Έχουν βαρεθεί τα αυτιά μου να ακούνε την ίδια γκρίνια κάθε χρόνο: αστόλιστη η πόλη, χάλι, καταθλιπτικά, τίποτα, ούτε ένα φωτάκι δε βάλανε, τα καρουζέλ πότε θα ανοίξουν, λίγο να μπούμε στο κλίμα βρε παιδί μου και άλλα παρόμοια, τα οποία ψιθυρίζονται από τα τέλη Νοεμβρίου κι αρχίζουν να ακούγονται πλέον απροκάλυπτα στις αρχές Δεκεμβρίου.
Ότι είμαστε ολίγον πανηγυρτζίδες σα λαός, το ξέραμε (καλά, εσύ με το μανικετόκουμπο μην ταράζεσαι- εξαιρείσαι)- ότι δεν είμαστε και πολύ του μίνιμαλ- καλά- αυτό κι αν το ξέραμε. Επίσης, έχω βάσιμες υποψίες ότι τόσα χρόνια Γιορτή Αγγέλων κάποιο βαθύτερο κακό το πάθαμε και να τώρα, που έχουμε καταλήξει να θέλουμε η πόλη να μοιάζει με ΛάρισαΒέγκας μια λέξη.
Όσοι έχουμε παιδιά είμαστε μια ειδική κατηγορία, από την άποψη ότι δεν έχουμε επιλογή: τα στολίδια, τα φωτάκια, τα δώρα, τα γλυκά είναι πράγματα στα οποία οι μικροί άνθρωποι δυσκολεύονται να αντισταθούν, ενώ βρίσκουν σε τόσο υψηλή συγκέντρωση μόνο την περίοδο των γιορτών. Το απαιτούν τα παιδιά το πρώιμο στόλισμα και, πραγματικά, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν καλό λόγο να τους χαλάσεις το αθώο αυτό χατήρι.
Κι όσοι έχουν μαγαζιά είναι ειδική κατηγορία. Κάτι σαν τον καλό δημοσιογράφο που πρέπει να σου πει την είδηση πριν τη μάθεις από αλλού, έτσι και οι έμποροι ξεκινούν νωρίς να στολίζουν τις βιτρίνες τους και μόνο αν είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου δεν “μπαίνεις στο κλίμα”. (Παραδόξως, κοροιδεύουμε τους μαγαζάτορες πως στολίζουν πολύ νωρίς αλλά απαιτούμε από το Δήμο ακριβώς αυτό. )
Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι παραπάνω χρειάζεται. (όταν το έγραφα αυτό δεν είχα επισκεφθεί το ρεντίκολο της πλατείας Αριστοτέλους βέβαια: εκεί που η υπέρτατη κερδοσκοπία συναντά την κλασσική προχειρότητα).
Δηλαδή, αν έμεναν στη Φλωρεντία όλοι αυτοί οι γκρινιάρηδες τι θα έκαναν; Χαρακίρι λόγω μινιμαλισμού;
Η Χρύσα Σταρόβα, ψυχή του sugarcube, πετάει συχνά με προορισμό την όμορφη Τοσκάνη κι αυτή τη φορά μας στέλνει φωτογραφικό υλικό για να κάνουμε τις συγκρίσεις μας και… να πάρουμε τον αέρα μας.
Κλικ εδώ και φύγαμε!
