Μια Δάφνη φορτωμένη πράγματα, φυσικά περίεργα: φτυαράκι, ένα κασκόλ, την τσάντα της, ένα κραγιόν, χώμα, ένα ποτιστήρι…
-Δάφνη;
-ναι…
-πού πας αγάπη μου με όλα αυτά;
-έξω στο μπαλκόνι
-γιατί;
-για κηπουρική
-θα ποτίσεις τα λουλουδάκια σου;
-όχι
– θα φυτέψεις;
-ναι
-τι;
-πατάτες
-πατάτες;;;;
-ναι, πατάτες
(γελάω εγώ) – καλά πουλάκι μου, ό,τι θέλεις πες μου, της λέω και κάθομαι ακριβώς από μέσα να θηλάσω τον Αλέξανδρο.
Κι εμφανίζεται σε πέντε λεπτά κάπως έτσι.
Την ψυλλιάστηκα.
Εμ, βέβαια. Λέει πατάτες και γελάω- τι γελάς βρε ζώον- αντί να σκεφτείς ότι η Δάφνη μεγάλωσε στη Σαμοθράκη και ξέρει πολύ καλά ότι η πατάτα βγαίνει κάτω από το χώμα… άρα θα σου κάνει το μπαλκόνι χωράφι, εσύ γελάς και σκέφτεσαι “αχ, αυτά τα νήπια, τι φαντασία!”.
και μετά να, κάπως έτσι…
φαντασία να δεις που χρειάστηκε να κάνω το χωράφι μπαλκόνι ξανά…
:)
τι μάθαμε χτες λοιπόν; κάτι που ξέραμε αλλά δεν το εφαρμόζουμε πάντα:
τα παιδιά είναι αστέρια. και ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται (συνήθως)-
δώστε βαση σε αυτό που λένε και…
προσοχή στις… κηπουρικές γενικά…
<3
