Ναι ζούμε σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι ιδανικός αλλά δεν είναι…
Ζούμε σε ένα μαγικό πλανήτη, παράδεισο βιοποικιλίας και αφθονίας κι όμως καθημερινά άνθρωποι, ζώα και φυτά πεθαίνουν από πείνα, από δίψα, από παράπονο, θλίψη, θυμό, δυσειδαιμονίες, παραλογισμό, ορθολογισμό, απληστία, αυτοτιμωρία και απέραντη βλακεία.
Σήμερα ξύπνησα με ένα βάρος στο στήθος και μια σφυριά στο κεφάλι, μια πονεμένη καρδιά και έναν ανήσυχο νου. Επαναλαμβάνω συνεχώς το μάντρα “εμπιστεύομαι τη ζωή, αφήνομαι στα χέρια του σύμπαντος, παραδίνομαι στη ροή” Δε ξέρω γιατί όσο το επαναλαμβάνω θυμώνω όλο και περισσότερο!!; ;Ίσως γιατί το κόλπο αντικαθιστώ την αρνητική σκέψη με μια θετική είναι ένας ξεπερασμένος χακερίστικος κώδικας διαλογισμού, ίσως όχι. For matters of the mind we never really know!
Παρατηρώ..παρατηρώ..παρατηρώ διατηρώντας μια κάποια ψυχραιμία, όσο το δυνατό φυσικά, ακούγοντας χωρίς κριτική τις αλλεπάλληλες δονητικές σκέψεις που περνούν χωρίς σταματημό μέσα από το κεφάλι μου. Μα που πάνε;; Από που έρχονται;; Αυτός ο αεροδιάδρομος του νου πόσα αεροπλάνα και τρελλά αεριωθούμενα μπορεί να επιτρέπει το λεπτό; ο πύργος ελέγχου τι ικανότητα έχει πραγματικά για να διατηρήσει την τάξη στην πίστα του; Τι γίνεται με εκείνα τα ελικόπτερα που δεν πήραν την άδεια και όμως μοστράρουν τους παιχνιδιάρικους έλικες τους στην ΕR2 LHTKRM σύναψη του εγκεφάλου μου;
Δε ξέρω και πολύ φοβούμαι..ναι καλά άκουσες φοβούμαι.. πως δε θα μάθω ποτέ τι γίνεται ακριβώς μέσα στο αγύριστο κεφαλάκι μου.
Είναι σημαντικό για να μην τρελαθώ να ακούσω με ανοιχτή καρδιά όλες αυτές τις σκέψεις χωρίς να κριτικάρω ή να απορρίπτω ή να ακυρώνω τον εαυτό μου απλά και μόνο επειδή κάποια άγνωστα αντικείμενα αποφάσισαν να περάσουν από τον αεροχώρο μου. Είναι υψίστης σημασίας να γνωρίζω με τι είδους σκεπτομορφή ταίζω τα κύτταρα μου διότι πρώτον “γίνομαι αυτό που σκέφτομαι” όπως “γίνομαι ότι τρώω” και δεύτερον μόνο αν γνωρίζω που βρίσκομαι μπορώ να μάθω προς ποιά κατεύθυνση θέλω να πάω.
Έτσι σήμερα παρατηρώ ιστορίες συνωμοσίας να εξελίσσονται..αν ταυτιστώ μαζί τους τότε συναισθήματα θυμού, φόβου και θλίψης γεννιούνται που είναι δύσκολο να διαχειριστώ. Αν δεν ταυτιστώ και απλά τις βλέπω σαν μια ταινία που δε με αφορά τότε μένω απαθής και ανεπηρέαστη. Μεγάλο δίλημμα στα αλήθεια!
Επιλέγω να αφήσω τις ιστορίες να εξελιχθούν χωρίς κριτική και χωρίς ταύτιση αλλά διατηρώ την εμπλοκή μου διότι όλα αυτά συμβαίνουν όσο μέσα τόσο κι έξω από μένα in vitro and in vivo μπροστά στα έκπληκτα ίσως μάτια σας για την τροπή που πήρε το σημερινό μου άρθρο.
Από τη μια γνωρίζω πως ζω σε έναν κόσμο που έχει όλα τα αγαθά, τους πόρους και την αφθονία για να ζήσουν όλα τα πλάσματα εν ειρήνη και όμως υπάρχουν αμέτρητες εστίες πολέμου, φτώχειας και πείνας.
Τα χρήματα είναι μια μορφή ενέργειας που επινοήθηκε από εμάς τους ίδιους κι όμως έχουν γίνει ο θεός που υποκινεί κάθε μας ενέργεια. Η απληστία κρατάει τα ηνία και η αδικία ακολουθεί. Η βία και ο θυμός είναι οι πρώτες σε δημοτικότητα εκφράσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ανάγκη μας για όλο και περισσότερη ασφάλεια μας οδηγεί σε καταδικαστική ανασφάλεια.
Επενδύουμε στην άμυνα και καταδικάζουμε την ευγενή άμιλα διδάσκωντας ανταγωνισμό. Ζούμε και διαιωνίζουμε νόμους ζούγκλας ενώ τεχνολογικά βρισκόμαστε στην εποχή του ονείρου. Επενδύουμε στην επίθεση, στον καπιταλισμό και στον ιμπεριαλισμό κλέβοντας συστηματικά τους πόρους ολόκληρων εθνών βαφτίζοντας τους αμυνόμενους τρομοκράτες και τους επιτιθέμενους ήρωες που μόλις επιστρέψουν ανάπηροι και ψυχικά τραυματισμένοι τους παραγκωνίζουμε θάβοντας τους ζωντανούς με παράσημα.
Οι μάνες που μόχθησαν να μεγαλώσουν γιούς και κόρες στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν αιώνες τώρα κλαίγοντας για να υπερασπίσουν τάχα μου πατρίδες και τάχα μου ιδεώδη. Θρησκείες που κηρύσσουν την αγάπη, την συμπόνοια, την αποδοχή προσπαθούν να προσηλυτίσουν με σπαθιά, αίμα και ενοχή. Το δίκιο σου δεν υπάρχει, μόνο το δικό μου. Προς “Θεού” έχουν γίνει μάχες ακόμα και για την ανεξιθρησκεία!!Τι είναι όλη αυτή η ανοχή στην ειρωνεία;
Κι ενώ λέμε λέμε να επενδύσουμε στην παιδεία συνεχώς δεχόμαστε τα κονδύλια να κόβονται και να κόβονται..Η παιδεία είναι ο φτωχότερος συγγενής μας. Να μη μιλήσω για την πρόνοια, να μη μιλήσω για τη δικαιοσύνη, να μη μιλήσω για δικαιώματα, να μη μιλήσω για την αληθινή τρομοκρατία, να μη μιλήσω για το σύστημα υγείας, για όλους αυτούς που διαχειρίζονται τους παγκόσμιους πόρους και πόσο μια αληθινή παιδεία είναι η θεραπεία στην ασθένεια του κόσμου μας.
Το περιβάλλον έχει το κακό του το χάλι είναι εμφανές δε χρειάζεται περαιτέρω αποδείξεις. Αν παρατηρήσω μια ολόκληρη μέρα μου μπορώ να καταλάβω μέχρι σε ποιό βαθμό συνεισφέρω σε αυτήν την καταστροφή αλλά και πάλι δε μπορώ ούτε να φανταστώ τις πραγματικές διαστάσεις της συμμετοχής μου σε κάθε τι που δεν πάει καλά ή πάει καλά σε αυτόν τον πλανήτη. Φοβάμαι να αντικρύσω αυτόν τον καθρέπτη για να μη λυγίσω από την ευθύνη που συνεχώς αναβάλλω να πάρω.
Είναι δυνατόν να ζω σε έναν κόσμο που δεν αφήνει τις γυναίκες να γεννήσουν ήσυχα στο σπίτι τους με τη στήριξη που επιθυμούν και τις συνθήκες που ονειρεύονται; Τα δικαιώματα της γέννας είναι ανύπαρκτα όπως αυτά της ζωής και του θανάτου. Ακόμα και στην ασθένεια ή στις οδούς που παίρνει κανείς για να εξαφαλίσει την υγεία του καταδικάζεται να ακολουθήσει μια πεπατημένη που δε θέλει αλλά τελικά την επιλέγει απλά γιατί αυτή είναι η φυσιολογική νόρμα και δε “πρέπει” να παρεκλίνει..
Είναι δυνατό να ζω σε ένα κόσμο όπου οι γυναίκες θεωρούνται ακόμα “κορίτσια (και όχι παιδιά) ενός κατώτερου θεού”;; Κορίτσια που πωλούνται, αγοράζονται, σκοτώνονται και λιθοβολούνται, καλύπτονται, βιάζονται και βομβαρδίζονται…Είναι! Δε θέλω όμως.
Υπάρχουν όλοι αυτοί οι ολίγοι οι προύχοντες και πατριάρχες των εθνών, οι μέσοι και όλοι οι άλλοι οι φτωχοί και οι αδικημένοι. Άραγε πως θα ενεργούσαμε αν αλλάζαμε θέσεις μέσα στο ίδιο σύστημα..Έχει κάποια σημασία να αλλάζαμε θέσεις; Μήπως να αλλάζαμε παιχνίδι;
Έχω βαρεθεί, έχω κουραστεί με αυτό το ίδιο παιχνίδι ανθρώπινης βλακείας, αλαζονείας και παραίτησης. Δε μπορώ να το αλλάξω μόνη μου αλλά προσπαθώ με τον τρόπο μου. Έχω κουραστεί με την προσπάθεια. Έχουμε γίνει νησιά που μοιάζουν να επιπλέουν μόνα τους στο ανοιχτό πέλαγος, που φωνάζουν και ωρύονται για να σωθούν όμως κανένας δεν αφήνει τη σανίδα του για τον άλλο. Περιμένω πρώτα να πέσει ο άλλος για να βεβαιωθώ πως με αγαπάει και έπειτα παραμένω στην σανίδα μου μέχρι να με φτάσει. Αν πνιγεί πνίγηκε..
Είναι Δευτέρα και ίσως το θέμα μου είναι βαρύ για την αρχή μιας εβδομάδας. Αποφάσισα να ακολουθήσω την αλήθεια μου και να μη μου-μας χρυσώσω το χάπι. Πιθανόν η αρχισυντάκτρια να μου τα ψάλλει που βγήκα εκτός θέματος, είμαι όμως εντός εαυτού και σίγουρα εντός θέματος. Στην ανατομία της Θηλυκότητας μου υπάρχει και αυτή η φωνή που ουρλιάζει. Είμαι αγανακτισμένη που ζω σε μια όμορφη πλούσια χώρα σαν την Ελλάδα και δε μπορώ να απολαύσω τους πόρους της με αξιοπρέπεια για χίλιους δυο γραφειοκρατικούς λόγους.
Είμαι φρικαρισμένη όταν βλέπω να ζητούν από ένα παιδί που γαλουχήθηκε με ένα συγκεκριμένο ασθενές πνεύμα μέσα από την χαοτική στρεβλή εκπαίδευση που του δόθηκε να αλλάξει ξαφνικά και να γίνει υπεύθυνο βάζοντας το τιμωρία στη γωνία χωρίς φαγητό. Αν ήθελα πραγματικά να το βοηθήσω δε θα του μάθαινα να ζητάει δάνεια και να παίρνει επιδοτήσεις που δεν κέρδισε με τον κόπο του για να καλύψει ανάγκες που δεν είχε ποτέ, τάχα μου βοηθώντας το να αναπτυχθεί. Κι έπειτα αφού το έβαζα να πέσει στην φάκα θα του στερούσα τα πάντα κάνοντας τον σκλάβο μιας οικονομικής εμπόλεμης πλεκτάνης. Αν ήθελα να το βοηθήσω πραγματικά θα του έδειχνα τον πλούτο που έχει(αυτόν που θέλω να του κλέψω) και πως να τον εκτιμήσει, πως να τον αναδείξει, πως να τον φροντίσει και να τον προστατέψει, πως να τον αναπτύξει έτσι ώστε να δημιουργήσει ευημερία για το ίδιο και την κοινότητα του.
Και σαν ενήλικη πια που υποφέρει από τις προηγούμενες απατηλές πρακτικές θέλω να βρω και να μάθω τι έχω και πως να το αναδείξω. Δεν θέλω να μείνω με ανοιχτή χούφτα να ζητιανεύω ψίχουλα κοινωνικής πρόνοιας. Η γενιά των τριανταπέντε αυτής της χώρας δεν έχει όραμα, δεν έχει όνειρα, δεν έχει ελπίδα και πρόκειται να συνεχίσει έτσι μέχρι να περάσει η μπογιά της; Αναρωτιέμαι μέσα στο αγύριστο κεφάλι μου….
Δε ξέρω τι να προτείνω αλήθεια σαν γιατροσόφι σε αυτήν την κατάσταση. Είναι πολύ σημαντικό να τρώω υγιεινή διατροφή αν υποθέσω πως τρώμε όλοι αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να μη ξέρουμε από που έρχεται αυτό που τρώμε, με τι νερό ποτίστηκε και ποιές σκέψεις το έφτιαξαν. Είναι βασικό να βάφω τα νύχια μου με το χρώμα που με εκφράζει και να μην είναι τοξικό αλλά ίσως είναι πιο βασικό να μην ανέχομαι άλλο πια τη βία με όποιο τρόπο κι αν εκδηλώνεται, την αδικία, την λογοκρισία, την κριτική, να μπορώ να εκφράσω δημιουργικά την στεναχώρια μου, την αγανάκτηση μου, τον φόβο μου, την χαρά μου και την σεξουαλικότητα μου κτλ. Είναι σημαντικό να μη θεωρώ για κανέναν λόγο τον πόλεμο ως λύση και καμία αντιμαχόμενη πλευρά ως δίκαιη ή άδικη, ως ηρωική ή τρομοκρατική. Επιτέλους πρέπει να πάψω να αγοράζω όπλα στα παιδιά μου και να τα μαθαίνω να πολεμούν σαν ήρωες και καλά στρατιωτάκια.
Είναι καιρός κάθε φορά που τα παιδιά μου μαθαίνουν να διαχειρίζονται τις σκέψεις τους, που εκφράζουν ανένοχα τα συναισθήματα τους χωρίς χειραγώγηση, που ζητούν αγκαλιά και αποδοχή, που ανακαλύπτουν τον πλούτο της ψυχής τους και το δυναμικό της δημιουργικότητας τους, που φροντίζουν και προστατεύουν το περιβάλλον που τους θρέφει, που αποδέχονται το διαφορετικό αντί να το χλευάζουν να παίρνουμε όλοι μας ένα παράσημο ηρωισμού που καταφέραμε να γνωρίσουμε το άγνωστο!
Είναι απαραίτητο να καταλάβω πως εγώ και όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη είμαστε ένα και πως με κάποιο τρόπο χρειάζεται να μάθουμε πως να συνεργαστούμε για να επιβιώσουμε ελεύθερα και γιατί όχι να θριαμβεύσουμε! Όταν είμαστε μόνοι οι φωνές μας σιωπούν εύκολα, ενωμένες οι φωνές γίνονται πράξεις που ηχούν δυνατά και φέρνουν αλλαγές…Η καθεμία και ο καθένας μας είναι μια μονάδα παραγωγής δύναμης, όλοι μαζί είμαστε μια ανεμπόδιστη δύναμη. Άραγε θα το καταλάβουμε ποτέ πως είμαστε ο Δήμος και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την εξασφάλιση της ξακουστής και δυσεύρετης Δημοκρατίας;;!!!
φωτό από τη συλλογή μου “η τέχνη του δρόμου λέει τη δική της ιστορία”. Ανώνυμοι καλλιτέχνες του δρόμου και έργα τους που έχουν ήδη χαθεί.
