Το Ρόδι- Παιδότοποι Θεσσαλονίκης (Τσιμισκή)

2. ΤΟ ΡΟΔΙ

Χώρος: Μεγάλος και χωρίζεται σε τρία τμήματα. Μπροστά,  εντελώς ξεχωριστά, υπάρχουν κουζινάκια και πάγκοι εργαλείων, τσουληθράκι με μπαλίτσες κι άλλα παιχνιδάκια για τα πιο μικράκια. Στη μέση υπάρχει μια σύνθετη κατασκευή με πλέγματα, μεγάλη τσουλήθρα, μπάλα για σκαρφάλωμα και πίσω ένα μεγάλο φουσκωτό για αναπήδηση, ελεύθερος χώρος για τρέξιμο και χορό, κυνηγητό και δύο τραπεζάκια για τις μικρές πεινασμένες κοιλίτσες. Οι γονείς κάθονται είτε σε έναν καναπέ μέσα στον παιδότοπο, είτε σε τραπεζάκια πίσω από το γυάλινο διαχωριστικό (χωρίς απευθείας οπτική επαφή με τα βλαστάρια).

ροδιπηγή φωτό

Συντονισμός παιχνιδιού: Πέτυχα δύο κοπέλες, ευγενέστατες και γλυκύτατες με τις οποίες δεν κατάφερα να μιλήσω παραπάνω. Ωστόσο μου φάνηκαν καταρτισμένες και με πολύ σωστό χειρισμό των μικρότερων παιδιών. Καλύπτουν τα δύο βασικά πόστα: μια το μπροστινό για τα μικρά και μια το πίσω για τα μεγαλύτερα. Ο ρόλος τους μοιάζει να είναι αυτός της επίβλεψης των μεγαλύτερων και “προστασίας” των μικρότερων κι όχι ιδιαίτερα η δημιουργική τους απασχόληση.

Καθαριότητα: Όλος ο χώρος ήταν καθαρός με μια ενοχλητική για την εγκυμονούσα ύπαρξή μου μυρωδιά πλαστικού. Οι τουαλέτες σε μέτρια κατάσταση (μιλάω πάντα για τις παιδικές) με χαρτιά πεταμένα κάτω και μέσα κι ατράβηχτα καζανάκια, κάτι όχι σπάνιο όπου συχνάζουν παιδιά.

Προσωπική εμπειρία:. Το Ρόδι, όντας ένας μεγάλος παιδότοπος, μάλλον έλκει τα μεγαλύτερα παιδιά που βρίσκουν επαρκή χώρο κυρίως για να εκτονωθούν σωματικά. Τα ερεθίσματα για συνεργατικό παιχνίδι μοιάζουν λιγότερα ενώ σίγουρα μεγάλο ατού είναι για κάποιους η δυνατότητα φύλαξης του παιδιού. Από την άλλη, ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο για κάποιους γονείς ή για ένα πάρτυ. Σίγουρα, ένα πολύ ευχάριστο γεγονός είναι ότι στο χώρο που παίζουν τα παιδιά ακούγεται σχεδόν συνέχεια μουσικούλα, αν και ξεκάθαρα υπερισχύουν οι φωνές και η φασαρία. Κάτι με τρόμαξε στο περιβάλλον και στο στήσιμό του πάντως και δε θέλησα να ξαναπάω: έστειλα το ιππικό με τη Δάφνη (aka γιαγιά). Γύρισε κι εκείνο κατατροπωμένο. Ούτε το καρτελάκι που μας έδωσαν – βάσει του οποίου στις τέσσερις επισκέψεις η πέμπτη δώρο- δε μας έπεισε να ξαναπάμε. Ίσως όταν μεγαλώσουμε κι αγριέψουμε κι εμείς ;)

Προσωπική εμπειρία 2- ένα χρόνο μετά: Είμαστε με τη Δάφνη στο Ρόδι. Όλα καλά, παιδιά ελάχιστα, κοπέλα μία. Εμφανίζεται ζευγάρι με κοριτσάκι γύρω στα έξι, αγοράκι στα τρία, λίγο μικρότερο από τη δικιά μου. Ξεκινάνε να παίζουν τα κορίτσια μέχρι που η Δάφνη αποφασίζει να παίξει μπροστά. Αυτό πάνω στην αλλαγή βάρδιας: έφευγε η μια κοπέλα ερχόταν η άλλη. Το αγοράκι -που έχει περισσότερο τζελ από τραγουδιστή ποπ του ’80 στο κεφάλι του- ξαφνικά αντιλαμβάνεται την παρουσία της και χωρίς πολλά- πολλά μετατρέπεται στο απόλυτο βαμπίρ και κυριολεκτικά κοντεύει να της ξεριζώσει το μάγουλο. Η άλλη μέσα στην αγαθοσύνη της ούτε το ‘χει δει να έρχεται κα της έρχεται νταμπλάς, κλαίει με δάκρυα να εκτινάσσονται από τις κόγχες των ματιών της και το μάγουλό της είναι διπλάσιο, μελιτζανί και πάλεται. Η κοπέλα που φεύγει έρχεται και μου ψιθυρίζει πως το συγκεκριμένο παιδάκι το κάνει κατ’επανάληψη. Οι γονείς του το ξέρουν, όλοι στο Ρόδι το ξέρουν. Λεπτά μετά έρχεται η ιδιοκτήτρια που με ακούει να καθησυχάζω το παιδί μου. “Έτσι όπως της τα λέτε, δε θα θέλει να ξανάρθει. ” Απόρησα πως αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα, αλλά δεν το συνέχισα. Είχα σημαντικότερο μέτωπο ανοιχτό. “Τι δωράκι να σου κάνω να αισθανθείς καλύτερα;”, ρωτάει η διόλου συμπαθής ιδιοκτήτρια τη Δάφνη. Μαλακώνω. “Εκείνο το μπαλόνι”, καταφέρνει να πει μέσα από κλάματα η δικιά μου. “Α, εκείνο δε βγαίνει από κει. Είναι διακόσμηση”. Ήταν πράγματι δεμένο. Με σελοτέιπ. Στον τοίχο.

Δε θυμάμαι τι άλλο έγινε μετά αλλά θυμάμαι τι έγινε μετά το μετά.

Δεν ξαναπατήσαμε.

*Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, αν θυμάμαι το περιστατικό ένα χρόνο μετά κι ακόμη με νοιάζει, θα το γράψω. 20/10/2016 σήμερα που κάνω αυτή την προσθήκη. What goes around comes around, Ρόδι.

Δείτε κι εδώ για εξτρά πληροφορίες!

 

RelatedPost

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια Παναγιωτοπούλου είναι Επικεφαλής του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης, ένα δίκτυο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με φορέα υποδοχής το Δήμο Θεσσαλονίκης, καθημερινά 8-11 εργάζεται ως ραδιοφωνική παραγωγός στον 89 Rainbow, ενώ τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, Κύπρο και ΗΠΑ. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 12, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 9, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. ενώ το οικογενειακό πανδαιμόνιο συμπληρώνουν με επιτυχία ο γάτος Σουψόν, 3 και ο σκύλος Μότσι, 1. Διαβάζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, δυστυχώς καπνίζει και αν ήταν πλούσια θα είχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα δέκα τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

Σχολίασε πρώτος