Συναντώ καθημερινά γυναίκες με τις οποίες μιλάμε κυρίως για τα παιδιά μας, κι από τότε που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά, για τις εγκυμοσύνες μας. Σπάνια γνωρίζω κάποια που να ισχυρίζεται ότι η πρώτη εγκυμοσύνης της είχε οποιαδήποτε σχέση με τη δεύτερη. Έτσι κι εγώ: δεν αποτελώ εξαίρεση. Μπήκα στο στίβο του δεύτερου παιδιού εντελώς διαφορετικά απ’ ότι την πρώτη φορά.
Στην πρώτη εγκυμοσύνη έχεις την αθωότητα της άγνοιας. Σου διηγούνται ένα κάρο βιώματα και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι όσο κι αν έχεις προσπαθήσει να καταγράψεις τα πάντα, τελικά περιμένεις τη δική σου πρωτότυπη και μοναδική εμπειρία για να καταλάβεις τι γίνεται. Και πράγματι. 9 μήνες περνάνε αστραπιαία και βρίσκεσαι με ένα νεογέννητο μωράκι αγκαλιά- είσαι πια μαμά, έναν ρόλο που σου δίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη, που για να τον αξίζεις και να τον τιμήσεις ωστόσο, χρειάζεσαι μια ζωή.
Με αυτή τη φόρα μπαίνεις στη δεύτερη εγκυμοσύνη: της βετεράνου, της γνώστριας, της κάπως έμπειρης, πάντως σίγουρα όχι της πρωτάρας και της ανυποψίαστης γυναίκας που ήσουν πριν το πρώτο σου παιδί. Αν μάλιστα έχουν μεσολαβήσει και τουλάχιστον δύο χρονάκια ανάμεσα στις εγκυμοσύνες, έχεις σίγουρα δυναμώσει και κάνει τεράστια βήματα στο στίβο της μητρότητας, τόσο ώστε στ’ αλήθεια να νιώθεις ότι «το’χεις».
Κούνια που σε κούναγε…! Ή τουλάχιστον εμένα!
Είμαι πλέον στον πέμπτο μήνα, σε μια εβδομάδα μπαίνω στον έκτο, και το σωκρατικό «ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω» θα μπορούσε να είναι τατουάζ στο μέτωπό μου: τόσο πολύ μου φαίνεται ότι ο τρόπος που εξελίσσεται αυτή η εγκυμοσύνη με βρίσκει ως κεραυνός εν αιθρία!
Οι φίλες κοροϊδεύουν: είναι ότι εγκυμονείς το άλλο φύλο, λένε. Άλλο το αγόρι, άλλο το κορίτσι. Ναι, πιθανό, σκέφτομαι, αλλά δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με το φύλο, όσο με το κάθε παιδί- που όλοι μηρυκάζουμε ότι είναι μοναδικό και διαφορετικό από τα άλλα, ωστόσο μας κάνει εντύπωση ότι αυτή η διαφορετικότητα ξεκινάει από την κοιλιά. Κι όμως από κει ακριβώς ξεκινάει!
Στην κόρη μου, είχα όρεξη (και κιλά) ιπποπόταμου από πολύ νωρίς. Έβαλα 35 κιλά , δεν έκανα ποτέ εμετό, είχα ελάχιστες ναυτίες κι αυτές μόνο στο πρώτο τρίμηνο, ήμουν δυνατή σαν άλογο, κεφάτη, αισιόδοξη, με έναν πλακούντα στα …up του, και μέχρι την τελευταία στιγμή, εκείνη που η έξοδος της Δάφνης από μέσα μου με μετέτρεψε από αποκλειστικά Όλια σε Όλια- μαμά, δεν ένιωθα ότι χρειαζόμουν κανέναν και τίποτα πέρα από τον άντρα μου για να μεγαλώσω αυτό το παιδί.
Και να η δεύτερη εγκυμοσύνη, δύο χρόνια αργότερα. Εμετοί μέχρι τον πέμπτο μήνα και σχετική πείνα, γιατί σιγά μη φας αν φοβάσαι ότι θα έχεις αυτά τα υπέροχα παρελκόμενα- ναυτίες που καλά κρατούν, ψιλές αιμορραγίες, γρίπες, πάρε και μια ιγμορίτιδα με καραμπινάτη αντιβίωση για δύο εβδομάδες η οποία εννοείται ότι σου προκαλεί κολπίτιδα- αχ τι ομορφιά όταν είσαι έγκυος, ενώ ο πλακούντας σέρνεται και τον περιμένουμε να ανέβει μπας και γλιτώσω την καισαρική που τόοοοοσο ανεπιθύμητη μου είναι. Ο ορμονικός χορός που με έκανε να νιώθω σχεδόν αθάνατη στην πρώτη εγκυμοσύνη, έχει στείλει τα κέφια μου στα μάλλον χαμηλότερα επίπεδα της δεκαετίας, σε αντίθεση με την εξωτερική μου εμφάνιση που είναι στα υψηλότερη επίπεδα της ίδιας αυτής δεκαετίας. Με λίγα λόγια, ψάχνω να βρω κοινά ανάμεσα σε πρώτη και δεύτερη εγκυμοσύνη και δυσκολεύομαι.
Φυσικά και μια εγκυμοσύνη δεν εξελίσσεται σε νεκρό χρόνο κι επηρεάζεται απ’ όλα τα γύρω-γύρω που στη δική μου ζωή αυτής της περιόδου είναι ό,τι το χαλάζι για τις καλοκαιρινές σοδειές. Ωστόσο, θεωρώντας πιο καθοριστικό πως βιώνεις τα πράγματα σε σχέση με το πώς είναι τα πράγματα, καταλήγω στο κοινότοπο «όλα σχετικά είναι» και κλείνω φωτίζοντας επιτυχημένα ίσως μια και μοναδική πλευρά της δεύτερη εγκυμοσύνης: μην περιμένετε να είναι το ίδιο με την πρώτη, ειδικά εσείς που την επιθυμείτε και την επιδιώκετε!
Βγαίνω να πάρω λίγο αέρα για να μην έχουμε τίποτα στομαχικά δυσάρεστα πράγματα :) και τα ξαναλέμε μετά, κοριτσάρες.
Μου λείψατε απελπιστικά!