Ανοίγω τις προάλλες το κινητό μου και βλέπω μια φωτογραφία που δεν την αναγνώριζα ως δική μου.
Να, αυτή.
Ξεκάθαρα σας την παραθέτω όπως τη βρήκα, χωρίς καμία επεξεργασία.
Την ώρα που στη μούρη μου είναι ζωγραφισμένη η απορία, συνειδητοποιώ ότι έχω καλύτερα πράγματα να κάνω από το να απορώ πως βρέθηκε μια φωτογραφία που δεν τράβηξα στο κινητό μου.
Το παρατάω και πάω να καθήσω στον υπολογιστή να δουλέψω.
Χάθηκα κανένα δεκάλεπτο, έχοντας τη Δάφνη να παίζει ήσυχα στο γραφειάκι της που είναι κολλητά στο δικό μου, οπότε κι ακούω τα απανωτά κλικ κλικ κλικ της μηχανής.
Είναι οι πρώτες φωτογραφίες που τραβάει μόνη της κι είναι οι χειρότερές μου!
Αλλά πιο αγαπημένες κι εκείνες για τις οποίες είμαι πιο περήφανη από οποιεσδήποτε άλλο.
Εδώ δούλευα. Χαμπάρι δεν είχα πάρει.
Εδώ πάλι το κατάλαβα και δε μπορούσα να το πιστέψω ότι έχει μάθει να χειρίζεται τη μηχανή.
Ενώ εδώ πια ξεχυλίζω από περηφάνεια και χαρά!
Δεν είναι μηχανήματα του διαβόλου τα κινητά, τα ταμπλετ και τα γκάτζετ μας. Έχουν κι ωραία πράγματα που βοηθούν τα παιδιά να συλλάβουν άλλες διαστάσεις και δυνατότητες της πραγματικότητας κι η λύση είναι μάλλον στο μέτρο παρά την απαγόρευση.
Τέλος, η ομορφιά είναι σίγουρα στα μάτια αυτού που κοιτάει. Ειδικά αν … αγαπάει!
Καλή μας εβδομάδα.