Είναι η τρίτη χρόνια του momfatale.gr κι η αλήθεια είναι ότι νιώθω λίγο αμήχανα.
Φύγαμε από το σπίτι μας- σπιτάκι μας- στη Σαμοθράκη, προσπαθήσαμε να μετακομίσουμε στην Αλεξανδρούπολη- δε μας προέκυψε, φύγαμε για Αστυπάλαια για δουλειά– ατελείωτη ελληνική σαιζόν– κι επιστρέψαμε στην Αθήνα. Φλερτάραμε λίγο με την ιδέα να μείνουμε εκεί και τελικά καταλήξαμε, με μια σύντομη ονειρική στάση στο Πήλιο, ότι η πιο σίγουρη λύση είναι να γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη, εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε τέσσερα χρόνια πριν.
Μετά από ένα μαραθώνιο ανεύρεσης σπιτιού στη Θεσσαλονίκη, το ψάξιμο απέδωσε και βρήκαμε το σπιτάκι το οποίο θα στεγάσει την οικογένειά μας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Κεντρικό, μικρό και παράλογα ακριβό.
Στις ήδη αρκετές ανατροπές,τις λές και κλωτσιές, που είχαν μαζευτεί και δεν τις καλωσορίσαμε όσο τις χειριστήκαμε ήρθε να προστεθεί άλλη μια, συγκλονιστική: ένα νέο έμβρυάκι το οποίο ήδη μετρά τρεις μήνες ζωής μέσα μου κι ήρθε να βάλει τέλος σε ένα σερί απαισιοδοξίας και ελαφράς μιζέριας που με διακατείχε. Κι ας μου έριξε χτες, στις 12 εβδομάδες του, την πρώτη κλωτσιά!
Αντικαταθλιπτικός επίσης για μένα είναι αυτός εδώ ο (ιστο)χώρος, ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε μέσα στο κεφάλι μου, αλλά σήμερα, τρια χρόνια μετά υπάρχει, ζει και μεγαλώνει χάρη στα αστέρια- συντάκτριες και αγαπημένες φίλες που το τροφοδοτούν με τις πιο δυνατές τους ιδέες κι άρθρα.
Πρώτα, επομένως θέλω να τις ευχαριστήσω όλες μαζί, αλλά και την καθεμία προσωπικά- όπως κι όλους εσάς που, αν και αργήσαμε κομματάκι στο ραντεβού μας, είστε ακόμη εδώ και περιμένετε τη συζήτηση και την αλληλεπίδρασή μας να ξαναξεκινήσει.
Χωρίς περιττά λόγια και δειλά-δειλά μιας και οι εκκρεμότητές μας (μετακόμιση από Σαμοθράκη, μετακινήσεις, αυχενική) είναι ακόμη στα κόκκινα ξεκινάμε και φέτος, επιλέγοντας οι κλωτσιές που τρώμε να μη μας πτοούνε αλλά να κάνουν τα πράγματα να γυρίσουν και τα παραμύθια να αρχινίσουν.
Καλώς ήρθατε και καλή αρχή σε όλες μας!