Νομίζω ότι στα μαλλιά της μάνας μου φύτρωσε ακόμη μια άσπρη τρίχα τη στιγμή που της είπα ότι θα κατεβούμε στην Αστυπάλαια με πλοίο- κι όχι αεροπλάνο. Η επαναστατική αυτή τρίχα βρέθηκε ανάμεσα σε πολλές ομοιδεάτισσες όταν την πληροφόρησα ότι δεν κλείσαμε και καμπίνα.
Η ταλαιπωρία ζωγραφίστηκε μπροστά μου με χρώματα ζωηρά ενώ η εξαθλίωση είχε αρχίσει ήδη να κάνει τα μαλλιά μου να χάνουν τον όγκο τους όταν θυμήθηκα το υπέρτατο αντίδοτο-
το λόγο που με έχετε φωτογραφίσει στο πλοίο-
που με έχετε αποκαλέσει διάνοια-
που πιάσατε κουβέντα μαζί μου-
που τρίξατε τα μάτια σας για να δείτε αν όντως συμβαίνει.
Κι όμως δεν είναι τίποτα τρομερό.
Είναι κάτι απόλυτα συνηθισμένο στη λατινική αμερική, καθημερινό στην Ασία κι ατυχώς ανεκμετάλλευτο στο σύνολο του οπουδήποτε αλλού.
Είναι απλώς ένα πανί που αν είναι το σωστό λέγεται αιώρα και τελευταία φορά που πέρασες τόσο καλά ξαπλωμένος κάπου ήταν στην κοιλιά της μαμάς σου.
Εσείς μπορεί να τη βλέπετε και να αγχώνεστε. Εμείς πάλι που έχουμε ζήσει καλοκαίρια από τη ζωή μας εκεί μέσα αισθανόμαστε περίφημα, όταν αντί να καθόμαστε στο σκληρό κατάστρωμα ή να κάνουμε τους υπνόσακούς μας χάλια από τη βρώμα, στήνουμε καθαρά κι εναέρια της αιωρίτσες μας, ξαπλώνουμε το παιδάκι μας που αμέσως αποκοιμιέται κι εμείς χαζεύουμε τα αστέρια νοιώθωντας ότι το εισητήριό μας, πραγματικά άξιζε τα λεφτά του.
Καλά ταξίδια σε όλους!
