Διάβασα τις προάλλες τη στενοχώρια μιας μαμάς που την αποκάλεσε κάποιος βρομιάρα γιατί έχει σκύλο.
Εμείς έχουμε δύο στο σπίτι. 11 χρόνια με την Πόκα. 5 χρόνια με το Μάρκο.
Και δεκάδες έξω από το σπίτι, καθώς χαιδεύουμε ό,τι γαβγίζει.
Αγαπάμε τα σκυλιά και τα θεωρούμε συντρόφους και φίλους και ζούμε μαζί τους.Αν είναι εύκολα; Όχι. Δεν είναι καθόλου εύκολα. Αντιθέτως είναι φρικαλέα δύσκολα και ΔΕ ΘΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΣΑ σε κανένα ζευγάρι ή μόνο γονιό που μόλις απέκτησε ένα μωρό να βρεθεί και μ’ ένα κουτάβι. Είναι αυτοκαταστροφικό και θα την πληρώσει πρώτα ο σκύλος και τα επόμενα χρόνια όλη η οικογένεια. Γκαραντί.
Όταν όμως τα σκυλιά τα έχεις ήδη στο σπίτι, αλλά κυρίως στην καρδιά σου, κάνεις τα αδύνατα δυνατά. Βάζεις σκούπα δύο φορές τη μέρα, τα βγάζεις βόλτα πριν κοιμηθεί το μωρό κι αφού ξυπνήσει, τα περιορίζεις στους χώρους που καθαρίζονται πιο εύκολα, τα πλένεις πιο συχνά κι άλλα τέτοια. Με λίγα λόγια τσακίζεσαι. Κι αν θέλετε την απόλυτη αλήθεια, το σπίτι σου πάλι δεν είναι τόσο καθαρό όσο των ανθρώπων που δεν έχουν σκύλο και όσο κι αν το παλεύεις λίγη τρίχα θα βρεθεί και στα φρεσκοπλυμμένα ρούχα του μωρού, αν όχι και στο φαγητό του.
Αυτή είναι η αλήθεια κι αν για κάποιον αυτό μας κάνει βρομιάρες, τότε, ξέρετε κάτι;, δεν πειράζει. Γιατί έχω ένα παιδί που στα δύο του ήδη ξέρει να πως να μην εξαγριώσει ένα ήρεμο ζώο, πως να αποφύγει ένα εξαγριωμένο και πως να παίξει και να ευχαριστηθεί τη συντροφιά όλης της ενδιάμεσης κατηγορίας. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Το περισσότερο είναι ότι το παιδί, βλέποντας μας καθημερινά να φροντίζουμε τα σκυλιά μας, αντιλαμβάνεται πως τα ζώα δεν είναι αντικείμενα: δένονται, δείχνουν πίστη κι αφοσίωση στην οικογένειά τους. Κι εμείς, ανταποδοτικά, δεν τα παρατάμε, ούτε τα πετάμε όταν ξαφνικά οι ανάγκες τους μας δυσκολεύουν τη ζωή.
Είμαστε σταθεροί στις φροντίδες και τις υποχρεώσεις μας και καλλιεργούμε κάθε σχέση αγάπης δίνοντάς της το χρόνο και το χώρο που χρειάζεται, στα πλαίσια που μπορούμε.
Για όλα αυτά και για μια σειρά από ιατρικά προτερήματα που συνδέονται με το άσθμα, τις αλλεργίες και τις αρρώστιες εν γένει και το πως τα σκυλιά στη ζωή ενός βρέφους βοηθούν στην ανοσοποίησή του, εξακολουθώ να νιώθω πως- αν και δε θα έπαιρνα σήμερα σκύλο- χαίρομαι που έχω ήδη δύο!
Στη φωτογραφία η Δάφνη κι ο Φώντας σ’ ενα τρυφερό- για το Φώντα- ενσταντανέ.
:)
Georgia Dagli
Υπέρτατα σημαντικά όσα είπες περί σωματικών αλλά ψυχοκοινωνικών. Είμαι πολύ υπέρ και δε θα άλλαζα ούτε κόμμα. Νομίζω στο έχω πει ότι πιστεύω πως όσοι θέλουν να κάνουν παιδί πρώτα πρέπει να δοκιμάσουν το “κουτάβι-σκύλος” πρώτα. Anyway, μπράβο, το απόλαυσα =)
Melina
Είναι η αγαπημένη μου ατάκα στη βόλτα το απόγευμα όταν “σχεδόν πάντα ” με ρωτάνε:
– και παιδί και σκυλίίίί ; μπραααααββοοοοο;;;;;;; πως τα καταφέρνετε;;;;
– ναι, η τετράποδη είναι η μεγάλη μου … μια χαρά τα πάμε ….ευχαριστώ !!!
το πρώτο καιρό απορούσα με την ερώτηση, τώρα πια ανυπομονώ να δώσω την απάντηση.. βρίσκω τη φάτσα του συνομιλητή τόσο διασκεδαστική !
xo
Melina
http://www.amuseinu.com