Είμαι στο γυναικολόγο, πατημένη η 15η εβδομάδα, για τακτική εξέταση και παίρνω την κλασσική θέση δίπλα στον υπέρηχο. Ξέρω ότι μπορεί να δούμε το φύλο του μωρού αλλά, πιστεύοντας ότι θα γίνει ό,τι και με τη Δάφνη (στριφογυρίσματα, χέρια μπροστά στο φύλο κλπκλπ), το έχω αποκλείσει.
Έχω αποκλείσει κι άλλα πράγματα έτσι, αυθαίρετα.
Στην πρώτη εγκυμοσύνη, όπως και σε αυτή, απέκλεια το να εγκυμονώ δίδυμα: χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο και παρά την ύπαρξη μιας μικρής προδιάθεσης.
Απέκλεια επίσης το να εγκυμονώ αγόρια, ενώ είναι ευρέως γνωστό ότι οι πιθανότητες είναι πενήντα-πενήντα. Όχι όμως κι η επιθυμία μου.
Να σας εξομολογηθώ: όλα τα παιδάκια μου φαίνονται υπέροχα. Με τα κοριτσάκια, όμως, ξεμυαλίζομαι! Όχι επειδή φοράνε κοκαλάκια, καρδούλες κι άλλα τέτοια με τα οποία ούτως ή άλλως δεν είμαι πολύ φίλη- αλλά γιατί μου φαίνονται σπίθες! Έξυπνα μικρά ματάκια, δεξιότητες ανεπτυγμένες από βρεφική ηλικία, αντίληψη, γρηγοράδα, χάρη, ελιγμός!
«Καλά, βρε», θα μου πείτε, «δεν υπάρχουν τέτοια αγοράκια;!». Μα φυσικά και υπάρχουν, αλλά έτσι λειτουργούν οι αδυναμίες! Βλέπεις το καλό της μίας κι όχι του άλλου. Χώρια που σε μια οικογένεια, όπως η δικιά μου, που οι τελευταίες πέντε γενιές ήταν μοναχοκόρες, εξακολουθεί να σας φαίνεται ακόμη τόσο περίεργη η προδιάθεσή μου;
Έτσι, λοιπόν, κι ενώ στη Δάφνη μου έλεγαν όλοι ότι είναι αγόρι, (να είναι η κοιλιά σου έτσι, να το μαλλί σου αλλιώς) ήξερα μέσα μου ότι δε μπορεί παρά να είναι κορίτσι. Ένστικτο; Δε νομίζω. Μάλλον, επιθυμία. Αυτό ήθελα: ένα κορίτσι! Γι’ αυτό και το μυαλό μου ακριβώς αυτό προέβαλε αποκλείοντας αυθαίρετα την δυσαρέσκεια οποιασδήποτε άλλης πιθανότητας!
Το θέμα είναι πως στη Δάφνη τελικά είχα δίκιο.
Ενώ εδώ…
«Εδώ! Νάτο!», ακούω το γυναικολόγο μου. Σηκώνω τα μάτια σαν υπνωτισμένη από αυτό το διάφανο ζελέ που είναι απλωμένο παντού στην κοιλιά μου και κοιτάζω το γιγάντιο μόνιτορ απέναντι. Δεν έχει περάσει ούτε λεπτό που ξεκίνησε η εξέταση. Δεν έχω προλάβει να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Ο γυναικολόγος μου, μου ξαναδείχνει την εικόνα: το μικράκι μας και μια μικρή… προεξοχή 4 χιλιοστών που έκλεισε το θέμα του φύλου.
Είναι αγόρι.
Κι εγώ χαρούμενη που είναι καλά, ευγνώμων αλλά σοκαρισμένη.
Ξέρω ότι δεν ξέρω. Σωκράτης κι εγώ! Στ’ αλήθεια όμως. Ξέρω ότι δεν ξέρω πως είναι. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει για μια μάνα να γεννάει ένα γιό και τι είδους σχέση αναπτύσσεται ανάμεσά τους. Κι ενώ είμαι σίγουρη ότι θα τον αγαπάω σαν τη ζωή μου, ότι θα τον προστατεύσω κι ότι θα προσπαθήσω να του δώσω ό,τι καλύτερο έχω και θα μου το ανταποδώσει, όπως όλα τα παιδάκια που έχουν φυσιολογικές σχέσεις κάνουν με τους γονείς τους.
Αλλά για την ώρα έχω ακόμη μια παράξενη γεύση στο στόμα μου και δεν ξέρω τι είναι.
Λίγη πίκρα που το δεύτερο κοριτσάκι δεν ήρθε;
Ντροπή που είχα «προτίμηση»;
Η ιδέα που από άγουρη ωριμάζει μέσα μου;
Ή ίσως και λίγη ορμονική ταραχή και συναισθηματική θολούρα λόγω εγκυμοσύνης;
Η απάντηση θα φανεί και, στα πρόθυρα του 5ου μήνα, μπορώ να είμαι μόνο εκκωφαντικά αισιόδοξη για το ότι όλα, με σωστή προετοιμασία και διαχείριση, μπορούν και θα πάνε καλά.
(Μάνες αγοριών, κάθε σας λέξη είναι για μένα ευαγγέλιο αυτή την περίοδο: βοηθήστε!)
