Αν αρχίσει κανείς και συζητά πόσα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα στη ζωή του, θαρρώ θα πέσει στην παγίδα του να φαντάζεται ένα χτες καλύτερο απ’ ότι ήταν κι ένα σήμερα χειρότερο απ’ οτι μπορεί να γίνει. Έρχονται όμως οι στιγμές που τα ζόρια, τα προβλήματα κι οι κακοί οιωνοί σε περικυκλώνουν κατά τρόπο που δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις.
Πριν από τρία χρόνια, οι στενοχώριες κι οι αγωνίες με έβρισκαν ακριβώς όπως και τώρα. Όλη η διαφορά βρίσκεται στον τρόπο που αντιδρούσα. Εντελώς διαφορετικό από τον σημερινό κι ο καταλύτης λέγεται μητρότητα: αυτό τα άλλαξε όλα, ακόμη και το πως λυπάμαι.
Καταρχάς, έφευγα.
Ήμουν σπίτι και σκασμένη; Θα πήγαινα μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια, θα κατέληγα νύχτα σε κάποιο σινεμά κι αν και μετά την ταινία δε μου είχε φύγει θα πήγαινα σε κάποιο μπαρ να πιω ένα ποτό. Μπορεί και δύο.
Ποτέ δεν καθόμουν σε μια μερά, όταν κάτι με στενοχωρούσε. Συνεχώς άλλαζα θέσεις, ζαλίζοντας οποιονδήποτε είχε την ατυχία να με παρακολουθεί, ενώ κάπνιζα ασταμάτητα, μιλώντας και ξενυχτώντας.
Τώρα δε θέλω ούτε να βγαίνω, ούτε να πίνω, ούτε να καπνίζω.
Πλέον όταν πονάω, παίζω. Όχι κάτι μεγαλίστικο, όπως “παίζω μουσική”. Αντιθέτως. Κάθομαι κάτω, παίρνω τα lego κι αρχίζω: σπιτάκια, καστράκια, ελικόπτερα. Μετά τις μπογιές.
Καμιά φορά ένα μπαλόνι.
Κι όσο τα χέρια μου παίζουν, η ψυχή μου ξαναγίνεται δύο χρονών.
Μπορεί να κλάψω ξαφνικά. Σα μωρό. Ενώ τα χέρια ψάχνουν ακόμη νέες χαρές στο μπαλόνι.
Ρουφάω τη μύτη μου και δε με νοιάζει αν έχω χαρτομάντηλα, ούτε αν είμαι αποκρουστική.
Είμαι πολύ μικρή για να με νοιάζει.
Νιώθω το παράπονο να φεύγει από μέσα μου. Αλαφραίνω, αναπνέω, ηρεμώ και αρχίζω σιγά-σιγά και σχηματίζω τη λύση με τα όποια ίχνη λογικής άφησε το κλάμα μέσα μου. Γίνομαι 5,7,12,17,27 και ξαναγυρνάω στο αρχικό 37 απ’ όπου ξεκίνησα.
Τα πράγματα φαντάζουν πιο απλά.
Ίσως ένα καλό μπάνιο κι ένας γερός ύπνος να με φέρει ακόμη πιο κοντά στον εαυτό μου. Άρα και στις λύσεις που ψάχνω.
Η λύπη στα χρόνια της μητρότητας…
