Όλα ξεκίνησαν με την κυριούλα στο φανάρι Τσιμισκή και Καρόλου Ντηλ που γύρισε και μου είπε-λες και έκανε εμετό από την αηδία: “Καλά… μάνα είσαι εσύ;”- αλλά… δώστε μου ένα λεπτό να σας εξηγήσω τι έγινε και φτάσαμε εκεί (στην ατάκα, όχι το φανάρι).
Είναι μέρες γιορτών κι όπως γνωρίζει όποιος μένει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, καλύτερα να βάλεις το παιδί σου σε σακούλα και να το κυκλοφορήσεις παρά σε καρότσι. Παρκαρισμένα παντού, κόσμος, νεύρα, ένταση και χώρος για να υπάρξει ένας άνθρωπος 92 πόντων ανύπαρκτος. Οπότε, τι κάνεις; Αφήνεις το καρότσι σπίτι και “δουλεύεις” αγκαλιά, μάρσιππο, ή ό,τι άλλο διαθέτεις για κουβάλημα.
Έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς με τη Δάφνη. Με ένα μικρό ξεκαθάρισμα: δε θα πηγαίναμε μακρυά, αλλά δε θα την έπαιρνα και αγκαλιά. Το παιδί μου στα δυόμισή του καταλαβαίνει μια χαρά την έννοια “έχω ένα μωρό στην κοιλιά μου” και “πονάω”, οπότε η συμφωνία έστεκε μια χαρά μεταξύ μας.
Φυσικά και κάποια στιγμή η μικρή βαρέθηκε. Καθίσαμε λίγο, χαλαρώσαμε και ξεκινήσαμε για το σπίτι μας που απείχε πεντακόσια μέτρα από εκεί όπου βρισκόμασταν. Στο φανάρι το μικρό μου σπάστηκε για άλλη μια φορά με τον κόσμο και το σκουντηξίδι οπότε ζήτησε αγκαλιά. Πολύ γλυκά της θύμισα τη συμφωνία μας. Πήγε να ηρεμήσει. Από την άλλη είχε βαρεθεί (ΌΧΙ κουραστεί- ΒΑΡΕΘΕΙ, το τονίζω) κι άρχισε- σα γνήσια φρικαλέο παιδάκι της ηλικίας της (2 1/2), να κλαίγεται και να παραπονιέται. Κι εκεί που αυστηρεύω και ετοιμάζομαι να της θυμίσω τη συμφωνία μας, πετιέται η θεούλα από δίπλα:
Καλά, μάνα είσαι εσύ; Τι σου ζητάει βρε το παιδάκι; Μια αγκαλιά σου ζητάει!
Και λες και δεν είχε πει αρκετά συνεχίζει: εμ βέβαια, εσείς οι νέες μόνο τη βόλεψή σας σκέφτεστε, ενώ εμείς θυσία γινόμασταν κλπκλπκλπ.
Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά εγώ … ορμάω.
Είμαι έξι μηνών έγκυος, μαντάμ της λέω, κι έχω πέντε μήνες αιμορραγίες.
Πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση, της έχουν πέσει τα μούτρα και μου απαντάει με ύφος βρεγμένης κι ειικρινά λυπημένης γάτας: “αχ κορίτσι μου, δε σου φαίνεται! Σε καταλαβαίνω όμως, το πέρασα, σε νιώθω”.
Όχι, δε μου ήρθε εκεί να της ρίξω μια μπουνιά- έχω πάντα μια ατάκα πιο πρόχειρη, αν όχι και πιο αποτελεσματική. Αλλά βρήκα μια καλύτερη και με αυτή θα κλείσω:
Έτσι ακριβώς: ακούστε, χαμογελάστε, νεύστε καταφατικά και μετά κάντε ό,τι σκατά σκοπεύατε να κάνετε ούτως ή άλλως.
Γιατί δε χρωστάμε τίποτα στους τρίτους για να απολογούμαστε,
γιατί κανένας δεν ξέρει τις συνθήκες ζωής μας, ούτε τι περνάμε
και γιατί τελικά ελάχιστοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι καλό είναι να το βουλώνουμε όταν δεν ξέρουμε.
Σηκώστε την ευθύνη να κάνετε αυτό που θεωρείτε σωστό για τα παιδιά σας σε πείσμα της γενικότερης βλακείας και παρεμβατισμού γύρω μας. Στο κάτω- κάτω ποιος νοιάζεται πιο πολύ για τα παιδιά μας απ’ ότι εμείς;
Σίγουρα όχι η τυχαία θε(ι)ούλα στα φανάρια, πάντως ;)