- ΠΑΙΔΟPOLIS στο εμπορικό κέντρο Πλατεία
Χώρος: Μεγαλούτσικος, ντυμένος κυρίως με «φουσκωτά» παιχνίδια, τσουλήθρα, πλέγματα, τουνελάκια, μπάλες και τσουληθράκι για τα μικρούλια. Επίσης, στην είσοδό του υπάρχουν κάποια παιχνίδια που αγαπούν τα παιδάκια προσχολικής ηλικίας, όπως κουζινάκι με φρουτάκια, ένας πάγκος με εργαλεία και δυό- τρία τραπεζάκια για ζωγραφική, κατασκευές ή φαγητό. Οι γονείς κάθονται είτε μέσα στο καφέ, είτε έξω από αυτό σε περίπτωση που είναι καπνιστές.
(οι μπάλες υπάρχουν αλλά δεν είναι “θάλασσα” όπως στη φωτογραφία και οι τοιχογραφίες έχουν αντικατασταθεί με μια σειρά ραφάκια που φιλοξενούν παιχνίδια)
Συντονισμός παιχνιδιού: Από δύο ή και τρεις κοπέλες, με μακράν κορυφαία την Κωνσταντίνα (βλέπε μακρύ μαλλί θανατηφόρο), με παιδαγωγικές γνώσεις που καλύπτουν τα τρία πόστα στα οποία χωρίζεται ο χώρος (κατασκευή με πλέγματα και τσουλήθρες για τα μεγαλύτερα- φουσκωτός μηχανισμός αναπήδησης – γωνίτσα με τα μικρότερα). Ατού του χώρου, για πολλούς γονείς, η δυνατότητα φύλαξης του παιδιού (άνω των τριών) στο χώρο.
Καθαριότητα: Ο χώρος είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο σε αντίθεση με τις παιδικές τουαλέτες τις οποίες ουδέποτε έχω πετύχει καθαρές. Έχει πολλές λεκανίτσες μπροστά από τις οποίες έχει συνήθως κατουρηματάκια ενώ μέσα στις λεκάνες έχει συχνά κακά που δεν έχουν καθαριστεί επαρκώς.
Προσωπική εμπειρία: Συνήθως πηγαίνω μόνη μου, οπότε η προσοχή μου μοιράζεται ανάμεσα στα μόνιτορς (κάτι που με ενοχλεί μιας και έχω παιδί δυόμιση χρονών και προτιμώ να το βλέπω απευθείας κι όχι μέσω οθόνης) και στο κινητό ή υπολογιστή ή βιβλίο μου. Από εκεί βλέπω τη Δάφνη να εκτονώνεται σωματικά αλλά να δυσκολεύεται να «συνδεθεί» με άλλα παιδιά για να παίξει, με αποτέλεσμα να την παραλαμβάνω κατάκοπη μεν αλλά χωρίς κάποια καινούρια δεξιότητα, γνώση ή πηγή ενδιαφέροντος. Ίσως, το γεγονός ότι ηλικιακά συναντάμε μεγαλύτερα παιδιά να είναι το κλειδί της απάντησης, αν κι αυτό δεν έχει αποτελέσει πρόβλημα σε άλλους χώρους, κάτι που μπορούν να επιβεβαιώσουν ουκ ολίγες κοπέλες εργαζόμενες σε παιδοχώρους που έχουμε επισκεφθεί. Ο λόγος πάντως που δε θα ξαναπατήσω εκεί, και το γράφω τόσο κατηγορηματικά όσο το ζω, είναι ο εξής: βλέπω από τα μόνιτορς τη Δάφνη να είναι κόκκινη και να κλαίει κι ένα κορτσούδι- υπάλληλο να προσπαθεί να την ησυχάσει. Ξέροντας ότι το παιδί μου δεν κλαίει παρά μόνο όταν πονάει πολύ, μπαίνω μέσα τρέχοντας. «Τι έγινε;!», ρωτάω την κοπέλα. «Να σας πω…», πάει να πει. Στο μεταξύ ανοίγει η Δάφνη το στόμα της πάνω στην ανακούφιση που με είδε και … τρέχει αίμα. Φρίττω αλλά συγκρατούμαι. «Τρέχει αίμα από το στόμα της», της λέω επιτακτικά, «μη μου πεις, δείξε μου». Με πηγαίνει στην τσουλήθρα και μου δείχνει έναν μεταλλικό κρίκο από αυτούς που συγκρατούν την κατασκευή που έχει λίγο λασκάρει και «παίζει». «Τσουλούσε από δω και έφυγε λίγο πλάγια καιιιιι ……σκίστηκε η γλώσσα της.»
Οκ. Αν είστε μαμάδες, δε χρειάζονται λόγια. Καταλαβαίνετε πως ένιωσα. (Αν δεν είστε, γιατί στο καλό το διαβάζετε αυτό;!! :) ). Και πάλι συγκρατήθηκα, όμως. Τσέκαρα το στόμα της, είδα ένα μικρό κοψιματάκι στη γλώσσα, δεν το θεώρησα επικίνδυνο, δεν πίστεψα ότι η κοπέλα μπορούσε να έχει κάνει κάτι για να το αποτρέψει. Το πρόβλημα ήταν με την κατασκευή και το λασκαρισμένο μεταλλικό της κρίκο. Φωνάζω τον υπεύθυνο. Του το δείχνω με ύφος αυστηρό, αλλά όχι υστερικό. «Αν το δικό μου παιδί που είναι τόσο σκληραγωγημένο κόπηκε και κλαίει, ένα άλλο μπορεί να έχει σοβαρότατο πρόβλημα του εξηγώ». «Δέχομαι ελέγχους και τους περνάω κανονικά», μου απαντάει ο κύριος ιδιοκτήτης. Λες και τον απείλησα με μήνυση! Εγώ του μίλησα ήρεμα, επεξηγηματικά κι αυτός μου απαντάει τυπικά χωρίς ίχνος συμπάθειας γι’ αυτό που συνέβαινε… Την ψωνίζω και αφήνω τη Δάφνη άλλα πέντε λεπτά να παίξει και τη μαζεύω να φύγουμε. Ζητάω λογαριασμό κι ο ΘΕΟΥΛΗΣ μου χρεώνει το τσάι που είχα πάρει. «Η είσοδος της μικρής;», ρωτάω το σερβιτόρο απίστευτα θιγμένη για το χειρισμό. «Κερασμένο», μου απαντάει. Κι αναρωτιέμαι: ΡΕ άνθρωπε, ήρθα στο μαγαζί σου, φεύγω πριν περάσουν 60 λεπτά γιατί το παιδί μου έσκισε τη γλώσσα του στον παλιολασκαρισμένο κρίκο σου κι εσύ με βάζει να πληρώσω 3,50€ το τσάι μου; Πόσο γαϊδούρι πια;!
Και εκεί τελείωσε η σχέση μας με τον παιδότοπο ΠΑΙΔΟPOLIS. Και δε θα έλεγα πως μου έλειψε, αν και μέχρι να βρω έναν καλύτερο τα χέρια μου ήταν λίγο πιο δεμένα, οφείλω να παραδεχτώ.
Για να ξέρετε ότι έχω κάνει την έρευνά μου, θα σας πω ότι είναι ο μόνος παιδότοπος στη Θεσσαλονίκη για τον οποία έχω πετύχει “καταγγελία” μαμάς ότι δεν πρόσεξαν το νηπιάκι της επαρκώς, με αποτέλεσμα να το βρουν να κυκλοφορεί μόνο του στο χώρο του εμπορικού- προσωπικά, το θεωρώ πιθανό (όπως κι όλα σε αυτή τη ζωή) αλλά δεν έχω διαπιστώσει κάποιο τέτοιο κενό στην ασφάλεια ή στο σύστημα φύλαξης του προσωπικού γι΄αυτό και δε σας το λινκάρω.
Για περισσότερες πληροφορίες να και το σαιτ τους!
