Υπάρχουν γυναίκες που σαν φάροι με φωτίζουν στον σκοτεινό άγνωστο δρόμο που βαδίζω. Μέσα από το αδάμαστο πνεύμα, το θάρρος και η δύναμη τους με έχουν εμπνεύσει ανεπανόρθωτα!!Ναι δεν υπάρχει γυρισμός πια αφότου τις γνώρισα. Γυναίκες που ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στην φυλετική αδικία και στα χίλια πρόσωπα βασανισμού της πατριαρχικής αυταρχικής αντίληψης. Γυναίκες της διπλανής πόρτας που λένε όχι στη βία αλλάζοντας τους όρους και τα όρια για τον εαυτό τους αλλά και τις γενιές που ακολουθούν.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι ισχυρές θηλυκές μαχητικές παρουσίες σίγουρα δε θα ζούσαμε σε μια πιο ελεύθερη για εμάς κοινωνία. Δε ξέρω ποιές είναι όλες εκείνες οι γυναίκες στις οποίες χρωστώ την σημερινή ποιότητα ζωής μου αλλά τις ευγνωμονώ.
Γνώρισα όμως την προγιαγιά μου που ήταν μια τέτοια γυναίκα! Παντρεύτηκε όταν ήταν κοριτσάκι μόλις 13 ετών με έναν άντρα πολλά πολλά χρόνια μεγαλύτερο της. Μεγάλωσε μέσα σε πολέμους, κακουχίες, πείνα και βία. Κατάφερε να επιβιώσει μέσα από τόσα δεινά. Δεν της έφτανε όμως αυτό για την Ελευθερία της. Δεν σπούδασε γράμματα αλλά εργάστηκε σκληρά μέσα σε έναν κόσμο που άλλαζε δραματικά. Ο προπαππούς μου εξέφραζε την βία και τον αυταρχισμό του στην “μικρή και κατώτερη” σύζυγο του. Η προγιαγιά μου όμως ήταν τίγρης αδάμαστη και σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια όπου η κοινωνική κατακραυγή ήταν σκληρή κατάφερε να τον εξοστρακίσει. Μεγάλωσε δυο κόρες μόνη της με αγάπη και σεβασμό, τις προστάτευσε από την βία και την αδικία, τις προίκισε με θάρρος , εργατικότητα, δοτικότητα, γενναιότητα και γενναιοδωρία, όλα τα εφόδια για να έχουν μια καλύτερη ζωή. Δεν επέτρεψε ποτέ ξανά τη βία μέσα στο μικρό σπιτάκι της.
Μεγάλωσα με την προγιαγιά μου. Μου άρεσε να είμαι μαζί της. Ένιωθα την δύναμη, την πίστη και την αγάπη της. Η σοφία της ήταν βαθιά. Γνώριζε τον πόνο, την πείνα, την φρίκη και το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης. Γνώριζε την τρυφερότητα, την ηρεμία, την αποδοχή και το φως της καρδιάς της! Θυμάμαι τα μακριά γκρίζα της μαλλιά τα οποία περίτεχνα μάζευε σε ένα ψηλό κότσο. Κάθε βράδυ τα έλυνε για να κοιμηθεί και τα χτένιζε αργά.
Έχουμε ξεχάσει τη σύνδεση μας με τους προγόνους μας και την ελευθερία που μας κληροδότησαν με το αίμα τους. Έχω το πνεύμα της μέσα στο αίμα μου που επαναστατεί κάθε που αντικρύζω αδικία εις βάρος των γυναικών και των παιδιών κάθε φύλου. Δεν τα βάζω με κανέναν απλά διεκδικώ μια βαθύτερη αλλαγή στον τρόπο σκέψης μας. Θεωρώ πως η θηλυκότητα χρειαζεται καλλιέργεια σε άντρες και γυναίκες εξίσου.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες που με εμπνέουν και μου δίνουν δύναμη καθημερινά. Είναι η οικογένεια μου, είναι οι φίλες μου, είναι οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι συγγραφείς, οι θεραπεύτριες, οι γιατροί, οι μαίες, οι ακτιβίστριες, οι φεμινίστριες, γυναίκες που εκφράζουν τον εαυτό τους πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους, είναι ηρωίδες της διπλανής πόρτας που λένε όχι στην βία. Γυναίκες που αλλάζοντας με τόλμη τη ζωή τους αλλάζουν τον κόσμο στον οποίο ζούμε μια για πάντα.
Μια τέτοια γυναίκα είναι η Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Είναι συγγραφέας, γράφει ιστορίες πάθους που με έχουν συγκλονίσει. Έχει γράψει για θέματα όπως η δικαιοσύνη, η βία, ο θάνατος, για πολιτικά και κοινωνικά θέματα, για την ελευθερία. Συνειδητοποιεί το μυστήριο της ζωής και γράφει για συμπτώσεις, συγχρονικότητες, δεισυδαιμονίες, συναισθήματα, όνειρα, τη δύναμη της Φύσης και την μαγεία..Είναι γυναίκα, είναι ακτιβίστρια και φεμινίστρια.
Σας παρουσιάζω μια χιουμοριστική, εμπνευσμένη και ακτιβιστική ομιλία της σχετικά με παραμύθια πάθους. Υπάρχουν ιστορίες που πονάνε αλλά μας δίνουν θάρρος και μας παροτρύνουν να δράσουμε. Μπορεί να φαίνονται όλα στη θέση τους αλλά έχουμε ακόμα δρόμο για την Ελευθερία όσο υπάρει ακόμα βία και αδικία στον κόσμο μας.
ακολουθήστε τον σύνδεσμο για να παρακουλουθήσετε την απολαυστική ομιλία της Ιζαμπέλ
http://www.ted.com/talks/isabel_allende_tells_tales_of_passion
Καλή εβδομάδα!!!!
