντικείμενα. Σήμερα είδα μια φωτογραφία με δύο κορίτσια στην Ινδία που πρώτα βιάστηκαν και μετά τις κρέμασαν..
Θέλω οι απώλειες μου να μετράνε, να με κάνουν να κινητοποιηθώ και να πράξω. Θέλω να διοχετεύσω κάπου τη σοφία που αφήνουν όταν καταφέρνω να τις εκπνεύσω στο φως. Θέλω να απελευθερωθεί η σκιά όλων των γυναικών γιατί πιστεύω πως αυτή η ανισορροπία χρειάζεται να εξυγιανθεί και πως μόνο μέσα από τη διεκδίκηση του θηλυκού μας κυττάρου μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Πως ;;; Ας επιτρέψουμε να αισθανθούμε με θάρρος τις κρυμμένες μας απώλειες και μέσα από αυτές να αντλήσουμε τη δύναμη για αλλαγή αυτού του τόσου εκμηδενιστικού προτύπου ζωής. Καμία γυναίκα δε πρέπει να μείνει πίσω αιχμάλωτη και με κανέναν τρόπο.
Σας αφήνω με ένα τραγούδι που αγαπώ και εκφράζει από μόνο του μεστά όσα θέλω ακόμα να επικοινωνήσω μαζί σας…πρωί Δευτέρας και σας βάζω δύσκολες σκέψεις στο μυαλό αλλά υπάρχουν τόσα φαντάσματα μέσα μας που καλό είναι να απομυθοποιηθούν και να μεταμορφωθούν σε δύναμη ορμητική!