Τηλεφώνησα σε μια φίλη σήμερα. Το μωράκι της είναι ημερών. Την ρώτησα αν πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Μου είπε πως είναι εξουθενωμένη από όλες τις απόψεις και τις πλευρές αλλά ότι όλα είναι καλά. Εκτός από το … κεφάλι της. Φαγούρες που την πιάνουν ξαφνικά και την κάνουν να ξύνει το κρανίο της με λύσσα μέχρι που γεμίζουν τα νύχια της από κάτω κάτι άσπρο που μυρίζει κεφάλι. Της έδωσε ο γυναικολόγος της κάτι βιταμίνες.
“Φίλη μου, πότε λούστηκες τελευταία φορά..;”, τη ρώτησα απαλά.
Έβαλε τα κλάματα.
“Μόνο αυτό δε σκέφτηκα, ρε…το πιστεύεις;”, μου είπε, όταν ξαναμίλησε.
Χαμογέλασα.
Θυμήθηκα τις ορμόνες των δεκαπέντε ημερών μετά τη γέννα να τρελαίνονται, το στήθος να κάνει παλαβά πράγματα, ράμματα, πόνοι, αυπνία, σεταβλόν στον αφαλό, πάνα, ξανά πάνα, ξανά πάνα, γάλα και λίγος ύπνος, πολύ μωρουδίλα, όλα στο ξεκίνημα, όλα στην αρχή, ο θηλασμός, η ένωση, ακόμη σαν ένα σώμα, εκείνες οι πρώτες στιγμές…
Βέβαια, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δε λέγεται θυμήθηκα αυτό.
Νοστάλγησα λέγεται.
:)
Και πώς όχι;!
Κουράγιο Νέες Μαμάδες, κουράγιο και λίγη φροντίδα και στον εαυτό σας μην ξεχνάτε!
