Πριν λίγες μέρες συζητούσα με τις αγαπημένες μου φίλες για την πρώτη φορά που συνειδητοποιούμε πως έχουμε μεγαλώσει αρκετά και πως μαζί μας έχουν μεγαλώσει και οι γονείς μας. Υπάρχουν πολλά στάδια σε αυτό το μονοπάτι εξέλιξης αλλά είναι κάποια στιγμή που απλά είναι η πρώτη δυνατή σφυριά. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις πως τα στηρίγματα σου για μια μεγάλη περίοδο αρχίζουν να έχουν ανάγκη από τη δική σου στήριξη. Είναι βεβαίως η φυσική ροή της ζωής αλλά πόσο αφηνόμαστε πραγματικά στη ροή;;
Συγκινηθήκαμε καθώς μοιραζόμασταν αυτό το κοινό «μυστικό» του φόβου και της αγωνίας που φέρνει μια τέτοια αλλαγή. Η σύγχρονη ανθρώπινη τάση δεν είναι κοντά στους ηλικιωμένους και λίγη στήριξη ή κατανόηση λαμβάνουν. Στην Ελλάδα ο οικογενειακός πυρήνας είναι ακόμα δυνατός όμως υπάρχουν έντονα συμπτώματα παραγκωνισμού.
Απλά ξεχνάμε πόσα έχουν κάνει οι γονείς μας για εμάς ή μήπως είμαστε τόσο απορροφημένοι στον κόσμο μας που δεν μπορούμε να τους ακούσουμε πραγματικά; Αναρωτιέμαι…Καθώς αναρωτιόμουν έπεσα πάνω σε αυτό το συγκνητικό γράμμα μιας μητέρας που μεγαλώνει προς την αγαπημένη της κόρη.
Έρχεται απλά κάποια στιγμή που αλλάζουν τελείως τα δεδομένα και ο γονιός γίνεται το παιδί. Η φροντίδα που λαμβάνει άραγε είναι εφάμιλλη της φροντίδας που έδωσε;
«Αγαπημένη μου κόρη, τη μέρα που θα με δεις να γερνάω, σου ζητώ παρακαλώντας σε να είσαι υπομονετική μαζί μου, αλλά περισσότερο από όλα προσπάθησε να κατανοήσεις τι μου συμβαίνει. Αν όταν μιλάμε επαναλαμβάνω τα ίδια χιλιάδες φορές, μην με διακόπτεις για να πεις :
«το είπες ρε μαμά αυτό πριν ένα λεπτό» απλά άκου με, σε παρακαλώ.
Προσπάθησε να θυμηθείς τις φορές που σου διάβαζα κάθε βράδυ την ίδια ιστορία για να αποκοιμηθείς όταν ήσουν μικρή. Όταν δε θέλω να κάνω μπάνιο, μη τρελάινεσαι και μη με ντροπιάζεις. Θυμήσου πόσο έτρεχα από πίσω σου προσπαθώντας με χίλιους τρόπους να σε πείσω να μπεις μέσα στο ντουζ όταν ήσουν παιδί.
Όταν αναγνωρίζεις πόση άγνοια έχω σχετικά με την νέα τεχνολογία, δώσε μου τον χρόνο να μάθω και μη με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο…θυμήσου μελένια μου πόσο υπομονετικά σου δίδαξα πως να κάνεις ένα σωρό πράγματα όπως πως να τρως, πως να ντύνεσαι, πως να συνδυάζεις τα μαλλιά σου και πως να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις της ζωής σου καθημερινά. Όταν με δεις να γερνάω, σου ζητώ να είσαι υπομονετική αλλά περισσότερο από όλα σε παρακαλώ να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τι περνάω.
Αν περιστασιάκα χάνω την αίσθηση και ξεχνάω τι λέγαμε, δώσε μου τον χρόνο να θυμηθώ, αν δεν μπορώ μη νευριάζεις, μη γίνεσαι ανυπόμονη και αλαζονική. Απλά να γνωρίζεις βαθιά μέσα στην καρδιά σου πως το πιο σημαντικό για εμένα είναι να είμαι μαζί σου. Κι όταν τα γερασμένα και κουρασμένα μου πόδια δε μου επιτρέπουν να κινηθώ τόσο γρήγορα όσο παλιά, δώσε μου το χέρι σου με τον ίδιο τρόπο που σου πρόσφερα το δικό όταν πρωτοπερπάτησες.
Όταν αυτές οι μέρες έρθουν, μην αισθανθείς θλιμμένη…απλά να είσαι μαζί μου και να με νιώθεις, να με κατανοείς καθώς βαδίζω προς την άλλη άκρη μου με αγάπη. Θα σε λατρεύω και θα σε ευγνωμονώ για το δώρο του χρόνου και της χαράς που μοιραστήκαμε. Με ένα μεγάλο χαμόγελο και με την πελώρια αγάπη που πάντα ένιωθα και νιώθω για σένα, απλά θέλω να σου πω,
Σ’αγαπώ αγαπημένη μου κόρη.»
nikimas
Μπα σε καλό σου! Είχες δεν είχες μας συγκίνησες πάλι…
Mary Pitiakoudi
:) κι εμένα η αλήθεια είναι κάτι ζουμιά με πήραν..