Η Μέρα που η Δάφνη Στέφθηκε Πριγκίπισσα.

Η Δάφνη μεγάλωσε με εμάς για γονείς και μιας και είναι κορίτσι, θα τονίσω πως μεγάλωσε με μένα και επειδή τελευταία φορά που τσέκαρα το πόσο γνωστή είμαι εγώ και οι συνήθειές μου, δεν ήταν και στο παγκόσμιο τοπ τεν, να σας πω ένα- δύο βασικά πράγματα για να σας προσανατολίσω, μιας και δεν είμαι η μόνη του είδους μου.

Έχω μαλλί τρεις πόντους, φοράω συνήθως μαύρα, δε μου αρέσει το ροζ, θεωρώ τις γυναίκες, συνολικά, το δυνατό φύλο (με διαφορά), προτιμώ τα παντελόνια παιδιόθεν ως πιο άνετα και η θηλυκότητα είναι για μένα κάτι αυτονόητα συνδεδεμένο μαζί μου, μιας και γεννήθηκα γυναίκα- μια ιδιότητα που δε χρειάζεται να τονίζω με τους αμέτρητους τρόπους που η αγορά μου προσφέρει.

Έτσι, η Δάφνη μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου το ροζ και οι κούκλες δεν απαξιώνονται αλλά ούτε και ευδοκιμούν, το πιο συνηθισμένο κομπλιμέντο είναι «πω! πω! τι έξυπνη», ενώ το «πω! πω! τι όμορφη» έρχεται μακράν δεύτερο, οι ασχολίες και οι δουλειές δε χωρίζονται σε αντρικές και γυναικείες και τα φυλετικά στερεότυπα έρχονται σπίτι μας για να χλευαστούν μέχρι να μετακομίσουν αλλού. Αυτό είναι το πλαίσιο, με τις εξαιρέσεις και τις παραβιάσεις του.

Ο αντίκτυπος που το «κλίμα» του σπιτιού μας και της οικογένειας είχε στην μικρή θα μπορούσε σύντομα να περιγραφεί ως εξής:

Η Δάφνη προτιμάει τα άνετα ρούχα- φόρμες, κολάν, φούτερ- που της δίνουν την ικανοποίηση να παίζει άνετα, να λερώνεται χωρίς να τη μαλώνουμε ότι χάλασε τα «καλά» της,

δεν της αρέσουν οι στέκες, τα κοκαλάκια και τα πάσης φύσεως διακοσμητικά κεφαλής μιας και (μέχρι στιγμής) λόγω είδους τρίχας –γελάω, μαμά, γελάω, μόνο εσύ θα το καταλάβεις αυτό- ήταν περιττά,

παίζει εξίσου με κούκλες και κατσαβίδια, κουζινικά και εργαλεία, σπιτάκια και μαστορέματα,

δεν έχει αγαπημένο χρώμα κι αν τείνει προς κάποιο αυτό δεν είναι το ροζ,

κοκορεύεται όταν κάποιος την πει έξυπνη, ενώ έρχεται σε μια κάποια αμηχανία με το «τι όμορφη είσαι».

Και κάπως έτσι προσγειωνόμαστε στα δύο.

Και αρχίζει μια πιο εντατική κοινωνικοποίηση που ακολουθεί τους ρυθμούς της: περπάτησε νωρίς άρα η κίνησή της είναι απολύτως απελευθερωμένη από ανάγκη βοήθειας στα βασικά, μιλάει ολοκληρωμένα (αν και όχι με καθαρή άρθρωση) σχηματίζοντας σύνθετες προτάσεις με ξεκάθαρη σύνταξη και λεξιλογιακή ποικιλία, έκοψε την πάνα πριν γίνει δύο, την πιπίλα επίσης και από το καλοκαίρι κι έπειτα η καλύτερή της είναι να συνυπάρχει με άλλα παιδιά σε ένα καθεστώς ελεύθερου παιχνιδιού (στα όρια του συνεργατικού, αλλά σίγουρα όχι ακόμη εκεί).

Τη βλέπω από πολύ κοντά και την κοιτάω όπως δεν έχω ξανακοιτάξει πλάσμα στη ζωή μου. Την είδα να προσπαθεί να χτενιστεί, την είδα να ενοχλείται από την πρώτη μακριά τουφίτσα που έπεσε στα μάτια της, να σκανάρει τα άλλα κοριτσάκια με τις κορδελίτσες και τα κοκαλάκια τους. Την είδα, επίσης, να αντιδρά με περίσσια περηφάνια και ικανοποίηση, όταν διάφορα κοριτσάκια την πλησίασαν και την αγκάλιασαν γιατί η μπλουζίτσα της είχε επάνω το πιο χαριτωμένο ροζ κουνελάκι που υπάρχει στον πλανήτη.

Από εκεί που έβλεπα όμως, δεν είδα ποτέ να έρχεται αυτό που ξαφνικά, ροζ και ταφταδένιο, πλημμύρισε τα μάτια μου:

η Δάφνη πριγκίπισσα!

Παίζουμε πολύ συχνά σε έναν μαγικό παιδοχώρο στην Αλεξανδρούπολη, το Μήλο. Ανάμεσα στα υπέροχα παιχνίδια που έχει και – ακόμη καλύτερα- στις αφορμές για παιχνίδι, έχει μια σειρά από στολές: γιατροί, νεράιδες, μηχανικοί, υπνοβάτες, πριγκίπισσες, μάγειρες κι ό,τι άλλο χωράει η ντουλαπίτσα και ο παιδικός νους μπορεί να υλοποιηθεί ξεκινώντας από κει.

Η Δάφνη, προφανώς και παρατήρησε τα κοριτσάκια, τις αντιδράσεις του περιγύρου και ταυτίστηκε με αυτά- θέλησε να αποτελέσει κι εκείνη μέλος της ομάδας. Κι έτσι, ένα κοινό απόγευμα, κι ενώ τα μεγαλύτερα κορίτσια είχαν φύγει, χωρίς καμία διεκδίκηση πλέον στις πριγκιπικές ενδυμασίες, το μικρό μου δίχρονο Δαφνάκι, χώθηκε στο δωμάτιο, ζήτησε τη βοήθεια της συντονίστριας κι εμφανίστηκε διστακτικά μπροστά μου σα ροζ, αφράτη μαρέγκα!!!

Δεν ξέρω τι περίμενε από μένα. Ίσως να αστειευτώ; Ίσως να αδιαφορήσω; Ίσως να της κάνω ένα σχόλιο και τέλος; Ίσως αυτά θα περίμενα εγώ από μένα. Η αλήθεια πάντως απείχε.

Είδα στο παιδί μου την προσπάθεια για ένταξη, το μεγάλωμα, τη μεθόδευση, το θάρρος κι όλα τα καλά του κόσμου- πάτησα μεγαλοπρεπώς τα κλάματα από συγκίνηση και την έβγαλα καμιά 20αριά φωτογραφίες μαζεμένες.

Ακόμη τις βλέπω και βουρκώνω.

Ίσως να είναι η ψυχή μου που προσπαθεί να προλάβει τη γρηγοράδα με την οποία το 3750 γραμμαρίων και 53 εκατοστών τεράστιο μωρό μου, που μου έμοιαζε ξένο όταν το πρωτοκράτησα κι ήταν καλυμμένο με ένα ατελείωτο μαύρο χνούδι-

το παιδάκι μου που όλοι το περνούσαν για αγόρι μέχρι πριν μισό χρόνο-

το άφυλο αγγελάκι μου-

έγινε ένα ξανθούλης κορίτσαρος που άμα γουστάρει ντύνεται και πριγκίπισσα!