Όταν κλαίνε μωρά είναι το χειρότερό μου. Σπαράζω κι εγώ μαζί. Είναι άλλη μια μεγάλη απορία με 4 κουταλιές θαυμασμό προς τις μανούλες : Σοβαρά, πώς το διαχειρίζεστε; Επίσης πώς διαχειρίζεστε εκείνα τα κροκοδείλια δάκρυα και γενικά πώς καταφέρνετε και λέτε “όχι”; Ξέρω είναι μεγάλη κουβέντα.
Βρήκα λοιπόν φωτό από κάτι μικράκια που κλαίνε, ΜΑΖΙ όμως με τους λόγους που κλαίνε.
δε μπορεί να βρει το παπάκι που κάνει μπάνιο. (πόσο απίστευτη μούρη είναι, βασικά;)
δεν ήθελε να βάλει το πόδι του στην ίδια τρύπα με την αδερφή του. (η αδερφή Βούδας όμως!)
του είπαν ότι δεν μπορεί να αγοράσει όλα τα τρενάκια που υπήρχαν. (σε καταλαβαίνω μπόμπιρα)
του είπαν ότι δε χρειάζεται αντηλιακό όταν ο καιρός είναι βροχερός. (έλα πες την αλήθεια, δεν το κάνεις για το αντηλιακό, χάδια ψάχνεις)
του είπαν ότι δεν μπορεί να κάνει τατού. (εγώ θα του ζωγράφιζα ένα με στυλό)
ο φούρνος μικροκυμάτων έφαγε το φαγητό του. (κι εγώ έτσι θα έκανα)
η κατσίκα έφαγε από το χέρι του. (δεν περίμενε ούτε να το αφήσει κάτω η ανυπόμονη)
Τα σαγόνια του δεινοσαύρου δεν είναι αρκετά ανοιχτά για να χωρέσουν το κεφάλι του Λέγκο. (αυτά είναι προβλήματα)
Του έκοψαν το τυρί στα δύο. (ελπίζω να είχε σοβαρούς λόγους που το έκανε)
Της είπαν ότι δεν μπορεί να έχει παραπάνω μπέικον. (επίσης κι εγώ έτσι θα έκανα)
Η γιαγιά έστειλε καινούρια σκουφάκια. (κι όταν αρχίσει ο ένας ξεκινάει κι ο άλλος…)
Είμαι σίγουρη πως οι μαμάδες έχετε αντίστοιχες ιστορίες. Θα μου άρεσε να ξέρω το μυστικό σας!
Καλό Σαββατοκύριακο,
Γεωργία