- ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ
Χώρος: Ο χώρος είναι διώροφος. Κάτω φιλοξενείται το καφέ, όπου κάθονται οι γονείς (ΧΩΡΙΣ διαχωριστικά αν και ΜΕ μόνιτορς για να καλύπτονται οπτικά όλοι οι χώροι) και στο βάθος, σε κάτι που μου θυμίζει «γειτονιά» ή και «αυλή» ο βασικός χώρος παιχνιδιού των μικρότερων παιδιών. Εκεί, στη μια πλευρά θα δείτε τρία τραπεζάκια το ένα δίπλα στο άλλο για παιχνίδι με κουκλόσπιτα, πλαστικά ζωάκια, σνακ, κουζινάκια, πάγκους εργαλείων, καλάθια με φουλάρια και αξεσουάρ, ένα μικρό τραμπολίνο, έναν τοίχο αναρρίχησης και χρώματα, χρώματα, χρώματα και ζωγραφιές παντού! Φελιζολένια πορτάκια, παράθυρα, τοίχους με πολύχρωμα γλυφιτζούρια, εικόνες από παιδικές ταινίες, μπαλόνια κι΄ο,τι άλλο χρειάζεται μια μικρή Αλίκη για να μεταφερθεί στη Χώρα των Θαυμάτων μαρτυρούν το μεράκι, την καλή αισθητική και τη γνώση του παιδικού κόσμου από πλευράς ιδιοκτησίας. Στον επάνω όροφο, βρίσκεται ένας ακόμη ενιαίος χώρος που προορίζεται για τα μεγαλύτερα παιδιά κι έχει ποδοσφαιράκι, hand hockey (κι όμως έτσι λέγεται επίσημα!), υπολογιστές και ένα τεράστιο μόνιτορ με joysticks μπροστά για ξέφρενο e-game τύπου wii. Στον επάνω όροφο θα ανεβείτε και για τουαλέτα.
Συντονισμός Παιχνιδιού: Τις ουκ ολίγες φορές που έχουμε επισκεφθεί το χώρο έχουμε πετύχει τη Νατάσσα η οποία είναι ειδική παιδαγωγός και παίζει με τα μικρότερα και επιτηρεί τα μεγαλύτερα, αν και όσα ανεβαίνουν στον επάνω όροφο συνήθως δεν έχουν ηλικιακά καμία τέτοια ανάγκη. Είναι ήπια κι έχει το καλό να μην παρεμβαίνει εκεί που τα παιδιά δε χρειάζονται βοήθεια. Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι έχει πάντα πολύ καλές ιδέες για ομαδικό παιχνίδι.
Καθαριότητα: Πεντακάθαρα παντού. Ναι, και η παιδική τουαλέτα.
Προσωπική Εμπειρία: Ίσως να οφείλεται στη διαρρύθμιση του χώρου, ίσως απλώς να αντανακλάται η γλυκιά προσωπικότητα του ιδιοκτήτη, αγαπάμε κύριο Ηλία, πάντως ο χώρος δικαιολογεί πλήρως το όνομά του. Είναι σίγουρα μια αγκαλιά για τα παιδιά, κυρίως τα μικρότερα. Δεν έχει τύχει ποτέ να έρθουμε και να μη βρει η Δάφνη κάποιο παιδί να παίξει, ούτε έχει τύχει ποτέ τα μεγαλύτερα να είναι σε τόσο πολεμοχαρή διάθεση που τα μικρά να νιώσουν (τα ίδια ή εμείς οι γονείς τους) ότι απειλούνται. Αντιθέτως. Το μέρος έχει vibes γνωριζόμαστε και παίζουμε μαζί. Τα παιδιά- ακόμη και τα πολύ μικρά- κάνουν απόπειρες να ανταλλάξουν ονόματα, να μιλήσουν μεταξύ τους. Συνεργάζονται παίζοντας με τα κουκλόσπιτα, παίζουν μαζί μουσική με τα ξυλοφωνάκια και τα ντεφάκια τους, «μαγειρεύουν» και «μαστορεύουν» συνήθως φτιάχνοντας παρεούλες. Δεν έχω πετύχει ποτέ δύο παιδάκια να τσακώνονται για το ποιο θα μπει στο τραμπολίνο ή θα πρωτοσκαρφαλώσει στον τοίχο αναρρίχησης, μιας και ο χώρος καλεί το παιδί να τον ανακαλύψει κι όχι να τον ρημάξει εκτονώνοντας όλα τα νεύρα που η πόλη, ο χειμώνας ή ό,τι άλλο του δημιουργεί. Δε θα μου διέφευγε μια τόσο σημαντική λεπτομέρια όσο ότι η Δάφνη αγκαλιάζει τη Νάτασα, συντονίστρια παιδαγωγό, κάθε φορά που τη βλέπει, ότι νιώθει άνετα και ζητάει μόνη της ό,τι θέλει από την Κατερίνα (με την οποία συνωμοτεί και προκειμένου να εξασφαλίσει το εξτρά μπισκοτάκι) ή το ότι δε νιώθει κανένα φόβο για τον κύριο Ηλία, ενώ γενικώς είναι επιφυλακτική με τους άντρες.
Με μια λέξη ΑΓΑΠΑΜΕ.
(Δεν αντέχω, θα το προσθέσω: ξέρω ότι είμαι έγκυος και η γνώμη για τα βρώσιμα δε λαμβάνεται σοβαρά υπόψη αλλά τονίζω ότι το τοστάκι στο εν λόγω μέρος είναι κολασμένο και μονίμως τρώω το μισό της Δάφνης ;) )
Αν χρειάζεστε κι άλλες πληροφορίες, εδώ θα τις βρείτε!
