«Έτσι φεύγουν οι στεναχώριες, επιστρέφουν στον ουρανό»
Υπάρχουν κάποια βιβλία που σε συναντούν μόνα τους στο διάβα και κάποια που συνοδοιπόροι σε αυτό το μονοπάτι, Δάσκαλοί σου, τα συστήνουν και τα φέρνουν έτσι σιμά σου. Και γίνονται αυτά τα βιβλία, ένα από τα 4 ή 5 που κρατάς δίπλα στο κομοδίνο, έτσι για να ξεφυλλίζεις έντονες γραμμές.
Ένα τέτοιο, λοιπόν, είναι και το προτεινόμενό μας, σε μένα προτάθηκε εν είδει άσκησης, σε σας θα είναι προς τέρψιν και απόλαυση, με τον τόσο όσο προβληματισμό που επιβάλλει η ενεργοποίηση της φαντασίας. Ο τίτλος του μπορεί να σας παραπλανήσει «Από τη μέση και κάτω», δεν θα βρείτε ωστόσο μέσα κάποια απόχρωση αντίστοιχη γκρίζων ή ροζ, αλλά όλες τις αποχρώσεις του μαύρου με πινελιές εκτυφλωτικού λευκού.
Όπως ακριβώς θα τολμούσε κανείς να περιγράψει την συγγραφέα του, Μαρία Μήτσορα, μία εκπρόσωπο της underground κουλτούρας, που έχει ζήσει μια θυελλώδη ζωή. Μια όχι κανονική ζωή, από πολλές απόψεις. Το μαρτυρούν τα γραπτά της, οι εξομολογήσεις της, η όψη της, η φωνή της.
Η συλλογή Από τη μέση και κάτω συγκεντρώνει δεκαπέντε διηγήματα, τα περισσότερα από αυτά αδημοσίευτα, καινούρια και γυαλιστερά (ακόμη και αν είναι σκοτεινή η λάμψη τους). Οι ιστορίες διαδραματίζονται σε τόπους και χρόνους σχεδόν ονειρικούς. «Κάθε ιστορία μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Όπως οι γραμμές σ’ ένα ραγισμένο ταβάνι», αναφέρει η Μήτσορα στο εισαγωγικό της σημείωμα. Οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες πάντα στο σταυροδρόμι του Τυχαίου με το Προδιαγεγραμμένο, καμιά φορά τραβάνε την ουρά του Κέρβερου. Παίζουν με τη ζωή τους παίζοντας τη ζωή τους. Στο τέλος θα σπάσουν τα δεσμά των φράσεων και θα τρέξουν να κρυφτούν πάλι μέσα σε καθρέφτες.
Ξεχωρίζω με αγάπη και αστεράκια το διήγημα «Ο γάτος που δεν ξέρει χορό», όπου ο ήρωας συγχωρείται και γίνεται αποδεκτός, παρ’ όσα έχει κάνει, όταν μια κοπέλα τον ερωτεύεται. Γιατί άλλωστε «ορισμένοι δολοφόνοι είναι παιδία που δεν μεγαλώσανε»
Μπορείτε να το αγαπήσετε και σεις και να τον συγχωρήσετε ή να διαλέξετε ένα άλλο.
«Θέλω το δέρμα της για φόδρα στο μακρύ πανωφόρι μου. Θέλω τα γαλανά της μάτια να τα πίνω στο ποτήρι. Θέλω τα χείλη της ραμμένα. Ήσυχα, ήσυχα, χωρίς λόγια, θέλω να μου μάθει χορό.»
«Κάθε αρχή μου φαίνεται πιο παράξενη, πιο μυστηριώδης από το τέλος. Ήταν όμως σχετικά εύκολο να πιάσουμε κουβέντα. Γιατί αυτό δεν ήταν η αρχή, ήταν κάτι στη μέση που πλησίαζε στο τέλος»
Οι ιστορίες της Μήτσορα παίζουν με τα ζώα και τα χρώματα, με τυχαίο και το μοιραίο, με τα σημεία του σώματος και τα σημεία στίξης, με την ελεύθερη επιλογή αλλά και την έμμονη ιδέα. Όλες έχουν μια φόρτιση με ψυχαναλυτικές συνιστώσες και προτάσσουν ανοικτές ερμηνείες της δράσης και των κινήτρων των πρωταγωνιστών. Ο ήχος των λέξεων είναι η μουσική που υπνωτίζει και υποβάλλει την σκοτεινή ατμόσφαιρα.
«Για μια τέλεια φράση θα έπεφτα στα γόνατα; Ερωτηματικά εισπνέοντας, θαυμαστικά εκπνέοντας, ψάχνω τη στιγμή»
«Καθώς περνάνε τα χρόνια κι η ιδεολογική ραχοκοκκαλιά του κόσμου αδυνατίζει, σπάνια ξεχωρίζω σημαντικά καινούργια μυθιστορήματα. Τα διηγήματα όμως έχουν τη χάρη της γρήγορης ανάπτυξης, της ταχείας ανάφλεξης. Δεν ξέρω πώς ακριβώς συνέβη, πίνοντας ατέλειωτους καφέδες, δουλεύοντας από το πρωί ώς το βράδυ, να γράψω μέσα σε τρεις μήνες αυτό το βιβλίο με τα δεκαπέντε διηγήματα. Ισως ένας απατηλός συναγερμός υγείας και συγχρόνως η πρόταση να με μεταφράσουν σ’ ένα μεγάλο αμερικάνικο πανεπιστήμιο μού δημιούργησαν την αίσθηση ότι η ζωή χτυπάει πιο δυνατά την πόρτα μου…» εξομολογείται η συγγραφέας.
Διαβάστε την, απολαύστε την…
Γιατί σαν το βιβλίο, την υφή και μυρωδιά του δεν έχει…
Σας εύχομαι καλή ανάγνωση!
Μαρία Μήτσορα, Από τη μέση και κάτω
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
υ.γ1 Η Μήτσορα γνώρισε κάποια στιγμή από κοντά και τον Lou Reed, ο οποίος την αποκάλεσε «You’re a vain woman», οπότε για το μαύρο με πινελιά εκτυφλωτικού λευκού, η φωνή του είναι η μόνη που θα μπορούσε να μας συνοδέψει στην ανάγνωση. Γιατί ήταν μια perfect day…ή μπορεί και perfect night
υ.γ Ειναι στιγμές που τα υστερόγραφα περιττεύουν. Αρκεί η ίδια η στιγμή.