Ζούμε σε μια εντελώς παράλογη κοινωνία σε ό,τι αφορά το γυναικείο σώμα, και όχι, δε χρειάζεται να κάνω δέκα σειρές πρόλογο για να το πω ή για να συμφωνήσει ένα έλλογο όν.
Στο πλαίσιο αυτού του επικερδούς μαζικού παραλογισμού, κανέναν δεν ενδιαφέρει γιατί μια γυναίκα είναι λεπτή. Αρκεί να είναι.
Έτσι, όταν ο άλλος σου λέει ότι είναι απίστευτο πως είσαι στον τέταρτο μήνα εγκυμοσύνης και το σώμα σου είναι έτσι, μάλλον περιμένει ένα μελίρρυτο «ευχαριστώ» κι ένα γατίσιο χαμόγελο που να επιβεβαιώνει τα περί γυναικείας ματαιοδοξίας.
Από τη μέση φάτσα του ακροατή πάντως, ειδικά αν είναι άντρας, αντιλαμβάνομαι ότι καθόλου δεν περίμενε- ή επιθυμούσε- να του κοινοποιήσω πως είμαι τόσο (όσο) λεπτή γιατί επί ενάμιση μήνα έκανα εμετό ακόμη και τον αέρα που ανέπνεα- ότι στη Δάφνη έφτασα τα τριάντα, τριαντα-πέντε, κιλά- εκεί η φάτσα συνήθως συστέλλεται αηδιασμένη-και δε με ένοιαζε καθόλου. Ήξερα πως δε θα μείνει γραμμάριο εν καιρώ. Όπως κι έγινε. Όχι, δεν έμοιαζε να τους αρέσει να ακούν πως αδιαφορούσα για το αν η εικόνα μου ξέφευγε από τον κανόνα.
ναυτία κι εμετός: τέλεια μέθοδος αδυνατίσματος
Και ποιος ακριβώς είναι ο κανόνας και γιατί αυτή η εμμονή;
Γιατί το σώμα μου στην εγκυμοσύνη πρέπει να μοιάζει μη έγκυο;
Γιατί στον έκτο μήνα έρχεται ο άλλος και σε ρωτάει αν γεννάς από μέρα σε μέρα;
Γιατί ανησυχούμε όλες για το πότε επιτέλους θα χάσουμε εκείνο το σωσίβιο γύρω από την κοιλιά που μας άφησε σουβενίρ το μπεμπέ μας;
Λοιπόν, βρήκα την απάντηση στο Γκρέιζζζ Ανάτομι. Αλήθεια. :)
Φιλοξενούμενη σε σπίτι με τηλεόραση βρέθηκα να βλέπω ένα επεισόδιο που θαρρώ έχει κλείσει επταετία από την ημερομηνία πρώτης προβολής του. Εκεί λοιπόν, καταμεσής της αίθουσας τοκετού, μια πρωτοτόκος γεννάει. Τα γνωστά υπερβολικά τσιρίζω- βογκάω-τσιρίζω- βογκάω (κι εγώ ακόμη να μην έχω γνωρίσει μία γυναίκα που να το έχει κάνει αυτό κατά τη διάρκεια του τοκετού της!) και τελικά, τσούπ, καταλαβαίνουμε ότι το ευτυχές γεγονός έχει συμβεί, τάχα πλένουν καθαρίζουν το νεογέννητο και αμέσως το δίνουν στην κάθιδρη μάνα. Το «νεογέννητο» πάλι είναι στα κέφια του, σκάει χαμόγελα, κρατιέται από τα χεράκια του, ενώ κοιτάει τους γύρω και τα φώτα. Τέλος, αν δεν είχε δόντια νομίζω από ώρα σε ώρα θα έσκαγε το πρώτο.
Όσο το «νεογέννητο» είχε μόλις γεννηθεί, άλλο τόσο θα έπρεπε να μοιάζουν όλες οι γυναίκες λες κι έχουν καταπιεί μπαλόνι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Κι όμως αυτή είναι η μαζική παράκρουση, αν και προτιμούμε να το λέμε κανόνα:
πρώτο τρίμηνο: Δε φαίνεται η εγκυμοσύνη σου
δεύτερο τρίμηνο: έχεις κάνει ελάχιστη κοιλιά που γίνεται λίιιιγο μεγαλύτερη
τρίτο τρίμηνο: παραμένεις συλφίδα απλώς έχει καταπιεί μπαλόνι.
Στην τελευταία κατάσταση έχεις δικαίωμα να παραμείνεις ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αμέσως μόλις γεννήσεις, και μιας και το μπαλόνι-δικαιολογία πάχους έχει σκάσει, οφείλεις να αρχίσεις το ξεφούσκωμα πάραυτά. Γιατί αυτό είναι ξεφούσκωμα. >Άρα εγώ δεν έκανα παιδί, έκανα φούσκα. < Τέλοσπάντων, ας συνεχίσω τον ειρμό του παραλογισμού. Να με ταλαιπωρίες, να με τα ξενύχτια, να με την κούραση, το θηλασμό, ίσως και μια καραμπινάτη επιλόχειο σου έχει μείνει μια στάλα κοιλίτσα- να ‘ναι πέντε, βία οκτώ κιλά; Ούτε αυτό σου επιτρέπεται όμως και η διορία σου να εξαφανίσεις κάθε ίχνος της διαδικασίας που σε έκανε μάνα είναι συγκεκτριμένη: έχεις ένα εξάμηνο άντε 9μηνο- το πολύ πολύ ένα χρόνο ΑΝ σε παίρνει και με τη βάφτιση.
φάτσα ανθρώπου που δεν τον νοιάζει αν αδυνάτισε μόνο πότε θα μπορέσει να ξαναφάει
Το νοιώθω αυτό το μέτρημα που περιγράφω.
Το νοιώθω τώρα που είμαι 52 κιλά τεσσάρων μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, το ένοιωθα και 80 κιλά ετοιμόγεννη στη Δάφνη.
Κι αν κάτι έμαθα, είναι πως το σώμα μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
Καλύτερα από τον Αθηναίο γιατρό που του είπα ότι έχω ένα μήνα να φάω λόγω εμετών κι έχω χάσει 4 κιλά- με κοίταξε από πάνω κάτω- και είπε «πολύ, πολύ ωραία», την ίδια στιγμή που το ενημερωτικό του φυλλάδιο έγραφε πως και γραμμάριο πάνω από τα δέκα κιλά βάζουν σε κίνδυνο τόσο τη γυναίκα όσο και το έμβρυο!>Σε ποιόν θα το πεις αυτό, μεσσιέ; Σε μένα που το αγαπημένο μου φαγητό προ Δάφνης ήταν το μαρούλι με λεμόνι και πήρα σε 9 μήνες 35 κιλά για να τα χάσω όλα στα επόμενα δύο χρόνια; Ε, δεν είμαστε καλά!<
Καλύτερα από τα σχόλια των συνήθως καλοπροαίρετων και συχνά παντελώς ηλίθιων τρίτων- μια θέση στην οποία δυστυχώς έχουμε βρεθεί όλοι!
Καλύτερα κι από εμάς. Γιατί το σώμα συνομιλεί με το έμβρυο μέσα του, μια δική τους σιωπηρή γλώσσα, παλιά όσο κι η γυναίκα. Στον κόσμο μας τη γλώσσα αυτή μεταφέρει το μητρικό στόμα. Μεταφράζει τις ανάγκες σε επιθυμίες. Το κάθε γυναικείο σώμα που συμμετέχει ενεργά, είτε ως έγκυος είτε ως θηλάζουσα, στην ανάπτυξη ενός παιδιού, ξέρει καλύτερα. Κι αν σε κάτι μπορεί να βοηθήσει ο καθένας τις γυναίκες, αυτή την περίοδο της ζωής τους είναι βοηθώντας τες να αισθάνονται άνετα να εκτελούν όσα νιώθουν σωστά κι αναγκαία- είναι το έργο τους κι είναι έργο ζωής κυριολεκτικότατα.
Η ύπαρξη πιθανοτήτων να γίνει μαζικό φαινόμενο ο σεβασμός και η υποστήριξη της εγκύου- σήμερα είμαστε στο στάδιο της πολιτισμένης ανοχής της- ισοδυναμεί με το ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Που δεν είναι. Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, η ισότητα είναι ίσως κάποια ΜΚΟ αλλά σίγουρα όχι η πραγματικότητα την οποία ζούμε στην καθημερινότητά μας.
Γι’ αυτό και δεν έχουμε κάτι να περιμένουμε από το κράτος, από δομές, από φορείς ή ευεργέτες. Καμία εκστρατεία που να μας λέει να είμαστε περήφανες για το σώμα μας- να σεβόμαστε τους ρυθμούς του, να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του και να βλέπουμε τα σημάδια του σαν ιστορία κι όχι φθορά. Όχι, εμείς δεν είμαστε εκεί. Εμείς ζούμε στο μέρος που η ειτιζ γκομενάρα με το καυτό μπικίνι που διαφημίζει μηχανές θα είναι πάντα της μόδας.
Οπότε, ας κάνουμε μόνες μας το θαύμα μας ξεκινώντας από κάτι πολύ απλό: ας μην ασχολούμαστε ιδιαίτερα με όλους εκείνους που θεωρούν πως ξέρουν καλύτερα από εμάς για μας κι ας πιστέψουμε λίγο παραπάνω στον εαυτό μας και στα ένστικτά μας.
Τελικά, ίσως θα έπρεπε να γράψω ας γίνουμε μόνες μας το θαύμα μας.
