Γιατί…fatale?

Το mom είναι ξεκάθαρο. Έγινα μάνα και, σαν να μην έφτανε αυτό, πήγα και το ξανάκανα. Το fatale όμως, τι φάση; (Παρεμπιπτόντως, διαβάζεται φαταλ, δεδομένου ότι τα ιταλικά μου -φατάλε- δεν τα πολυδουλεύω.)

Το fatale αντικατοπτρίζει όχι τόσο τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, όσο τον τρόπο που τα χειρίζομαι.

Βλέπω, ας πούμε το άρθρο της Γεωργίας για τα πιτσιρίκια που έχουν μουτζουρώσει το σύμπαν με τα χειρότερα δυνατά υλικά (κάποια οργανικά, αυτό σας λέω μόνο) και για δύο μέρες βρίσκομαι να απολογούμαι και να απαντώ σε σχόλια του τύπου “Εσκομπάρ;!;! Το μωρό;;;;; Ντροπή!!!  ή “όλα τα μωράκια είναι έτσι κι αυτό δεν τα κάνει καθόλου ζωντόβολα όπως γράφει στον τίτλο του άρθρου η συντάκτριά σας”.  Εμένα πάλι η αντίδρασή μου είναι το ξέφρενο γέλιο και απορρέουσα η ατάκα παρουσίασης «εντατική αντισύλληψη τώρα!». Από τις «μανούλες» που το διαβάζουν, στις μισές έρχεται τάση εμετού: μα είναι τόσο γλυκούλια, τόσο αξιολάτρευτα τα μωράκια. Δε βαριέσαι που μου έκανε τη βιβλιοθήκη (την ποια;; πάμε ξανά) που μου έκανε την κουζίνα σκατά (κυριολεκτώ), κοίτα το κοίτα το τι φατσούλα έχει!

Τι φατσούλα έχει δηλαδή μαντάμ, αν όχι για πνίξιμο. (και κάπου εδώ αποχωρούν μαζικά κι οι υπόλοιπες «μανούλες» οργισμένες, μαρκάροντας το όνομά μου- ξεκάθαρα προς αποφυγ-e- και κάποιες τηλεφωνώντας στο χαμόγελο του παιδιού και καταγγέλοντάς με ως δυνάμει «πνίχτρια βρέφους»);

Φατάλ.

Ο κυνισμός, η νταρκίλα, ο σαρκασμός δεν έχουν θέση στην ελληνική σκηνή των μαμαδίστικων ιστολογίων ή ομάδων- σε εξισώνουν με κακιά μάνα τέλος.

Γράφει η άλλη καλή κυρία : «νόμιζα ότι η γειτόνισσά μου ήταν τρελή αλλά είναι κι επικίνδυνη! ουρλιάζει στο παιδάκι της που ούτε παιδικό δεν πάει ότι θα το πνίξει» και της γράφω εγώ σχόλιο : «α! δεν ήξερα ότι μένεις από κάτω μου!» και η τύπισσα με μπλοκάρει!

Ρωτάει μια καλή φίλη : «θα αφήνατε τα (μικρά) παιδιά σας μόνα στο σπίτι;» και απαντάει μια άλλη υπέροχη, σίγουρα, κυρία : «εγώ ξέρω μια που αφήνη την κόρη της την καθειστερημένει και πάει για ποτά»!!!

Ζητάει βοήθεια μια λεχώνα και η άλλη καταπληκτική κυρία της λέει «δώσε στήθος» (όχι «θήλασε», όχι «αγκάλιασε» , «τάισε», «ηρέμησε», «έλα κοντά» αλλά «δώσε στήθος»- επιτακτικά και σαν να είναι κάτι που το δίνεις και το παίρνεις πίσω χωρίς προσωπική εμπλοκή!).  Και γράφω άρθρο « Στήθος ή μπούτι» και με διαγράφουν από την ομάδα!

Για να μη μιλήσω καν για την περίπτωση του «κωριτσγια, ο μιρκώς έχη κάτοι κοκινα στα αυτγιά του; ξέρη καμοια τη είνε;». Κι όχι, δε φταίει η αυτόματη διόρθωση που έχει λιποθυμήσει αν όχι κάνει χαρακίρι.

Τρία χρόνια τώρα, που τρέχω το σαιτ, ειλικρινά μόνο σεμεδάκια ισιώνω: τέτοια καλοσύνη. Ελάχιστες φορές έχω παρέμβει κι αυτές τόσο ήπια που ούτε καλσόν από ιστό αράχνης δε θα τάραζα.

Οπότε τρία χρόνια μετά, εσείς αναρωτιέστε γιατί φατάλ κι εγώ αναρωτιέμαι τελικά γιατί όχι.

Γιατί φοβάμαι να αφήσω αχαλίνωτο όλο μου το … φαταλίκι; Τον κυνισμό μου και το μαύρο χιούμορ μου: εργαλεία απίστευτα χρήσιμα για να μη με συνθλίβει συναισθηματικά η πραγματικότητα;

Την έλλειψη αποδοχής: αυτό φοβάμαι, αν θέλω να απαντήσω ειλικρινά.

Τρία χρόνια μετά όμως απελευθερώνομαι. Φωνές σαν τη δική μου δε θα είναι ποτέ κυρίαρχες: πάντα θα κόβει περισσότερα εισητήρια το ποστ με τίτλο «είναι αμαρτία το σεξ την Σαρακοστή;» από το δικό μου «Ο λεβέντης Δάφνη», η συνταγή για τέλειο μερεντόψωμο από τη συνταγή της Μιρέλλας, η μουσική της σειράς από τη μουσική της Αθανασίας, το κοσμικό ρεπορτάζ απ’ ότι εκείνο για το βιβλίο της Καλλιόπης κ.ο.κ .

Κι υπάρχει κάτι υπέροχα απελευθερωτικό σε αυτό, το οποίο αγκαλιάζω άφοβα πλέον.

Στον αέρα έξαλλης εσωτερικής χαράς κι ελευθερίας που καταφέρνω να αναπνεύσω μετά από αρκετό καιρό άπνοιας, λέω να πάψω να απολογούμαι ή να αγχώνομαι για τα καλσόν που μπορεί να βρεθούν πιασμένα στη φατάλ πλευρά των πραγμάτων.

Αλλά ξέρετε κάτι; Είναι σα να σας ρίχνω προσεχώς ενώ μπορώ να σας αφήσω να δείτε την ταινία. Είναι που χρειαζόμουν όμως κάπου ένα τέτοιο κείμενο. Ας το πούμε κείμενο αναφοράς – ένα μικρό womanifesto στη fatale εκδοχή του- κι ας κλείσουμε για την ώρα το θέμα.

Και κάτι τελευταίο-

Μπορεί να μην είμαστε οι περισσότερες και οι περισσότεροι αλλά δεν είμαστε καθόλου λίγες ή λίγοι.

Την αγάπη μου (αρκεί να μην την εντάξετε στην έκφραση αγάπη μόνο- ευχαριστώ).