Αν η νύχτα είχε καρδιά, τέτοια ώρα θα χτυπούσε…
Αγαπώ τον συνδυασμό λέξεων και εννοιών, όταν αυτές παίζουν με τις αισθήσεις.
Ένα τέτοιο παιχνίδι ανάμεσα σε μουσικές, ήχους, εικόνες, γεύσεις, αρώματα, είναι και το σημερινό μας βιβλίο “Arab Jazz”, η ιστορία του οποίου εκτυλίσσεται σε μια γειτονιά του Παρισιού, όπου μπορείς να συναντήσεις σούσι κοσέρ, τούρκικες ταβέρνες, Εβραίους κουρείς, Αρμένηδες βιβλιοπώλες…
Το πήρα στα χέρια μου πέρσι τέτοιο καιρό, το διάβαζα στο ταξίδι με το τρένο, με προορισμό το λιμάνι και ένα νησί άγονης γραμμής. Ξεφύλλιζα τις σελίδες του και υποδεχόμουν ένα καλοκαίρι με στιγμές «σπάνιες και εύθραυστες, σαν μια δόνηση, μια διάφανη σχεδόν κλωστή, που και η ανάσα ακόμη την κάνει να τρέμει»
Σε ένα Παρίσι χωνευτήρι πολιτισμών, όπου κυριαρχεί η συνύπαρξη των θρησκειών και μία παράλογη ανά στιγμές και εκφάνσεις θρησκευτικότητα, ως ένδειξη της κρίσης μοναξιάς του μέσου ανθρώπου που δεν μπορεί να αφεθεί να αγαπήσει. Από τις σελίδες του περνούν όλα τα βασικά προβλήματα μιας μεγαλούπολης, η ανεργία, η αίσθηση της αδικίας, η ανάγκη να ανήκεις κάπου, η κατάθλιψη και η ψυχική νόσος, η θρησκεία σαν αποκούμπι των διαφορετικών, η εγκληματικότητα που γίνεται συνήθεια.
Μέσα από τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην ιστορία αποδεικνύεται αυτό που ισχύει και στην αληθινή ζωή: «Το κακό δεν μπορείς να το δεις ολόκληρο και με την πρώτη».
Για να βρεις την αλήθεια χρειάζεται να ενώσεις πολλά κομμάτια του παζλ, να κοιτάξεις τα πράγματα με καθαρό μάτι, χωρίς προκαταλήψεις που θολώνουν και παραμορφώνουν την εικόνα.
Όπως και με κάθε ήρωα χωριστά, θα πρέπει πρώτα να τοποθετηθούν τα πρόσωπα στο περιβάλλον τους, να δεθούν τα νήματα που τους συνδέουν, να αναπτυχθούν οι σχέσεις ανάμεσά τους και έτσι προχωρά η ιστορία μας.
Στο Παρίσι, μια νεαρή γυναίκα δολοφονείται με ιδιαίτερα ειδεχθή τρόπο∙ την βρίσκουν κρεμασμένη να έχει πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία από μαχαιριές στα γεννητικά όργανα. Δίπλα της είναι στημένο ένα σκηνικό που παραπέμπει σε θρησκευτικό φανατισμό, ένα κομμάτι χοιρινό με ένα μπηγμένο μαχαίρι, στην λεκάνη της τουαλέτας οι 3 ορχιδέες της αποκεφαλισμένες συνθέτουν ένα τρίγωνο.
Ο γείτονάς της, ο κάπως αλαφροίσκιωτος και βυθισμένος στην κατάθλιψη Αχμέντ, «συχνά οι στίχοι τον επισκέπτονται ασυνόδευτοι, χωρίς όνομα και τίτλο», κινητοποιείται από τον φόνο της, οραματίζεται πως θα ήταν η ζωή του αν είχε ανταποκριθεί στον έρωτά της, αρχίζει να ψάχνει για απαντήσεις. Ως μανιακός αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας που αγοράζει κυριολεκτικά τα βιβλία του με το κιλό από το παλαιοβιβλιοπωλείο της γειτονιάς του, βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Πρέπει να επιστρατεύσει όσα έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια διαβάζοντας για να αποδείξει την αθωότητά του. .
«Τα πρωινά που βγαίνει από το σπίτι, αγοράζει την Παριζιέν. Κι ένα σωρό αγγλοαμερικανικά αστυνομικά μαζικής παραγωγής. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα ονόματα μπερδεύονται στο μυαλό του, τόσο απαράλλαχτα του φαίνονται τα βιβλία που διαβάζει. Και αυτό ακριβώς ψάχνει. Να ξεχαστεί, ρουφώντας ολόκληρο τον κόσμο σε μια ιστορία χωρίς τέλος, γραμμένη από διαφορετικούς συγγραφείς».
Την υπόθεση αναλαμβάνει ένα δίδυμο μορφωμένων μπάτσων, η Εβραία Ρασέλ και ο Βρετόνος Ζαν, άνθρωποι με διαφορετικές ευαισθησίες και νευρώσεις από τον μέσο αστυνομικό, που σύντομα πέφτουν σε ένα γαϊτανάκι θρησκευτικού μίσους, ανάμεσα σε σαλαφιστές, ορθόδοξους Εβραίους, Μάρτυρες του Ιαχωβά και διακινητές ναρκωτικών, όπου όλοι χορεύουν σε ένα παρανοϊκό σύστημα που βάζει τις διαφορετικές θρησκείες ή αιρέσεις μπροστά για να κρύψει μια καλά οργανωμένη επιχείρηση διακίνησης ναρκωτικών: ενός ολοκαίνουριου χαπιού τύπου ecstasy που σε κάνει να νιώθεις Θεός.
Η γραφή είναι κινηματογραφική, ο Καρίμ Μισκέ ασχολείται εδώ και είκοσι χρόνια με το ντοκιμαντέρ, δεν θα μπορούσε να μην έχει στοιχεία αντίστοιχα στην γραφή του. Πρόκειται για ένα περισσότερο κοινωνικό παρά της δράσης και της πλοκής αστυνομικό μυθιστόρημα, που διεκδικεί κατά την έκδοσή του το χαρακτηρισμό «νουάρ»
Αξίζει να σας αναφέρω ότι τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2012.
Σε στιγμές και αίσθηση μου θύμισε την Τριλογία της Μασσαλίας, είναι εξίσου μια ευκαιρία να «ταξιδέψετε» αστυνομικά και ατμοσφαιρικά σε μέρη λατρεμένα.
Λίγες μέρες αφότου ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του, έπεσα στη σελίδα στα social media ενός ανθρώπου / καλλιτεχνικής ψυχής της πόλης μας, με τα γραφόμενα του οποίου ως επί το πλείστον συμφωνώ, ελαχίστως και σπανίως διαφωνώ, αλλά πάντοτε απολαμβάνω..του Τέλλου Φίλη, ο οποίος πρότεινε την δική του Playlist για συντροφιά ανάγνωσης. Το καλύτερο δώρο…
Κυκλοφορούν διάφορες, βοηθά το παράρτημα στο τέλος, ωστόσο επιλέγω και παίρνω την πρωτοβουλία να μοιραστώ τη συγκεκριμένη μαζί σας…
Βγάλτε το παγωμένο κρασί από το ψυγείο, διώξτε όλους από το σπίτι, στα ηχεία οι προτάσεις του Τέλλου, και πάμε να λύσουμε το μυστήριο στο Παρίσι…
Γιατί σαν το βιβλίο, την υφή και μυρωδιά του, δεν έχει…
Καλή ανάγνωση!
Arab Jazz, Karim Miske’
υ.γ 1 «Τι θα πει λέχαϊμ ; – Είναι εβραϊκά, σημαίνει Στη Ζωή! – Είχαν τσουγκρίσει τα ποτήρια τους – Λέχαϊμ, λοιπόν!»
υ.γ 2 Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η γνώση τους για τον κόσμο είναι παλιά, έρχεται από μακριά, καθώς οι ίδιοι είναι ταγμένοι για τη ζωή. Αν τους βρείτε μην τους αφήσετε να φύγουν από τη δική σας ζωή.
http://www.mixcloud.com/tellos1/arab-jazz-by-karim-miske-the-playlist/
