Είναι και κάτι πράγματα που δεν έχουν καθόλου βάθος, δεν αναλύονται, δεν έχουν παρακάτω, δεν οδηγούν πουθενά-
απλώς τα βλέπεις και λιώνεις:
ένα χασμουρητό … άδοντο!
ο άντρας σου με το μωρό σας αγκαλιά
η φάση που το μωρό είναι πιο μικρό από τα “αρκουδάκια” του
ένα ζευγάρι φτεράκια που αν και συνήθως αόρατα τα ακούς να φτερουγίζουν
μπουτάκια-ζάρες, ζάρες- μπουτάκια- α, ναι και μποτάκια
και γενικώς, μικρά πατουσάκια
όπως κι όλα εκείνα τα μπουσουλήματα (με αβέβαια έκβαση), τα σφηνώματα αλλά πάνω απ’ όλα τα γέλια…τα τόσα γέλια… που έφερες στη ζωή μας!
<3
Μ’ αυτά θέλω να ξυπνάω και με αυτά να κοιμάμαι. Κι ας μην είναι βαθυστόχαστα, κι ας χάνονται μαζί με τις μέρες που περνάνε, κι ας μην είναι “ιδιαίτερες περιστάσεις”.
Είναι απλώς η ζωή μου μαζί σας, οικογένειά μου!
Και δε φαντάζομαι τίποτα καλύτερο!
Πειράζει;
;)
