Οι περισσότερες όμορφες και περιποιημένες γυναίκες που γνωρίζω, είναι έξυπνες, εργατικές και εξαιρετικά αποτελεσματικές. Εγώ που μοιράζομαι κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί τους, έστω σε μικρότερο βαθμό, νιώθω πως υπάρχει ένας τομέας στον οποίο όλες είμαστε τόσο μα τόσο ανόητες που αγγίζουμε τα όρια της βλακείας επιστημονικής φαντασίας: στο σώμα μας και συγκεκριμένα στο μύθο των κιλών που κατά έναν περίεργο τρόπο είναι πάντα παραπανιστά και συνήθως πέντε στον αριθμό.
Θυμάμαι κι ανατρέχω στον εαυτό μου που έβγαζε σέλφιζ του κwλου –κυριολεκτικά- για το ημερολόγιο της χοντρής και κλαιγόταν, πριν η Δάφνη γίνει δύο, για τα κιλά της εγκυμοσύνης που μου έμειναν, για τον ποπό μου (πωωωπωωωωω!) που θαρρούσα πως χρειαζόταν δύο θέσεις αεροπλάνου για να καθίσει, για το σώμα μου που πρώτη φορά μετά την τρίτη λυκείου –αφύσικα σιχαμένη και περιοριστική χρονιά- έβλεπα τόσο κρεατωμένο και πλαδαρό! Γκρίνια, παράπονο, αγωνία κι ανικανοποίητο.
Και μένω έγκυος. Κι αρχίζουν οι ναυτίες. Κι έρχονται και οι εμετοί. Περνάει μια εβδομάδα κατά την οποία καταφέρνω να κρατήσω στο στομάχι μου δύο πιάτα σκέτα μακαρόνια- νερόβραστα κι αλάδωτα- καθώς και λίγο καρπούζι (καλοκαίρι γαρ). Χάνω 3 κιλά την πρώτη εβδομάδα. Η δεύτερη με πάει με τον ίδιο τρόπο. Φεύγω βολίδα για ορό. Έχω χάσει άλλα τρία κιλά. Το show τρώω- τα βγάζω συνεχίζεται για δύο μήνες α-στα-μά-τη-τα.
Ασθμαίνοντας και με πρωτοφανές αίσθημα κόπωσης κυρίως λόγω της αφαγίας, φτάνω στον πέμπτο μήνα και είμαι 54,5 κιλά. Φεύγω για δέκα μέρες στη Θεσσαλονίκη όπου είμαι χαρούμενη κι υπερενεργητική. Περπατάω και κινούμαι πολύ, τρώω λίγο και ό,τι πιο ελαφρύ –απλώς γιατί οτιδήποτε άλλο με πειράζει- κάνω και μερικούς νυχτερινούς εμετούς και σήμερα ζυγίζομαι. 53 κιλά.
Η εγκυμοσύνη είναι μόνο ένα παράδειγμα. Μια σκωληκοειδής απόφυση ή ένα οποιοδήποτε άλλο χειρουργείο θα μπορούσε να με έχει εξαναγκάσει σε ένα ανάλογο είδος διατροφής και απώλειας βάρους.
Και ερωτώ: τι θα γινόταν αν όταν ξεκινούσαν όλα αυτά ήμουν 50 κιλά το οποίο είναι το ιδανικό βάρος σύμφωνα με τον εγκέφαλό μου και την κοινωνία μέσα στην οποία μεγάλωσα;
Πώς θα τα είχα καταφέρει να μεγαλώσω ένα εμβρυάκι μέσα μου αν κάτι δεν είχα ως απόθεμα τα «παραπανιστά κιλά» μου;
Με τρομάζει το ότι ζούμε σε μια κοινωνία που αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ειδικά σε σχέση με το να δείχνεις όμορφη που είναι κάτι ταυτισμένο με το να είσαι λεπτή. Και η αλήθεια είναι πως με έκανε να δω με άλλα μάτια το σώμα μου. Θυμήθηκα ότι εκείνο ξέρει καλύτερα από μένα τι χρειάζομαι κι ότι καλό θα είναι να μην του πηγαίνω τόσο κόντρα και να μην το εξαναγκάζω σε ρυθμούς που δεν υιοθετεί εκείνο από μόνο του.
Φυσικά και δε λέω να περάσουμε στην αντίπερα όχθη: εκεί που το σώμα μας παρατημένο, αγύμναστο, κακοταϊσμένο υφίσταται την αγνωμοσύνη μας παρά τα όσα μας προσφέρει.
Ισορροπία: αυτό χρειαζόμαστε και ειλικρινά, δε νομίζω ότι θα το βρούμε στις γυαλιστερές σελίδες ενός περιοδικού που μας υπόσχεται τέλειο σώμα έως τα χριστούγεννα, ούτε σε ένα πρωινάδικο που μας υποδεικνύει ποιου είδους χοροπηδητό θα μας γραμμώσει πιο αποτελεσματικά. Η ισορροπία θα βρεθεί μέσα μας, μετά από ενδελεχές ψάξιμο και παρατήρηση του εαυτού μας, ίσως με ένα πρόγραμμα που να έχει λίγη γυμναστική του είδους που μας αρέσει (μπορεί να είναι γιόγκα, ή περπάτημα ή τρέξιμο ή κολύμβηση ή χορός), λίγη αυτοπειθαρχία (όχι στα βαριά λίπη και τα έτοιμα γλυκά αργά το βράδυ) και πολύ μα πολύ αγάπη για αυτό το κορμάκι που τόσο μας έχει στηρίξει σε όλες τις προσπάθειες μας με πιο σημαντική – από την πλευρά που εγώ το βλέπω- να μεγαλώσω μέσα του ένα γερό και υγιές παιδάκι!
Την καταγράφω αυτή την εμπειρία και τις απορρέουσες σκέψεις με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουμε ότι συμφέρει να αγχωνόμαστε, να στενοχωριόμαστε και να παλεύουμε το σώμα μας. Συμφέρει, κορίτσια. Απλώς όχι εμάς.
;)
