Είπα κι εγώ να κάνω το πασίγνωστο πλέον μερεντόψωμο , μιας και θα πήγαινα στους δικούς μου ,για τα γενέθλια του μπαμπά μου. Εύκολο , γρήγορο κι εντυπωσιακό ταιριάζει σε όλες τις περιστάσεις.
Και πάνω που το έχω στήσει στο τραπέζι ανάμεσα στα ‘ουάου’ όλης της οικογένειας, με σκοπό να το φωτογραφίσω … τσούπ!
..έρχεται ο ανιψιός μου και τραβάει ένα κομμάτι..
Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ξενέρωνα τη ζωή μου, θα μούτρωνα και μου άναβαν τα λαμπάκια. Σε αυτό το σύμπαν είπα να το ξανασκεφτώ λίγο πριν αντιδράσω. Κι έτσι κατάφερα να δω την τελειότητα του μερεντόψωμου μου. Αυτού που έβαζα τα υλικά στο μπόλ και τα άπλωνε η κόρη μου σε όλο το πάτωμα για να παίξει, που το ζύμωνα ενώ παράλληλα μαγείρευα για να φάμε, που το άφηνα να φουσκώσει 30 λεπτά κι έτρεχα να προλάβω να κάνω μπάνιο τα παιδιά , που το έβαζα στο ταψί και με τραβούσε ο γιος μου και παραλίγο να μου πέσει , που το πηγα από το ένα σπίτι στο άλλο, που το λιγουρεύτηκε ο ανιψιός μου και το άρπαξε, που το καταχάρηκαν τα παιδιά, που το έβγαλα φωτογραφία κουτσό με κομμένο το ένα του κομμάτι , που δε μοιάζει σε τίποτα με αυτό που έπρεπε να είναι , που το έκανα γιατί είναι παμφθηνο και δεν έιχα λεφτα να πάρω κουβερτούρες για να κάνω τούρτα στον μπαμπά μου..
Είναι το δικό μας κουτσό μερεντόψωμο που αντικατοπτρίζει τη ζωή μας ολόκληρη. Με τα έτσι και τα αλλιώς της, τα άσχημα και τα ωραία της , με τις καθημερινές δυσκολίες αλλά και χαρές , με τη μητρότητα να τραμπαλίζεται με την καριέρα ,την προσωπική ζωή τους φίλους και πολλά ακόμα, με τα όλα μας.
Και κάπως έτσι το αγάπησα και το έβγαλα τελικά φωτογραφία ακριβώς όπως ήταν. Ολόγλυκο και ολόδικο μας, σαν τη ζωη μας..
;)
πως έπρεπε να είναι : 
…και πως έιναι: 
