Γιατί…fatale?

Το mom είναι ξεκάθαρο. Έγινα μάνα και, σαν να μην έφτανε αυτό, πήγα και το ξανάκανα. Το fatale όμως, τι φάση; (Παρεμπιπτόντως, διαβάζεται φαταλ, δεδομένου ότι τα ιταλικά μου -φατάλε- δεν τα πολυδουλεύω.)

Το fatale αντικατοπτρίζει όχι τόσο τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, όσο τον τρόπο που τα χειρίζομαι.

Βλέπω, ας πούμε το άρθρο της Γεωργίας για τα πιτσιρίκια που έχουν μουτζουρώσει το σύμπαν με τα χειρότερα δυνατά υλικά (κάποια οργανικά, αυτό σας λέω μόνο) και για δύο μέρες βρίσκομαι να απολογούμαι και να απαντώ σε σχόλια του τύπου “Εσκομπάρ;!;! Το μωρό;;;;; Ντροπή!!!  ή “όλα τα μωράκια είναι έτσι κι αυτό δεν τα κάνει καθόλου ζωντόβολα όπως γράφει στον τίτλο του άρθρου η συντάκτριά σας”.  Εμένα πάλι η αντίδρασή μου είναι το ξέφρενο γέλιο και απορρέουσα η ατάκα παρουσίασης «εντατική αντισύλληψη τώρα!». Από τις «μανούλες» που το διαβάζουν, στις μισές έρχεται τάση εμετού: μα είναι τόσο γλυκούλια, τόσο αξιολάτρευτα τα μωράκια. Δε βαριέσαι που μου έκανε τη βιβλιοθήκη (την ποια;; πάμε ξανά) που μου έκανε την κουζίνα σκατά (κυριολεκτώ), κοίτα το κοίτα το τι φατσούλα έχει!

Τι φατσούλα έχει δηλαδή μαντάμ, αν όχι για πνίξιμο. (και κάπου εδώ αποχωρούν μαζικά κι οι υπόλοιπες «μανούλες» οργισμένες, μαρκάροντας το όνομά μου- ξεκάθαρα προς αποφυγ-e- και κάποιες τηλεφωνώντας στο χαμόγελο του παιδιού και καταγγέλοντάς με ως δυνάμει «πνίχτρια βρέφους»);

Φατάλ.

olia panagiotopoulou

Ο κυνισμός, η νταρκίλα, ο σαρκασμός δεν έχουν θέση στην ελληνική σκηνή των μαμαδίστικων ιστολογίων ή ομάδων- σε εξισώνουν με κακιά μάνα τέλος.

Γράφει η άλλη καλή κυρία : «νόμιζα ότι η γειτόνισσά μου ήταν τρελή αλλά είναι κι επικίνδυνη! ουρλιάζει στο παιδάκι της που ούτε παιδικό δεν πάει ότι θα το πνίξει» και της γράφω εγώ σχόλιο : «α! δεν ήξερα ότι μένεις από κάτω μου!» και η τύπισσα με μπλοκάρει!

Ρωτάει μια καλή φίλη : «θα αφήνατε τα (μικρά) παιδιά σας μόνα στο σπίτι;» και απαντάει μια άλλη υπέροχη, σίγουρα, κυρία : «εγώ ξέρω μια που αφήνη την κόρη της την καθειστερημένει και πάει για ποτά»!!!

Ζητάει βοήθεια μια λεχώνα και η άλλη καταπληκτική κυρία της λέει «δώσε στήθος» (όχι «θήλασε», όχι «αγκάλιασε» , «τάισε», «ηρέμησε», «έλα κοντά» αλλά «δώσε στήθος»- επιτακτικά και σαν να είναι κάτι που το δίνεις και το παίρνεις πίσω χωρίς προσωπική εμπλοκή!).  Και γράφω άρθρο « Στήθος ή μπούτι» και με διαγράφουν από την ομάδα!

Για να μη μιλήσω καν για την περίπτωση του «κωριτσγια, ο μιρκώς έχη κάτοι κοκινα στα αυτγιά του; ξέρη καμοια τη είνε;». Κι όχι, δε φταίει η αυτόματη διόρθωση που έχει λιποθυμήσει αν όχι κάνει χαρακίρι.

Τρία χρόνια τώρα, που τρέχω το σαιτ, ειλικρινά μόνο σεμεδάκια ισιώνω: τέτοια καλοσύνη. Ελάχιστες φορές έχω παρέμβει κι αυτές τόσο ήπια που ούτε καλσόν από ιστό αράχνης δε θα τάραζα.

Οπότε τρία χρόνια μετά, εσείς αναρωτιέστε γιατί φατάλ κι εγώ αναρωτιέμαι τελικά γιατί όχι.

Γιατί φοβάμαι να αφήσω αχαλίνωτο όλο μου το … φαταλίκι; Τον κυνισμό μου και το μαύρο χιούμορ μου: εργαλεία απίστευτα χρήσιμα για να μη με συνθλίβει συναισθηματικά η πραγματικότητα;

Την έλλειψη αποδοχής: αυτό φοβάμαι, αν θέλω να απαντήσω ειλικρινά.

Τρία χρόνια μετά όμως απελευθερώνομαι. Φωνές σαν τη δική μου δε θα είναι ποτέ κυρίαρχες: πάντα θα κόβει περισσότερα εισητήρια το ποστ με τίτλο «είναι αμαρτία το σεξ την Σαρακοστή;» από το δικό μου «Ο λεβέντης Δάφνη», η συνταγή για τέλειο μερεντόψωμο από τη συνταγή της Μιρέλλας, η μουσική της σειράς από τη μουσική της Αθανασίας, το κοσμικό ρεπορτάζ απ’ ότι εκείνο για το βιβλίο της Καλλιόπης κ.ο.κ .

Κι υπάρχει κάτι υπέροχα απελευθερωτικό σε αυτό, το οποίο αγκαλιάζω άφοβα πλέον.

Στον αέρα έξαλλης εσωτερικής χαράς κι ελευθερίας που καταφέρνω να αναπνεύσω μετά από αρκετό καιρό άπνοιας, λέω να πάψω να απολογούμαι ή να αγχώνομαι για τα καλσόν που μπορεί να βρεθούν πιασμένα στη φατάλ πλευρά των πραγμάτων.

Αλλά ξέρετε κάτι; Είναι σα να σας ρίχνω προσεχώς ενώ μπορώ να σας αφήσω να δείτε την ταινία. Είναι που χρειαζόμουν όμως κάπου ένα τέτοιο κείμενο. Ας το πούμε κείμενο αναφοράς – ένα μικρό womanifesto στη fatale εκδοχή του- κι ας κλείσουμε για την ώρα το θέμα.

Και κάτι τελευταίο-

Μπορεί να μην είμαστε οι περισσότερες και οι περισσότεροι αλλά δεν είμαστε καθόλου λίγες ή λίγοι.

 

Την αγάπη μου (αρκεί να μην την εντάξετε στην έκφραση αγάπη μόνο- ευχαριστώ).

 

RelatedPost

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια ειναι PR specialist και εργαζεται ως Project Manager στην Κοινωφελη Επιχείρηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενω τα τελευταία δωδεκα χρονια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 9, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 6, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. Διαβαζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, μετακινείται με ποδήλατο, καπνίζει και αν ηταν πλούσια θα ειχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα εξι τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

4 Σχόλια

  • Georgia
    Απάντηση Μαρτίου 25, 2015

    Georgia

    ρεεεεεεεεε σοβαρά μιλάς τώρα;;;;;;
    πω πω με έβαλες σε σκέψεις!
    καλά, θα πάρω δυο ανάσες, θα πιω ένα ποτήρι νερό και θα μου περάσει.
    Δις ιζ δε μάρκετινγκ που λέει κι ο Πανούσης.

    • Olia
      Απάντηση Μαρτίου 26, 2015

      Olia

      Φίλη, αυτό είναι λαιτάκι! Που να ξερες τι έχω ακούσει για το ότι πλάι σε στήλη για την παιδική ψυχολογία μπορεί να υπάρχει στήλη για κοκτέιλς! κι όλο αυτό γιατί; Γιατί ο τίτλος του σαιτ έχει τη λέξη mom άρα όλες πρέπει όχι μόνο να είμαστε μαμάδες, αλλά κι ενός τύπου μαμάδες και το site να έχει αποκλειστικά “μαμαδίστικο” περιεχόμενο! Fucking paranoid!

  • Avatar
    Απάντηση Απριλίου 3, 2015

    Melina

    Αν η αυθεντικότητα είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ακρωτηριαστεί στο βωμό της αποδοχής.
    Στη φατάλ εκδοχή μιας mom σαν αυτή που πρεσβεύεις & είσαι, δε χωράει ακρωτηριασμός, γιατί μετά η πραγματικότητα θεωρείται μη βιώσιμη.
    Βαθιά μέσα σου ξέρεις τι πρέπει να πεις, μη φοβάσαι να το γράψεις, έχεις ξεπεράσει πλέον το αναγνωριστικό στάδιο …πάνε 3 χρόνια !
    Από δω και πέρα αυτή η πορεία θα κάνει το ξεσκαρτάρισμα και οι φατάλ -όσες είμαστε –θα μείνουν
    Count me in ! (και έξω από σχόλια σα κι αυτή που σε μπλόκαρε ! … πολύ καλά σου έκανε να πεις κι ευχαριστώ )

    • Olia
      Απάντηση Απριλίου 3, 2015

      Olia

      είναι δύσκολο και σκληρό να δέχεσαι τα πυρά- κι όταν μειοψηφείς, οι αντίθετες φωνές πληθαίνουν, το κολύμπι στο ρεύμα κόντρα σε κουράζει και πριν το καταλάβεις συμβιβάζεσαι με το να λες συγκαλυμμένα την άποψή σου. και μετά αναρωτιέσαι γιατί ο χώρος που έφτιαξες για να είσαι καλά δε σε γεμίζει… κάλλιω αργά παρά ποτέ ωστόσο και το πλήρωμα του χρόνου με επανέφερε στα σύγκαλά μου. Και ναι, εντέλει, λέω κι ευχαριστώ :)

Απάντηση