Τις προάλλες έφτιαξε ένα πολύ αστείο άρθρο η Γεωργία, όπως πάντα και όταν το είδα- αργά το Σάββατο, το δημοσίευσα στη σελίδα του mom fatale στο facebook με ένα πρόλογο ειλικρινέστατο: έγραφα ότι είχα ανάγκη να γελάσω γιατί η Δάφνη με κάνει να κλαίω όλη μέρα.
Σε μια ώρα μέσα άλλες 376 μαμάδες ακολούθησαν τα ηλεκτρονικά μου βήματα. Μερικές μου έστειλαν μηνύματα, ενώ κάποιες μου άφησαν το σχόλιό τους.
Κοινός μας παρανομαστής; Τα δίχρονα παιδιά μας.
Terrible twos, λένε οι απέναντι. Αλλά και sweet sixteen, οπότε ξεκάθαρα δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ωστόσο, κάτι υπάρχει, κάτι ξεκινά να γίνεται σε αυτή την ηλικία ή για την ακρίβεια πολλά κάτι μαζί.
Αν στο πρώτο έτος, έβγαιναν δύο δόντια μαζί κι ο πόνος ήταν σωματικός κυρίως, στο δεύτερο έτος βγαίνουν τα ψυχολογικά, έτσι λαϊκά θα το πω, μη μπερδευτεί κάποιος και με περάσει για επιστήμονα υγείας. Δεν είμαι. Μαμά είμαι, με πολύ ανοιχτά αυτιά και μάτια.
Το πιτσιρίκι στα δύο του έχει κατακτήσει, από τη δική του σκοπιά, σχεδόν τον κόσμο όλο. Έχει αποτολμήσει την τροφή μακριά από το στήθος, έχει ξεπεράσει το εμπόδιο της βαρύτητας κι έχει σταθεί όρθιο, την έχει χλευάσει μάλιστα πηδώντας –ασταμάτητα- και τρέχοντας, μπορεί να αρθρώσει λόγο, να μη σας πω κόβει και την πάνα σιγά-σιγά.
Πράγματι, από τα δικά του μάτια, το δίχρονο πιτσιρίκι είναι ο απόλυτος νικητής και θαύμα. Οι πιθανότητες, δε, είναι ότι όταν μας κοιτάει που το κοιτάμε – I was looking back to see if you were looking back on me to see me looking back at you, που έλεγαν οι massive, επιβεβαιώνεται αυτή η άποψη, αν όχι και να πολλαπλασιάζεται καθώς, αν μοιάζουμε λίγο σα μαμάδες, με το που κάνει κάτι καλό, δύσκολο, καινούριο ή νέο, κάνουμε ένα γιγάντιο δαρβινικό άλμα προς τα πίσω και χοροπηδάμε κραυγάζοντας αν όχι και ξεφλουδίζουμε μπανάνες.
Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο η Αυτού Υψηλότης το βρέφος, από αβοήθητο μωρουδελάκι έγινε νηπιάκι δύο ετών και θεωρεί ότι εφόσον έφτασε τόσο μακριά, ίσως το παίρνει και μακρύτερα.
Κι εκεί είναι που αρχίζει ο χαμός. Διότι δύο βήματα μακρύτερα είναι ο γκρεμός και δουλειά δική μας, ως γονέων, να μην το αφήσουμε να πέσει, ενώ παράλληλα του μαθαίνουμε να αναγνωρίζει τον κίνδυνο και να προφυλάσσει τον εαυτό του, όπως όλα τα πλάσματα στα μικρά τους.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας- αν δεν έχεις παιδιά- ή η φρίκη της- αν έχεις και είναι δύο χρονών :)- είναι ότι ενώ ποτέ στην ιστορία των πελαργών, ας πούμε, δεν ακούστηκε κάποιος μικρός πελαργός να λέει στη μαμά του «όχι, εγώ μπορώ να πετάξω, κοίτα με» και να μετέτρεψε κατευθείαν τον εαυτό του σε υγρή τροφή για γάτες, ούτε στην ιστορία των λιονταριών ακούστηκε κάποιο μικρό λιονταράκι να αντιμιλάει στο βρυχηθμό της μαμάς του, το ανθρώπινο μωράκι έχει το θράσος που μας χαρακτηρίζει ως είδος και δε μασάει.
«Δε θέλω καπέλο- κρυώνω στη σκιά- πονάει το κεφάλι μου από τον ήλιο» ή
«Δε θέλω να φάω αυτό- εκείνο που θέλω δεν υπάρχει- δεν τρώω- πεινάω- ή εναλλακτικά τρώω λίγο- τα κάνω όλα χάλια- γκρινιάζω- γκρινιάζω» ή
«Δε νυστάζω-δεν κοιμάμαι- γκρινιάζω από την κούραση».
Ό,τι κι αν κάνεις, χάνεις. Κι άντε να το δεις κινηματογραφικά, να πεις καμιά μπούρδα του τύπου «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα», να σκεφτείς τον Αγγελάκα, να βάλεις το «μα εγώ είμαι ένα ατίθασο (ούτε ξέρω πια τι αλλά κάποτε ήμουν ένα ατίθασο κάτι)….», να μερακλώσεις, να κατεβάσεις και μια τεκίλα και να βάλεις την τελεία σου.
Έλα μου όμως που δεν πάει έτσι. Γιατί απ’ το να πάει δύο βήματα πιο πέρα το παιδί και να πέσει στον γκρεμό, υπάρχει κάτι που θέλει περισσότερο: να δει εσένα- εμένα- όλους μας. Είναι ένας μικρός big brother που καταγράφει συμπεριφορές και αναπαράγει κάθε μας κίνηση τη σωστή στιγμή. Τι κάνουμε όταν μας ενοχλεί κάτι; Πώς αντιδρούμε σε ένα συστηματικό πείραγμα; Μέχρι που υποχωρούμε; Για ποια ζητήματα; Όλες τις ώρες οι αντιδράσεις μας είναι ίδιες ή μήπως επηρεάζονται; Από τι; Πόσο; Πότε; Γιατί; Πόσο κρατάει; Πώς το λύνουμε;
Κι αυτά είναι μια σταγονίτσα στον ωκεανό των όσων παρατηρούν καθημερινά τα πιτσιρίκια μας, των οποίων τόσο τις «κεραίες» όσο και το σύστημα επεξεργασίας των πληροφοριών και την εις όφελός τους χρήση θα ζήλευε κάθε self-respecting intelligence agency, όπως λένε κι εδώ στ’ Αστυπαλίτικα χωριά.
Υπ’ αυτό το πρίσμα το πλάσμα των δύο ετών οφείλει να ολοκληρώσει αυτό το στάδιο για να εξελιχθεί, όπως ο έφηβος κατά πάσα περίπτωση θα αρχίζει να ψαχουλεύεται ερωτικά αδιαφορώντας αν οι γονείς του θα αποκτήσουν αϋπνίες, φαλάκρα και μαύρους κύκλους.
Από την άλλη όμως δε γίνεται και να τρέμεις να βγεις έξω και να καθίσεις κάπου γιατί το παιδί σου φέρεται σα βάνδαλος, μόνο και μόνο γιατί είναι στη φάση που σε τσεκάρει.
Οπότε;
Οπότε θα σας πω τι κάνω και επιβιώνω. Κι εγώ κι η μικρή :)
Βουλώνω τα αυτιά μου στα σχόλια των ξένων. Δεν έχουν ιδέα τι έχει γίνει, τι γίνεται, γιατί, ούτε και πως. Παρόλαυτά λες και αυτό που είπα ισχύει από την ανάποδη σου σπάνε τα @@ σχολιάζοντας τα πάντα και μη αφήνοντάς σε να κάνει τη δουλειά σου, η οποία είναι να μεγαλώσεις το παιδί σου έτσι όπως εσύ θεωρείς σωστό. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Αν πάψει να σε νοιάζει η ταμείας στο σούπερ μάρκετ που σε κοιτάει σαν να είσαι βασανίστρια επειδή αρνείσαι να πάρεις στη Δάφνη «μια σοκολάτα, μαμάκα, μια μόνο, μια μικρή» διότι δεν ξέρει ότι τα λεφτά σου βγαίνουν οριακά για να πάρεις και χαρτί υγείας εκείνη τη μέρα, ή το γέρο που σε απειλεί ότι θα φωνάξει την αστυνομία γιατί παράτησες το παιδί σου στο πάρκο- δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι παίζεις θέατρο ότι φεύγεις σε μια Δάφνη που κλαίει και ουρλιάζει έξω από την παιδική χαρά γιατί μετά από τρεις ώρες, ακόμη δε θέλει να πάει σπίτι.
Χωρίζω τα πράγματα σε κατηγορίες, τα ιεραρχώ και προσπαθώ να προσαρμόζω τις απαιτήσεις και τις αντιδράσεις μου. Θα επιμείνω να φορέσει καπέλο, να βάλει ζακέτα, να λούσει τα μαλλιά της, ενώ θα υποχωρήσω στο πόση ώρα θα κάτσουμε στη βόλτα, στο αν θα φάει και κανένα γλυκό παραπάνω, στο αν τα ρούχα που διαλέξε κ.οκ. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνω να μην έχω μεγάλες απώλειες στα σημαντικά και να μη χρειάζεται άρα να είμαι σε συνεχή επαγρύπνηση, aka τσίτα.
Επιδιώκω την αύξηση των δημιουργικών δραστηριοτήτων και των κοινωνικών επαφών του παιδιού. Η αίσθησή μου από το παιδί μου στα δύο του με το οποίο είμαστε μέχρι τώρα κολλητές, είναι ότι η εποχή που με είχε ανάγκη όλη μέρα έχει περάσει. Τώρα με θέλει αλλά όχι συνέχεια, ούτε αποκλειστικά- το βλέπω. Άνετα κοιμάται στις γιαγιάδες της το βράδυ και μου’ ρχεται κι ανανεωμένη την επόμενη μέρα. Κι ανανεωμένη είμαι κι εγώ που κοιμάμαι ένα βράδυ βαθειά, χωρίς τα δεύτερα μου αυτιά και μάτια ανοιχτά προς την πλευρά της. Αλλά μιλάμε για κείνη, τώρα, Επίσης, όταν συναντά παιδιά με ξεχνάει- την παρασύρει εντελώς το παιχνίδι κι η παρέα! Εκτονώνεται, μαθαίνει, μιμείται, πειραματίζεται, δοκιμάζει τα όριά της κι έξω από την ασφάλεια του σπιτιού, τρώει και καμιά απαλή μπούφλα ή καμιά σκουντιά από κανένα μεγαλύτερο κι έρχεται στα ίσια της.
Σταθερότητα. Αν τη μια μέρα μπορεί να φάει δύο παγωτά και να μην κοιμηθεί το μεσημέρι γιατί την άλλη πρέπει να ξαπλώσει και δεν έχει και γλυκό; Επιτρέπεται κάτι ή όχι; Και πόσο; Και για πόσο; Τα νηπιάκια δε θα σου χαριστούν, αν σε βρουν μπόσικο και λειτουργεί θαρρώ καλύτερα από την αυστηρότητα και την τιμωρία, η σταθερότητα έστω και σε πιο ελαστικές αρχές.
Δεν υπάρχει τίποτα φυσιολογικό στο να ξυπνάς και να φοβάσαι τη μέρα που έρχεται και να επιλέγεις να ζεις μ’ αυτό. Φυσικά κι υπάρχουν συμπεριφορές που μας ζορίζουν, άνθρωποι που λόγω φύσης ή ηλικίας μας πιέζουν και γενικά τα προβλήματα είναι κομμάτι της ζωής τόσο, όμως, όσο και οι λύσεις.
Το εξαντλητικό σε αυτή την περίπτωση μοιάζει να είναι ότι η λύση για να βάλεις όρια στο παιδί σου είναι να αποκτήσεις πρώτα εσύ. Κι επειδή το παιδί θα ξεψαχνίσει όλο το σύστημα αξιών σου, μέσα- έξω, καλή- ανάποδη, πρέπει να είσαι ψυχαναλυμένος με τον τρόπο σου. Να έχεις σκεφτεί, τοποθετηθεί, επανεξετάσει, αναθεωρήσει, απολογηθεί, επανατοποθετήσει κι ίσως καταλήξει κάπου.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όταν επιλέγεις να γίνεις γονιός συνειδητοποιείς ότι σε δύο περίπου χρόνια από τη στιγμή που γέννησες εκείνο το μικρό θαύμα, ένα άλλο μικρό αλλά μεγαλύτερο από κείνο, θα σε εξαναγκάσει, αν θες να συνεχίσεις να σέβεσαι τον εαυτό σου και τον νέοαποκτηθέντα τίτλο του γονιού να βγάλεις τα άπλυτά σου στη φόρα, να τα πλύνεις, να τα σιδερώσεις, να τα βάλεις με τάξη στις θέσεις τους.
Καθόλου εύκολο, καθόλου ευχάριστο.
Ούτε η γέννα ήταν. Αλλά άφησε ένα παιδί!
Έτσι και η χάραξη ορίων. Καθόλου εύκολο- αλλά θα αφήσει ένα πλάσμα που θα λέγεται άνθρωπος χάρη στη συμπεριφορά κι όχι τα γονίδιά του. Αυτό είναι το όραμα, αυτός ό στόχος κι ο δρόμος ιδιαίτερα μακρύς.
keep walking…
την καλησπέρα μου.
Georgia
just… wow!