Τείνω να θυμάμαι τις υπέροχες καθημερινές στιγμές, αλλά ρώτα με που ήμουν πέρυσι την … πρωτοχρονιά ας πούμε και δεν έχω ιδέα.
Έτσι και σήμερα.
25η Μαρτίου 2015– εθνική και θρησκευτική εορτή: το ξεκίνημα της επανάστασης, της πορείας προς την ελευθερία (σόρυ κιόλας αν το λεω λίγο ξερά αλλά είναι που το 1821 φαντάζει λίγο “ξένο”, μπροστά στο σαφώς πιο οικείο 1912 που απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη… καταλαβαίνετε… σχεδόν 100 χρόνια δεν είναι και λίγα) και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, δηλαδή η πληροφορία που της δόθηκε ότι ήταν έγκυος. Αν και αυτό το δεύτερο, ως γυναίκα και μάλιστα έγκυο, με “πιάνει” παραπάνω, έρχεται το μεταφυσικό του στοιχείο (aka άμωμος σύλληψη) και με απομακρύνει με καλπαστικά.
Άλλη μια επέτειος, επομένως, καταδικασμένη σε προσωπική λήθη.
Κι όμως, οι μέρες, οι στιγμές δεν περνούν και χάνονται εντελώς.
Κάτι μένει.
Τι, όμως; Τι θα μείνει από το σήμερα;
Δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι όπως όλες οι χριστιανικές εορτές βασίζονται σε φυσικά φαινόμενα έτσι κι ο Ευαγγελισμός “πατάει” στην εαρινή ισημερία, κάτι που η ελληνική λαογραφία επιβεβαιώνει (διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον ένα άρθρο εδώ). Συγκεκριμένα, τα παιδάκια βγάζουν τον ερυθρόλευκο “μάρτη” από τα χεράκια τους και τον κρεμούν σε δέντρα απ’ όπου θα τον πάρουν τα χελιδόνια που έρχονται σιγά-σιγά.
Δεύτερον, αν και τα χιόνια έχουν λιώσει, οι πάγοι αφανιστεί και τα λευκά χιονόφιλα ζώα βρίσκονται καλά κρυμμένα στα οικοσυστήματά τους, η πιο γλυκιά πολική αρκούδα έκανε την εμφάνισή της μερικά βήματα μπροστά μου, ταράζοντας την καρδιά μου και βάζοντάς με να την ακολουθήσω σιωπηλά κι από απόσταση, τουλάχιστον μέχρι να την απαθανατίσω ικανοποιητικά.
Αυτά και μια διόλου ανεπαίσθητη μυρωδιά σκόρδου και τηγανίλας- ή αλλιώς η εθνική μέρα στοματικής δυσοσμίας- έχουν κυριαρχήσει στη μνήμη μου κι από τώρα ξέρω ότι αυτά θα μου μείνουν.
Κατά τ’ άλλα, μια μέρα σαν και τις άλλες, με λίγο ραγισμένη τη ρουτίνα της.
Πα μαλ.
την αγάπη μου.
