Mom Fatale και Δεκέμβριος

Πέρυσι τέτοιες μέρες ζούσα στην Αλεξανδρούπολη, όταν αιφνιδίως χρειάστηκε να μετακομίσω στη Θεσσαλονίκη. Από τότε η ζωή μου τρέχει τόσο γρήγορα που  μόνο μερικές εικόνες από τα όσα γίνονται μπορώ να συγκρατήσω-

η μέρα που η Δάφνη, δυόμιση χρονών, ξεκίνησε «σχολείο», η μέρα που βρήκαμε μετά από μέρες παγωμένου ψαξίματος το σπίτι στη Ναυαρίνου, οι τελευταίες μέρες που είχα μόνη τη Δάφνη και το πρωινό που γέννησα τον Αλέξανδρο, το ένα και μοναδικό μας μπάνιο του καλοκαιριού, η νύχτα που χάθηκε η Πόκα, η νύχτα που ο μπαμπάς μας ανέλαβε ένα chef post  στο Λονδίνο, το πρώτο μάθημα μπαλέτου της Δάφνης, τα πρώτα δύο δόντια του Αλέξανδρου που ‘σκάσαν τώρα, πριν δυό μέρες!

Και να πάλι, σχεδόν Χριστούγεννα.

Έτσι κάπως πάει ο χρόνος όταν έχεις σχέσεις αγάπης στη ζωή σου. Ανοίγεις την καρδιά σου, βάζεις κι άλλους, φτιάχνεις κι άλλους, δικούς σου, και δημιουργείται εκείνο το γλυκό χάος, η αναπάντεχη αταξία ή φασαρία ή ζημιά, στοιχεία κοινά στον έρωτα- στα παιδιά- στα ζώα και σε όσους ανοίγονται σε αυτά.

Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, έτσι έχει και νόημα να περνάει η ζωή: γεμάτα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο άλλωστε. Δυστυχώς, το συνειδητοποιούμε όλη την ώρα με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Άρα τι είναι το μόνο που έχουμε στα σίγουρα.

Οι στιγμές μας. Ο ένας τον άλλο. Την υγεία μας. Τις αναμνήσεις μας. Το γέλιο μας, τα «περασμένα ξεχασμένα» μας,  ένα τραπέζι και ένα μπουκάλι κρασί, τα Χριστουγεννιάτικα μαζέματα, τα πρωτοχρονιάτικα ξεπορτίσματα- με πολλούς ή λίγους, καμιά φορά με κανέναν, μέσα ή έξω: από το σπίτι, από τη χώρα, από τα συνηθισμένα. You get the picture.

Παίρνεις τον χρόνο που σου δίνεται και ιεραρχείς τι θα τον κάνεις. Αν και ο δικός μου καταλαμβάνεται σχεδόν αποκλειστικά από το κεφάλαιο παιδιά, επιμένω να τρέχω και το momfatale.gr (αν και τελικά μάλλον εκείνο με τρέχει :p )- έτσι , σε πείσμα των δυσκολιών, για το room of my own όνειρο, γιατί πιστεύω στο υλικό που συνδημιουργούμε όλη η ομάδα, γιατί ποτέ τελικά δε βρίσκεις χρόνο αν δεν τον ψάξεις ή/και τον φτιάξεις .

Δεν έχω χρόνο για άλλη ονειροπόληση. Ούτε το momfatale.gr.

Κάνουμε πρεμιέρα σήμερα πρώτη  Δεκέμβριου. Φέτος, προσπαθούμε να είμαστε πιο πρακτικές από ποτέ, τιμώντας τον πολύτιμο χρόνο που μας αφιερώνετε, με μερικές δόσεις εξωτισμού και μαγείας, πολλά νέα θέματα και παλιά αγαπημένα.

Δε χρειάζεται να έχετε παιδιά για να είστε εδώ, το έχετε αποδείξει εσείς άλλωστε τρία χρόνια τώρα, μυαλά χρειάζεται και κατά προτίμηση ανοιχτά.

Και σχέσεις αγάπης. Από εκείνες που μένουν, όταν ο χρόνος φεύγει.

Χαρούμενο Δεκέμβριο κι ευτυχισμένες γιορτές.

(υγ1 αν και «αρέζομαι», που λένε και στην αγαπημένη μου Αλεξανδρούπολη να βάζω μπόλντ, επέλεξα να τονίσω μόνο μια πρόταση. Αυτήν που θα κράταγα αν έπρεπε να πετάξω όλο το άλλο.

Υγ 2 αν για κάθε μελομακάρονο που θα φάω , σχηματιζόταν ένα χαμόγελο, δέκα Ιανουαρίου θα είχαμε παγκόσμια ειρήνη- να ξέρετε- να τρώτε και να φοράτε ζακέτα ;)